Buiten de Orde 2010 lente

uiten de orde lente 2010
annexatie van Palestijnse landbouwgronden en joodse nederzettingen,
die ten westen van de barrière liggen. Deze regio wordt
nu aangeduid als ‘de zoom’ (kav ha-tefer) – een onbepaald gebied
dat (nog) niet legaal in Israël zelf ligt, maar dat daadwerkelijk van
de West Bank is losgemaakt.
U schendt nu het internationale recht
De demonstratie gaat door naburige dorpen, met een totale
bevolking van ongeveer 10.000 tot aan Umm Salamuna. Daar
staan op enkele kilometers afstand van de scheidingsmuur twintig
Israëlische soldaten in volle gevechtsuitrusting achter prikkeldraad,
dat ze over de weg hebben gespannen om de loop van de
demonstranten te blokkeren. Haggai, een Israëlische jongeman
die twee jaar in de gevangenis heeft gezeten omdat hij dienst weigerde,
spreekt de soldaten in het Hebreeuws aan. Terwijl hij hen
een handgetekende kaart van het gebied op een bord laat zien,
legt hij uit: ‘Je bent niet op het grondgebied van de staat Israël
en wat je in Israël kunt permitteren, kun je hier niet doen. Wij
zijn op Palestijns grondgebied vreedzaam aan het demonstreren.
U schendt nu het internationale recht. U moet niet verwonderd
opkijken wanneer sommige Palestijnen hun toevlucht nemen
tot geweld als u vreedzame demonstraties onderdrukt. U kunt
ervoor kiezen bevelen niet op te volgen.’ Jum’a, een lid van het
Volkscomité, spreekt de menigte in het Arabisch en Engels toe,
waarbij hij benadrukt dat dit een geweldloze demonstratie is.
Toch wordt Rami, een van de dorpelingen, gearresteerd. Zijn
schijnbare overtreding was dat hij op het prikkeldraad stapte.
Umm ‘Iyad, een oudere vrouw met een hoofddoek en een sjaal
om in de kleuren van de Palestijnse vlag, stapt over het prikkeldraad,
zonder door de soldaten te worden gestoord, en begint te
onderhandelen over de vrijlating van Rami. Tijdens de onderhandelingen
laat een drumband van vijf jonge Israëlische vrouwen
en een man en de Palestijnse jongens die ze hebben leren trommelen
een constante opeenvolging van slagen horen doorspekt
met liederen in het Arabisch, Hebreeuws en Engels.
De hele wereld tegen ons
Op 9 juli 2004, vonniste het Internationale Hof van Justitie dat ‘de
bouw van de muur door Israël in de bezette Palestijnse gebieden
en de daarbij horende dwang in strijd zijn met het internationale
recht.’ In Israël werd dit op grote schaal beschouwd als de zoveelste
bevestiging dat ‘de hele wereld tegen ons is‘, en dat Israël
‘alleen zal blijven, en tot de naties niet mag worden gerekend.’ De
meeste Israëli’s zijn niet geïnteresseerd in wat er aan de andere
kant van de barrière gebeurt.
Er zijn momenteel ook wekelijks demonstraties in de dorpen
Bil’in en Ni’ilin. Daar kunnen de demonstranten daadwerkelijk de
scheidingsmuur aanraken, erop klimmen of de poort ernaartoe
opendoen. Deze acties zijn ‘illegaal’, dus gebruikt het leger aanzienlijk
meer geweld om ze te verspreiden dan in Ma’asara, waarbij
ze salvo’s afvuren van hogesnelheidstraangasgranaten, schokgranaten,
stinkbommen, met rubber beklede metalen kogels en
scherpe munitie van 22-kaliber geweren. Al zijn de demonstraties
geweldloos, in sommige dorpen gooien jongeren stenen naar de
Israëlische soldaten als de officiële demonstratie voorbij is.
Bil’in (1800 inwoners) heeft vanaf maart 2005 wekelijks demonstraties
tegen de scheidingsmuur gehouden, de langste ononderbroken
geweldloze volksmobilisatie in de Palestijnse geschiedenis. Bil’in
heeft internationale vermaardheid verworven en is het onderwerp
van een film, Bil’in, My Love, door Shai Carmeli Pollak, een van de
regelmatig aanwezige Israëlische demonstranten. Sinds 2006 werden
er in het dorp jaarlijkse solidariteitsconferenties georganiseerd,
die werden bijgewoond door notabelen die ook deelnemen aan de
vrijdag demonstraties. Nobelprijswinnaar voor de Vrede Mairead
Corrigan werd neergeschoten door een met rubber beklede sta-
De soldaten ontkennen niet dat ze Rami als gijzelaar houden
om het einde van de demonstratie af te dwingen. Uiteindelijk
wordt een akkoord bereikt. De soldaten laten Rami vrij mét zijn
identiteitsbewijs, dat hij nodig heeft om een van de meer dan
500 checkpoints en obstakels door te komen die het leger op de
Westelijke Jordaanoever in stand houdt. Er komt een einde aan
de demonstratie.
Medio 2002 wettigde de Israëlische premier Ariel Sharon de
bouw van een scheidingsmuur (bekend in het Israëlische spraakgebruik
als het ‘hek’ en in de Palestijnse als de ‘apartheidsmuur’).
Ongeveer 85 procent van het traject van de barrière ligt
ten oosten van de Groene Lijn, die de grens tussen Israël en de
Westelijke Jordaanoever van 1949 tot 1967 markeerde – dat wil
zeggen, op de West Bank. De bouw van de barrière is nog niet
af en het uiteindelijke traject wordt nog steeds bestreden. Maar
was er ooit een onderhandelde oplossing van het Palestijns-
Israëlische conflict, nu steunt de Israëlische publieke opinie de
Een sloopbevel. Huizen worden gesloopt om ‘administratieve’ redenen,
voornamelijk omdat de huizen zonder vergunning gebouwd zijn. Maar vergunningen
van de gemeente in Jeruzalem zijn haast onmogelijk te krijgen
voor Palestijnse Jeruzalemmers.
48