Untitled

Fik erin
In de vele jaren dat we hier wonen op dit eiland, maak je werkelijk
ongelofelijk veel dingen mee. Ik heb mijn vrouw beloofd dat het geen saaie
tijd zal worden samen hier op het eiland en ik moet zeggen, het lukt me aardig.
Geholpen door de lokale mensen en de lokale politiek, is er altijd wel iets wat
vraagtekens en actie of reactie op roept.
Deze keer is het iets wat al geruime tijd speelt. We praten hier over
de vele bedrijven die spontaan van de ene op de andere dag niet meer bestaan.
Dit eiland is werkelijk vergeven van kleine winkeltjes, supermarkten tot grote
bedrijven toe. Waar ze hun inkomsten vandaan halen is voor iedereen een groot
raadsel want de klandizie is ook niet zoals het zou moeten zijn, zeker niet voor
de grotere bedrijven. Natuurlijk, want het eiland is te klein voor al die verkoop
punten! Maar vele bedrijven hebben een oplossing gevonden op dat probleem.
Ze gaan open met een hoop tam tam, lokken voor een tijd de klanten
naar hun ‘toko’ en dan komt de neerwaartse omzet en de lasten worden te hoog.
Ondertussen is het de kunst om je ‘toko’ goed te verzekeren, liefst ruim over
de werkelijke waarde en dan melk je, je bedrijf geheel uit. Elke cent wordt weg
gesluisd zodat het steeds slechter gaat. Dan komt de Barba Papa truc, je barricadeert
je bedrijf ‘s avonds zo goed dat er werkelijk niemand binnen kan en dan, ja
hoor, we gooien de fik erin! Jip, je brandt je hele hebben en houden af. Krijg je
even een onderzoek of jij het niet gedaan hebt, maar dat is natuurlijk niet zo en
ook is het altijd moeilijk te bewijzen, zeker hier op de Antillen. Niemand die zijn
vinger op durft te steken of te wijzen. Na een jaartje ga je naar de verzekering
en dan krijg je een cheque in je hand gedrukt die ruimschoots je bedrijf, wat je
afgefikt hebt, dekt.
Wat doe je dan. Och, je start weer een bedrijfje maar natuurlijk niet met
al dat geld erin wat je hebt geïnd. Dat zou dom zijn, en zo ga je weer een tijdje
aan de slag tot dat…… ja tot dat er weer een fikkie komt.
144