Heaven 147

LUISTERPARADIJS ROCK • POP
The Who
WHO’S NEXT/LIFE HOUSE
Universal
Hoewel fans
van The Who
allemaal zo hun
eigen favoriete
Who-album
zullen hebben,
is WHO’S NEXT (1971) de plaat die
toch de meest universele lof krijgt
toegezwaaid. We kunnen ook vaststellen
dat het de meest consistente
plaat is die de band opnam.
Dat is echter minder voor de hand
liggend dan je zo zou verwachten,
aangezien WHO’S NEXT niet als als
zelfstandig album was bedacht,
maar min of meer door Pete
Townshend is geconcipieerd als
behapbaar werkstuk toen het zeer
ambitieuze LIFE HOUSE-project
strandde. Dat was bedoeld als opvolger
van de gevierde rockopera
TOMMY (1969), maar Townshends
ideeën bleken zo ingewikkeld en
onuitvoerbaar dat ze bij hem tot
een zenuwinzinking leidden. Net
zoals het SMILE-project van The
Beach Boys vier jaar eerder een
brug te ver bleek voor leidsman
Brian Wilson, moest Townshend
noodgedwongen LIFE HOUSE laten
varen. Maar er resteerden, net
als bij SMILE, allerlei nummers
die hergebruikt zouden worden
op latere platen. Zonder overkoepelend
concept en puur gefocust
op de beste liedjes die hij op dat
moment klaar had, is WHO’S NEXT
een geweldige mix van heerlijke
rockers en prachtige ballades
van een band op het toppunt van
zijn kunnen. Waarbij niet alleen
Townshend excelleerde op gitaar,
maar ook zanger Roger Daltrey,
bassist John Entwhistle en drummer
Keith Moon beter voor de dag
kwamen dan ooit. Net zoals het
mislukken van SMILE Brian Wilson
nooit meer echt zou loslaten, bleef
ook het LIFE HOUSE-project Townshend
achtervolgen en heeft hij
meermalen (ook solo) geprobeerd
om weer greep te krijgen op het
concept. Bij SMILE leidde dat er
uiteindelijk toe dat Wilson zelf in
2004 een zo compleet mogelijk
afgeronde versie uitbracht, in 2011
gevolgd door een grote box met
alle originele Beach Boys SMILEsessies
uit de periode 1966-1971,
waarvan delen in de loop der jaren
op andere Beach Boys-albums
terecht waren gekomen. Het was
een lot dat ook menig nummer
van het oorspronkelijke LIFE HOUSE
trof, zowel op latere Who-albums
als op soloplaten van Townshend.
Voor de kapitaalkrachtige Whofans
verschijnt deze uitgave nu
als een dikke doos met een kleine
honderd niet eerder uitgebrachte
LIFE HOUSE-opnamen. Gewone
stervelingen kunnen vooruit met
een mooie 2-cd-versie, waarop de
beste versie ooit van WHO’S NEXT
te horen valt, gekoppeld aan een
tweede cd met een selectie uit die
dikke 10-cd doos.
Eric van Domburg Scipio
✪✪✪✪✩
58 HEAVEN NOV/DEC 2023
en vervolgens ging ze voor twee
weken naar Recife en stelde ze
voor samen een band te vormen,
wat uiteindelijk Modern Cosmology
werd. Het resulteerde in 2016 in
de ep SUMMER LONG. Zeven jaar
verder is er het vervolg. Helaas
kon ze door Stereolabs herstart
en andere projecten niet naar
Brazilië, ze hadden online contact.
De nummers werden door de band
opgenomen in de studio van de
lokale universiteit. Het basismateriaal
werd vervolgens naar Sadier
gestuurd zodat ze haar vocalen
kon inzingen. Uiteindelijk is het
een fraai samenwerkingsproject
geworden. Sadier heeft altijd al
een voorkeur voor retro klinkende
muziek gehad uit de tijd van de
analoge electronica, met daarbij
momenten van Frans elan, tropicana,
lounge, artpop en psychedelica,
met lichte, relaxte grooves. Het
resultaat is een mooie symbiose
van verschillende culturen.
Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪
The Mountain Goats
JENNY FROM THEBES
Merge Records
Al zo’n dertig jaar brengt de
veelzijdige John Darnielle met
een keur aan collega’s platen uit
onder de naam Mountain Goats.
Véél platen… en cassettes en cd’s.
Die ongrijpbaarheid en tomeloze
productie beloven niet per se veel
goeds en de vele lofi-uitingen
die vooral in de eerste jaren het
licht zagen al evenmin. Maar
de kwaliteit van het Mountain
Goats-repertoire is desalniettemin
steevast hoog. Dat is geregeld
thematisch: op de prachtige
‘echtscheidingsplaat’ GET LONELY
bijvoorbeeld, of op de sterke
conceptplaten BEAT THE CHAMP en
GOTHS, en nooit voorspelbaar. De
groep wordt ontdekt door steeds
meer muziekfans met ‘verwende
oren’. Die zal het veelal ontgaan
dat de Jenny uit de titel al op drie
eerdere albums opdook. Nu is ze
de heldin van een heuse ‘rockopera’,
aldus Darnielle: ‘waarin
Jenny een Kawasaki koopt om
daarmee zo ver mogelijk weg te
rijden van de stad die al te lang
zo’n zware last voor haar is’. De
plaat is feitelijk een vervolg op
ALL HAIL WEST TEXAS (2002). Geen
simpele opgave, aldus de componist.
Wat dat opleverde en hoe het
Jenny vergaat, kun je zelf beluisteren.
In Clean Slate wordt direct
flink uitgepakt met strijkers en
blazers. Die toeters blijven smaakmakers
in een reeks vlotte en bij
vlagen zelfs swingende nummers.
Halverwege scheurt Murder At The
18th St. Garage even heftig, waarna
From The Nebraska Plant een aangenaam
rustpunt vormt. Darnielles
vocalen zijn kraakhelder en
uitstekend verstaanbaar. Essentieel,
want wanneer na een minuut
of 40 het slotnummer Great Pirates
afloopt, voelt dat ook werkelijk of
een goed boek of een mooie film
zijn beslag heeft gekregen.
Eddie Aarts ✪✪✪✪
Graham Parker
LAST CHANCE TO LEARN
THE TWIST
Big Stir Records
In de jaren zeventig was Graham
Parker een van de spreekwoordelijke
angry young men die furore
maakten via het label Stiff Records.
Met zijn begeleidingsband The
Rumour leverde hij destijds de uitstekende
albums HEAT TREATMENT
(1976) en STICK TO ME (1977) af.
Maar vanaf de jaren tachtig raakte
zijn carrière commercieel gezien
wat in een dip die, hoewel hij platen
bleef maken die vaak lovende
kritieken ontvingen, bijna dertig