Heaven 147

venissen. Er komt van alles voorbij
en intuïtief gaat het alle kanten
op; van prairie gitaren, surfrock,
momenten van recalcitrante
ontregeling tot prachtige, dromerige
Laurel Canyon psychedelica.
Het album voelt Amerikaans, het
neemt je mee naar een wereld van
buffels, winkeldieven en outsiders.
De fantastische, gelaagde vocalen
dragen significant bij aan de
geweldige sfeer. Elk nummer kent
een geheel eigen verhaal met
vintage invloeden, vertaald naar
het heden. Allerlei namen komen
in herinnering. Ik hoor Violent
Femmes, Meat Puppets, Pink Floyd,
Swell Maps en in de prachtige
meerstemmige zang zitten reflecties
van The Mamas & The Papas,
The Roches en B-52’s. Aan WHEN
HORSES WOULD RUN is geen ontkomen
aan, laat je kidnappen door
deze absorberende prachtplaat.
Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪
Blur
THE BALLAD OF DARREN
Parlophone/Warner
Begin deze eeuw leek Blur op zijn
laatste benen te lopen. Voorman
Damon Albarn stortte zich met
zoveel enthousiasme in nevenprojecten,
dat niemand vreemd
had opgekeken wanneer de band
zichzelf na THINK TANK (2003) had
opgedoekt. Weliswaar verscheen
er daarna twaalf jaar geen nieuw
werk meer, maar enkele grote
liveshows hielden het vuurtje toch
brandend, al was het op de waakstand.
Met THE MAGIC WHIP liet de
band in 2015 horen nog prima mee
te kunnen, al bleef men nog ver af
van hun hoogtijdagen. Al te hoog
waren de verwachtingen dan ook
niet voor THE BALLAD OF DARREN.
Dat was echter buiten het gezamenlijk
talent van Damon Albarn,
Graham Coxon, Alex James en
Dave Rowntree gerekend. Waar
de meeste pop- en rockbands
bevreesd zouden zijn om het
ouder worden te omarmen en hun
publiek te confronteren met een
volwassener versie van zichzelf,
brengt het viertal op THE BALLAD
OF DARREN een rijpere versie van
Blur - die zich absoluut kan meten
met de jeugdige variant die zo
succesvol was. Niet dat het album
zo veel hits als vroeger zal opleveren,
maar als plaat is hij zeker zo
geslaagd als de beste albums uit
Molly Burch
hun beginjaren. De intelligent gestructureerde
volwassener liedjes
overtuigen.
Eric van Domburg Scipio
✪✪✪✪✩
Bonny Doon
LET THERE BE MUSIC
Anti
LET THERE BE MUSIC is het derde
album van het uit Detroit afkomstige
kwartet Bonny Doon, na
voorganger LONG WAVE (2018) en
het titelloze debuut (2017). Al te
veel is er gelukkig niet veranderd,
want hoewel we Detroit vooral
associëren met zowel Motown als
harde rockmuziek, brengt Bonny
Doon heerlijke folky softpop met
een ontspannen laidback-vibe
waar je geheid goede zin van
krijgt. Saai is het echter niet wat
Bobby Colombo en Bill Lennox, de
belangrijkste songwriters van de
band, ons voorschotelen; daarvoor
zitten de liedjes te gewiekst en
meeslepend in elkaar en blijft
het album ook trekken wanneer
je hem een tijdje niet gehoord
hebt. De tien hier verzamelde
liedjes hebben een mysterieus
soort aantrekkingskracht. Waar
softrock vaak synoniem is met een
gelikt, blijft de muziek van Bonny
Doon toch aards en minder voor
de hand liggend en houdt zo de
aandacht veertig minuten vast.
Pieter Wijnstekers ✪✪✪✪
Molly Burch
DAYDREAMING
Captured Tracks/Konkurrent
Met DAYDEAMING borduurt Molly
Burch voort op het geluid van haar
vorige album ROMANTIC IMAGES
uit 2021. Het geluid leunt, mede
door de inbreng van producer
Jack Tatum, nog sterker op dat
van de jaren tachtig. Het zijn ook
op dit nieuwe album stuk voor
stuk songs die, zeker na een paar
luisterbeurten, niet meer uit je
hoofd gaan: lekkere hooks op de
synthesizer en pakkende refreinen.
Sowieso heeft Burch een van
de mooiste vrouwenstemmen van
dit moment en het album wemelt
van de onnadrukkelijke stemacrobatiek.
Luister bijvoorbeeld eens
naar Bed. Tekstueel grijpt Burch
terug op haar jeugd, die ze als
introverte tiener voornamelijk op
haar kamer doorbracht, vol zelfhaat.
Haar verbeelding heeft haar
OOK VERSCHENEN
Fans van het Britse XTC werden
verrast door de debuut-ep van
The 3 Clubmen, een op het oog
nieuw trio rond XTC-frontman
Andy Partridge. Partridge, Stu
Rowe en zangeres Jen Olive
spelen evenwel al zo’n jaar of
vijftien regelmatig samen, waardoor
een ep wat mager is, zeker
als niet alle nummers even sterk
zijn. Niettemin heeft het eigenzinnige
bandje zeker potentie
(Lighterthief ✪✪✪✩). Eigenzinig
is ook de uitgave waarmee Steve
Miller de vijftigste verjaardag
viert van zijn doorbraakalbum THE
JOKER. Op J50: THE EVOLUTION OF
THE JOKER stapt Miller af van het
gebruikelijke concept bij jubileumuitgaves:
het originele album op
cd 1 en demo’s, outtakes en liveversies
op cd 2. Miller mengt het
knap door elkaar zodat je kunt
horen hoe het album gegroeid is.
Het is interessant en zeker als je
ervan uitgaat dat veel fans het
originele album wel zullen hebben,
vormt dit een boeiende audiodocumentaire
over de totstandkoming
ervan. Of je het vaak zult
draaien is een tweede (Capitol/
Universal ✪✪✪✩). Datzelfde
geldt ook een beetje voor de
nieuwe Courtney Barnett, END OF
THE DAY. Wie een plaat verwacht in
de lijn van de voorgangers komt
bedrogen uit, aangezien het een
sfeervolle gitaar-soundtrack is bij
een documentaire over haar. Het
maakt END OF DAY speciaal, maar
wel voor een beperkt publiek
(Mom+Pop/V2 ✪✪✪✩). Terug
van nooit echt weggeweest is
de Groningse progrockformatie
I Spy. Eind jaren tachtig/begin
jaren negentig had de band het
redelijk voor elkaar met twee
hooggewaardeerde albums,
diverse goed ontvangen singles
en zelfs drie Twee Meter Sessies.
Een doorbraak bleef echter uit,
waarna de vijf groepsleden verder
55 HEAVEN NOV/DEC 2023