Heaven 147

van analoge vintage horloges en was daar schijnbaar heel goed in.
Volgens horlogereparateurs was Tony een betere horloge maker dan
gitarist.
We hebben het ook nog over de bluegrassgitaar van Tony Rice gehad.
Dat is een soort heilige graal. Het instrument is nog van Clarence
White geweest, de gitarist van The Byrds. Bij een overstroming zou
die gitaar zijn verdwenen. Toen ik Jerry ernaar vroeg zei hij dat het
een heel gewone D28 was, zoals er op de wereld duizenden van zijn.
‘Het waren Tony’s vingers die dat instrument zo bijzonder hebben
gemaakt’, aldus Jerry.”
Eurograss
De opzet van BLUEFINGER is een ‘Best of’ van Bertolf-tracks, aangevuld
met enkele nieuwe stukken. Alles aangekleed in een bluegrass jas. In
de studio kneep Bertolf zichzelf af en toe in zijn armen om t e controleren
of het allemaal echt plaatsvond. Van tevoren had hij angst gehad
om zelf te verkrampen. Dat doemscenario bleef gelukkig uit. “Het
was inderdaad onwerkelijk. Ik hoorde die jongens door mijn koptelefoon
spelen met enorm veel plezier. Het voelde vertrouwd, want ik heb
zoveel naar die gasten geluisterd. Jerry Douglas speelt waarschijnlijk
op meer dan de helft van mijn platencollectie. Het was ook bijna alsof
ik thuis zat. Ik had de tijd van mijn leven. Ilse (DeLange, red.) merkte
later op dat zij het niet vreemd zou hebben gevonden als ik in Nashville
was gebleven, omdat ik het daar zo naar mijn zin had. En ik moet
zeggen, als ik 25 was en nog geen kinderen had, dan zou ik het erop
wagen. Working musician in Nashville, dat klinkt goed.”
Internationaal gezien blijft het Zwolse bluegrassproject niet onopgemerkt.
Bertolf weet dat vooral Amerikanen hem op Spotify vinden. De
reacties in Nederland zijn ook positief. “Het is zoals de Amerikaanse
singer-songwriter Sierra Hull ooit zei: Iedereen houdt van bluegrass,
maar velen realiseren zich dat nog niet.”
Voor de huidige theatertour heeft de Zwollenaar de juiste Nederlandse
muzikanten kunnen aantrekken. “Het zijn mensen die grote
schoenen hebben te vullen. In ons land zijn niet heel veel muzikanten
die bluegrass maken en daar goed in zijn. Degenen die ik om mij
heen heb verzameld, delen de liefde voor deze muziek en met hen
heb ik net zoveel speelplezier als met de Amerikanen. Dat is echt tof.”
De titel BLUEFINGER is op drie manieren uit te leggen. Het verwijst uiteraard
naar bluegrass. Maar het gaat ook om het krijgen van blauwe
vingers door het snelle spelen. Daarnaast is ‘blauwvinger’ de bijnaam
voor een inwoner van Zwolle. De Amerikaanse gast artiesten hebben
allemaal een exemplaar van BLUEFINGER gekregen. Douglas vindt het
eindresultaat mooi. “Nog mooier vindt hij dat iemand in Nederland
de vibes van de bluegrass begrijpt. En daar iets nieuws van heeft
gemaakt. Zeg maar een soort Europese bluegrass: eurograss. Thank
you for the opportunity, schreef hij.”
Voor vader Lentink zat er nog een toegift vast aan het project. “Hij
vond het geweldig dat ik met zijn helden had gespeeld. Als extraatje
bij de plaat heb ik een album met hem opgenomen en daar is hij heel
trots op. Het was voor hem de eerste keer dat hij een echte plaat
maakte. Die is overigens uitgebracht op een cassettebandje, dat vond
ik wel gepast. Daarop staat ook nog een bonusnummer dat ik van
een van onze oude tapes heb gehaald. Het was mooi om dit samen te
doen.” ■
Bertolf live: in de maanden oktober, november en december tourt Bertolf
door het land met de muziek van Bluefinger. Hij speelt samen met Janos
Koolen (mandoline, zang), Joost van Es (viool), Nathalie Schaap (contrabas,
zang), Jos van Ringen (banjo) en Caspar de Groen (dobro). Zie voor
podia en data www.bertolf.nl.
FLIP VAN DER ENDEN
EEN LEVEN, EEN DAG
Ik weet niet hoe goed de zoekfunctie op de Heaven-site werkt,
maar toen ik Sylvía Pérez Cruz opzocht leverde dat niks op. Als
test toetste ik JW Roy in en het beeldscherm liep vol met links.
Het zou dus zo maar kunnen dat Sylvía Pérez Cruz een artiest incognita
is voor de lezers alhier. Je mist wat. Sylvía Pérez Cruz is een
inmiddels veertigjarige zangeres uit Spanje met elf albums op haar
kerfstok. Haar debuut verscheen in 2012, haar meest recente langspeler
in april van dit jaar. Op de eerste plaats is Sylvía zangeres. Ze
zingt weliswaar voornamelijk eigen songs, maar het is haar stem die
aantrekt. Of afstoot. Haar smachtende vibrato en intense voordracht
zijn wat de Britten an aquired taste noemen. Zelfs voor fans kan een
heel album soms net iets te veel van het goede zijn. Het advies is
dan ook om haar prachtalbums in porties tot je te nemen. Of Sylvía
zich daarvan bewust is weet ik niet, maar ze heeft het ons op haar
jongste album TODA LA VIDA, UN DIA makkelijk gemaakt door de 21
serene songs te presenteren in vijf hoofdstukken.
De inspiratie voor de plaat deed ze op tijdens lange reizen door het
Iberische schiereiland en Spaanstalig Amerika. Het album is net
zo divers als de landen en streken die ze heeft bezocht. We horen
kinderkoren, klassieke strijkjes en elektronische beats. Ook zijn
er verschillende gastoptredens onder anderen van de Mexicaanse
Natalia Lafourcade, de Portugese MARO en de uit Argentinië afkomstige
Liliana Herrerro.
Hoe ver haar reizen haar ook brachten, op een bepaalde manier
blijft ze altijd dicht bij huis. Sylvía is ooit begonnen als zangeres in
Las Migas, een flamencozanggroep en in alles wat ze doet en gedaan
heeft hoor je sporen terug van de traditionele Spaanse zigeunermuziek.
Opmerkelijk is dat Sylvía niet geboren is in Andalusië of een
van de andere Zuid-Spaanse provincies waar de Gitanos zich ooit
hebben gevestigd, maar in Catalonië – overigens net als Rosalía –,
een regio die zich zo weinig Spaans voelt dat men streeft naar onafhankelijkheid.
Je zou senora Pérez Cruz dus kunnen beschuldigen
van enige culturele toe-eigening. Volgens mij zou er überhaupt geen
popmuziek bestaan zonder een beetje intercultureel jatwerk, maar
dat is een discussie voor een andere keer. Moraal van dit verhaal is:
luister naar eens naar Sylvía Pérez Cruz.
23 HEAVEN NOV/DEC 2023