Untitled

Begrafenis op het eilandje
Triest en misschien niet zo’n werkelijk vrolijk onderwerp. Maar bij het
lezen van dit stukje zul je merken dat een begrafenis op dit eiland iets meer heeft
dan alleen afscheid nemen van een overledene.
Het was een zaterdag en een kennis van ons uit het dorp was overleden.
Het is de gewoonte dat je, als kennis, ook op een de begrafenis komt. Het gaat
soms zo ver dat je verwacht wordt, als je ooit eens met die persoon contact hebt
gehad, ook bij zijn kist te gaan staan. Maar aan die regel doe ik niet mee. Op deze
zaterdag konden we er niet onderuit en waren we, uitgedost in de traditionele
kleren, naar de kerk gegaan. We zaten daar en na de condoleance kwam er een
man binnen die oo zo luidruchtig begon te huilen en een hele show weggaf. Ik
weet dat we ‘huilvrouwen’ hebben die ingehuurd worden om te komen huilen
bij de kist, maar ik wist niet dat er ook mannen waren die dit ‘beroep’ hadden.
De man ging naar buiten en kwam na 5 minuten weer terug. Weer met dezelfde
show. We keken het even af en vertrokken net nadat deze man zijn performance
had gedaan.
Buiten op het kerkplein liep deze man naar zijn wagen, pakte een beker
en fles whisky en begon te drinken. Hij stond wat lachend te praten met zijn
vrienden. Jip, het was toch een huilman die op commando kan huilen voor een
wildvreemde.
Och, moet kunnen en dat geeft dit eiland nu net die andere menselijk
‘touch’ die we al op vele plaatsen op de wereld verloren hebben.
147