Untitled

Helden op sokken
Een van de kinderen die we onder onze hoede hadden genomen was
ontspoord en zwervende. ‘s Avonds wist ze uit huis te glippen en zo dagen lang
weg te blijven. Zoekend naar haar natuurlijke moeder die een verslaafde was en
die rond hing in Otrabanda.
Het was weer eens raak, ze was weer enkele dagen weg en we kregen
een tip waar ze was. Mijn beste vriend en ik samen naar dat gebouw toe en zagen
dat er heel wat drugsverslaafden rond hingen. Omdat de politie ook op de hoogte
was gesteld, liepen we meteen door vlakbij het politie kantoor op Otrabanda.
Toen we uitlegden dat een van onze kinderen in dat pand bevond kregen we
het volgende antwoord van twee van in blauw geklede mensen die blijkbaar de
helden van dit eiland zijn. Nee hoor, we stappen niet in dat huis, het is daar te
gevaarlijk en de Colombianen schieten je zo neer. We weten dat daar drugs zit
maar kunnen niets doen, ook niet uw kind naar buiten nemen! Daar stonden we
dan op een politie bureau waar een paar helden op sokken zich verscholen achter
een bureau in een airco. Wetende dat mijn kind in dat gebouw aan de overkant
was. We keken elkaar aan en gingen naar buiten lachend om de angst die deze
agenten tentoonstelden. Terug bij het gebouw stapten we naar binnen en ik als
enige blanke, viel wel wat op! Maar na kamertje in kamertje uit, kwamen we
uiteindelijk het meisje tegen dat we weer veilig mee naar huis namen.
Ja, je zal maar het lef hebben van deze agenten, dan zou het eiland nog
rotter zijn. Want je vraagt je toch wel af waar deze mensen nu werkelijk voor
zijn.
Misschien alleen om al die sterren en knopen tentoon te stellen.
56