Buiten de Orde 2010 lente

uiten de orde lente 2010
De sloop van huizen betekent vaak ook de sloop van gezinnen.
bonden met Anarchists against the Wall, een naam die door de
Israëlische media aan de groep is gegeven, maar die zij hebben
aanvaard om zijn provocerende karakter. Een flink aantal van de
anarchisten en andere jonge Israëlische activisten heeft Arabisch
geleerd als gevolg van hun langdurig verblijf in dorpen op de West
Bank of door studie, gemotiveerd door hun politieke betrokkenheid.
Zij hebben met wonden van dat engagement blijk gegeven.
Jonathan Pollak werd geraakt door een traangasgranaat in een
van de demonstraties in Bil’in en kreeg twee hersenbloedingen
en een wond die drieëntwintig hechtingen vergde. Matan Cohen
werd in het hoofd geschoten met een met rubber beklede stalen
kogel tijdens een demonstratie in Beit Sira. Hij ging later studeren
aan Hampshire College en werd daar een prominente organisator
van een campagne die er toe leidde dat het universitair
subsidiefonds zijn investeringen terugtrok uit zes bedrijven die
zaken deden in de bezette Palestijnse gebieden. Een Israëlische
rechtbank accepteerde onlangs de bewering van de grenspolitie
die Matan neerschoot, dat zijn wond kan zijn veroorzaakt door
een steen met de exacte afmetingen van een kogel.
De internationals, vaak georganiseerd door de International
Solidarity Movement, hebben hun tijd doorgebracht in de dorpen,
gegeten en geslapen in de lokale huizen en deelgenomen
aan de wekelijkse demonstraties. Ze zijn getraangast, gewond
geraakt en gedood, waarvan het meest Rachel Corrie het meest
beroemde geval is. Zij werd in maart 2003 dodelijk verpletterd
door een Caterpillar-bulldozer terwijl ze probeerde te voorkomen
dat een huis in de stad Rafah in de Palestijnse Gazastrook werd
gesloopt.
Gezamenlijk staan Palestijnen, Israëliërs en buitenlanders tegenover
het Israëlische leger; lokaal georganiseerd met ordelijke
protesten, voornamelijk geweldloos en verenigd met aanhangers
van alle Palestijnse facties. Vreedzaam demonstreren Palestijnen,
Israëliërs en buitenlanders terwijl ze worden vergast, ernstig
gewond raken en gedood worden door het Israëlische leger.
Vrouwen met hoofddoeken spelen hierin een actieve en zelfstandige
politieke rol. Dit zijn niet de gebruikelijke beelden van
de Israëlische bezetting en het Palestijnse verzet in de Noord-
Amerikaanse journalistieke, diplomatieke en universitaire verhaaltjes.
Maar het zijn kernen van een voortdurende beweging,
die diep geworteld zijn in de sociale structuur van de Westelijke
Jordaanoever. Al verzet ze zich niet principieel tegen de bestaande
politieke partijen of het grootstedelijke regentenpatriciaat,
deze beweging is georganiseerd vanuit lokale krachten die probeert
alle structuren van de dorpsgemeenschappen van onderaf
te verenigen om hun land te beschermen tegen de verwoestingen
van de scheidingsmuur.
Ondanks dat de grondslag en de leiding van boeren uitgaat, is de
beweging zeer ver ontwikkeld. ‘Ayid Mrar zegt: ‘Als we tegen een
bulldozer in opstand komen, zijn wij tegen de Israëlische soldaten.
Wij zijn tegen de bulldozer [die ons land komt vernielen]. We
zijn in verzet tegen de muur. Als de Israëlische soldaat zichzelf
tussen ons en de bulldozer opstelt, brengt hij zichzelf in gevaar.
Maar we hebben geen wapens, en van onze kant er is geen geweld
of strijd. Ons probleem is niet Israël en niet de Joden. Jonathan is
een Jood. Ons probleem is de bezetting. Als we een ontwikkelde
en vreedzame regio willen hebben, moeten we samenwerken. We
kunnen vrede hebben op basis van gelijkheid.’
Massaverzet van onderop
Tegen het einde van 2009 werd er een nationaal coördinatiecomité
van de lokale volkscomités gevormd. Jonathan Pollak
is mediacoördinator voor Israël en de internationale media en
webmaster. Zijn eerste poging in deze functie was een opiniestuk
voor de blog van de Huffington Post over de arrestatie van
Abu Abdallah Rahmah. Jonathan is van mening dat de recente
golf van arrestaties (alleen al in Bil’in meer dan dertig sinds juni
vorig jaar) en de escalatie van het geweld tegen demonstranten
worden ingegeven door de angst van Israël voor ‘een structurele
verschuiving naar massaverzet van onderop.’
De mobilisaties zijn geworteld in de specifieke dynamiek van
ieder dorp en zijn afhankelijk van het evenwicht van de lokale
politieke machten, familieverhoudingen en economische factoren,
zoals de mogelijkheid van het verkrijgen van werkvergunningen
in Israël. Samen vormen ze een sociale beweging die
gebaseerd is op boeren, die zich steeds meer bewust is dat ze
politieke betekenis heeft en de leegte in het Palestijnse leiderschap
opvult, die is geschapen door de zinledige strijd tussen
de Palestijnse Autoriteit, gedomineerd door Fatah enerzijds en
Hamas anderzijds en die de Gazastrook controleert.
Kan deze beweging op een of andere manier snel bijdragen tot
een oplossing van het conflict? ‘Ayid Mrar twijfelt daaraan. ‘Ik
weet niet wanneer de bezetting eindigt’, zegt hij. ‘Niet binnen een
of twee jaar. Misschien binnen honderd jaar. Als het Palestijnse
volk hun vrijheid weet te krijgen, willen wij geen vijandige betrekkingen
met Israël. We willen bouwen aan een ander Midden-
Oosten.’
Vertaling: Jan Bervoets
De tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd op de website A-info’s: http://
www.ainfos.ca/en/ainfos23516.html
Voor meer info over de Anarchist against the Wall en hun strijd tegen de
muur: http://www.awalls.org
50