Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Ziekenhuisje in en uit<br />
Op een gegeven moment was mijn vrouw tegen een dichtgewaaide<br />
deur opgelopen. Gevolg, vreselijke hoofdpijn en misselijk. De huisarts meende<br />
dat ze donker in de slaapkamer tot rust moest komen. Lichte hersenschudding<br />
noemde hij het. Dus slaapkamer donker gemaakt, deuren dicht en de kinderen<br />
alsmaar erop wijzen geen herrie te maken want ma is ziek. Maar de misselijkheid<br />
en pijnen werden erger en zo moest ze opgenomen worden in het Elisabeth<br />
Hospitaal.<br />
In een ziekenwagen werd ze binnengebracht en ondertussen regelde ik<br />
alles bij de poli. We waren eerste klas verzekerd, ja dat hebben we nog hier op het<br />
eilandje, maar er was geen plaats. Iets wat altijd zo is want kennelijk gebruiken<br />
de doktoren en verpleegsters zelf die kamers. Dat terzijde, het lijkt mij de enige<br />
verklaring waarom ze altijd bezet zijn. Dus tweede klas boeken. Ik mijn vrouw<br />
zoeken en nee hoor, nergens te vinden.<br />
Na wat navragen bleek ze gezet te zijn in de derde klas naast de keuken<br />
waar de radio brullend aan stond met een of andere tumba muziek! Ik naar de<br />
zuster, die me niet wilde helpen en zo naar de hoofdzuster waar ik vertelde dat ze<br />
eerste klas of tweede gezet zou worden in een donkere kamer want ze heeft een<br />
hersenschudding. Deze dame kon niets doen en liep weg. Nu ben ik niet op mijn<br />
mondje gevallen en voor een gat te vangen dus ik pakte een rolstoel en liep naar<br />
mijn huilende vrouw toe om haar daarin te zetten. Waar gaat u naar toe?, was<br />
de vraag van de hoofdzuster. Naar huis, was mijn antwoord, MET mijn vrouw.<br />
Bij mij thuis is het rustiger dan als in deze hel hier. De zuster werd des duivels<br />
en haalde er de bewaking bij. Ik maakte hen duidelijk dat ik de opname niet<br />
zou betalen en omdat ik niet betaalde, zelf maar het initiatief nam om te gaan.<br />
Omdat ze toch geen bedden kennelijk zouden hebben en een donkere kamer.<br />
Goed, na veel herrie en getrek ik met mijn vrouw naar onze arts die<br />
ondertussen was binnengekomen en toch even een scan wilde maken. Scan<br />
bleek goed, geen groot letsel en binnen drie uren lag mijn vrouw weer heerlijk<br />
rustig in haar eigen bed thuis. Zonder de vallende pannen en een tumba bij haar<br />
oren.<br />
17
Change language