Untitled

Ok, dat is dan jammer en maar het beste van maken, waren mijn gedachten.
Ik legde mijn papieren neer en ging zitten wachten tot er actie kwam.
Op dat moment stapte er een collega politie agent binnen die aan deze politieagente
vroeg of hij het over kon nemen. Hij wilde er even uit, vervolgde hij. Zij
blij en meteen ‘ja’ antwoordde.
Ik volgde die man en we gingen naar de wagen en stapten in. Ik startte
de wagen en moest naar de heuvel achter het politie kantoor rijden. Ik onder aan
de heuvel wachten, want iemand anders was voor, me totdat ik ok kreeg om te
gaan. Ik wilde halverwege stoppen om zo de hellingproef te doen maar de agent
naast me zei, Wat doe je nu? Hellingproef, was mijn antwoord. Heb je al gedaan
onder aan de heuvel, was zijn antwoord! Ok, ga naar het parkeervak hier
beneden, was zijn opdracht en ik vroeg hem, Vooruit of achter-uit? Maakt niet
uit, zet hem er maar in. Dus ik makkelijk de wagen vooruit parkeren. Hij stapte
uit en ging 20 minuten staan praten met een kennis die rijles aan het geven was.
En ik wachtte op mijn doodvonnis want kennelijk was ik nu al de klos, dacht
ik. Hij kwam terug, stapte in en vertelde me om terug te gaan naar het bureau.
Ik nam de weg terug naar het bureau waar we ons enige stoplicht tegen kwamen
van de hele rit. Die stond mooi op rood. Wat nu, zei hij, rij maar door rood, dit
stoplicht heeft totaal geen nut! Ik doorrijden en mijn wagen weer recht vooruit
geparkeerd op het terrein van het politiebureau. In de wagen vroeg ik hem of
ik geslaagd was, want ik had een vermoeden dat ik al bij de heuvel gezakt was.
Natuurlijk, was zijn antwoord, alles ging prima! Ja, het ging toch geweldig,
niet waar?
Dolgelukkig, want ik had mijn vrijheid verworven op dat moment. Ik
ging met mijn papieren naar een loket waar je alles moet laten doen. 30 mensen
voor je, wachten en wachten. Eindelijk was ik aan de beurt en de papieren
werden voor de zoveelste keer nagekeken. De man keek me aan en vertelde dat
er een handtekening miste van de dokter. Ik had mijn spullen gepakt en was teruggelopen
naar de dokter die zijn handtekening onder geplaatst heeft. De weg
weer teruggelopen en weer in de rij staan.
Niet zoveel meer, alleen maar 23 wachtenden voor me! Eindelijk aan
de beurt en weer keek de man bezorglijk en vertelde me doodleuk dat ik de
handtekening zelf had gezet! Ja hoor, ik was nog kletsnat van het lopen maar ik
had hem gezet en ook zijn chef bleef beweren dat ik het papier vervalst had.
67