Heaven 147

Al snel merk ik dat er een geboren verhalenverteller
tegenover mij zit. “Niet alleen verhalen”, corrigeert
Ruud Houweling. “Beelden zijn minstens even belangrijk.
Ik ben afgestudeerd aan de Rotterdamse Hoge
School voor de Kunsten en heb daar een scherp oog ontwikkeld
voor vorm en samenhang.”
Mede daarom is Houweling een veelgevraagd componist
voor televisieseries zoals De Gouden Eeuw en De Strijd Om Het
Binnenhof. Ook was hij jarenlang de drijvende kracht achter de
alternatieve Haarlemse rockband Cloudmachine. Het concept
van een band met een vaste bezetting begon echter te knellen.
Na vier albums was het mooi geweest en in 2014 trok Houweling
de stekker eruit. Hij had de behoefte aan meer organisch
gemaakte muziek. Liedjes met een contrabas, een tuba, een
klarinet, een viool en trombone.
Hollandse delta
Aan zijn Cloudmachine-periode hield hij een muzikale vriendschap
over met Oz Fritz, een Amerikaanse geluidstechnicus
die werkte met Tom Waits, onder andere op MULE VARIATIONS.
ACCIDENTAL PICTURES is het derde album dat Houweling met
Fritz maakte en het werd gemixt in de studio van Tucker Martine
in Portland. Voor de mastering tekende audio-ingenieur Howie
Weinberg, die dat ook deed voor Nirvana’s NEVERMIND. Houweling
zit goed in zijn contacten.
“In popmuziek lijkt het ogenschijnlijk allemaal te gebeuren in
Amerika en het Verenigd Koninkrijk. Maar ook het vasteland van
Europa heeft zijn traditionele muziek, zoals de Portugese fado,
de Spaanse flamenco en de fanfares van de Balkan. Maar wat
is de oorsprong van typisch Nederlandse muziek? Bestaat er
zoiets als Hollandse deltablues of swampfolk? We zijn toch ooit
een moeras geweest? Is er überhaupt sprake van een nationale
muzikale identiteit of is onze muziek net als onze aardappelen
en tulpen gewoon geïmporteerd?”
Het gesprek komt op psalmen, smartlappen, klompendansen,
zeemansliederen en de volkse sentimenten van Johnny Jordaan
en André Hazes. Houweling herkent zich niet in die muziek. “De
intensiteit op mijn albums is rauwer, ongepolijster, warmer.” Door
de bluesy percussie en het subtiele gebruik van blaasinstrumenten
ziet hij eerder overeenkomsten met Amerikaanse artiesten
als Zach Condon van Beirut en de al eerdergenoemde Tom Waits.
“Een uit de Hollandse klei getrokken Randy Newman is ook een
gedroomde vergelijking. En zoals bij hem het Zuiden van de VS
doorklinkt in zijn arrangementen, zo hoop ik in mijn muziek ook
iets van hier te kunnen vangen.”
Met het nieuwe album wordt een voor Houweling heftige, emotionele
periode afgerond. In het openingsnummer On A Clear Day
neemt hij symbolisch afscheid van zijn vader. In zijn eigen leven
heeft geloof nooit een rol gespeeld, maar voor zijn vader lag dat
complexer. Houweling is de afgelopen jaren weer regelmatig in
Alphen aan den Rijn geweest waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht.
Ondanks de thematiek is het zeker geen zwaar album geworden.
“Ik heb de liefde voor de muziek helemaal teruggevonden en ik
kan niet wachten om de liedjes te delen met het publiek. Als het
moet kom ik met alle acht de muzikanten.” ■
Ruud Houweling live: 19 november in De Roode Bioscoop,
Amsterdam
HUBERT VAN HOOF
SHOETIME
Naast mooi vormgegeven auto's, voornamelijk uit de jaren dertig
van de vorige eeuw (en wees gerust, uitsluitend als Dinky Toys
in bezit) hebben ook schoenen mijn aandacht. Voor ik daarover
zal uitwijden eerst een lijstje met 10 liedjes. Shoetime, speciaal voor
degenen die niet geïnterreseerd zijn in mijn particuliere besognes: Blue
Suede Shoes (Carl Perkins); High Heel Sneakers (Tommy Tucker); Fuck
Me Pumps (Amy Winehouse); Diamonds On The Sole Of Her Shoes (Paul
Simon); Walk A Mile In My Shoes (Joe South); In These Shoes
(Kirsty MacColl); Boots Of Spanish Leather (Bob Dylan); Italian Shoes
(Willy DeVille); These Boots Are Made For Walking (Nancy Sinatra); Dying
With Your Boots On (Iron Maiden). Ik wil maar zeggen: ook in rockland
wordt mijn passie breed uitgemeten.
Als kind heb ik een trauma opgelopen: ik moest de vreselijkste afgedragen
schoenen dragen. In de hoop niet op te vallen ging ik op mijn hopeloos
altmodische kistjes in de goot lopen. Die diep ervaren vernedering
heeft uiteindelijk geleid tot een schoenen-fetisj. Midden jaren tachtig
kocht ik dure halfhoge Engelse Grenson’s en later (de nu weer zéér
moderne) zwarte Chelsea-variant daarvan, de zogenaamde Beatlelaarsjes.
Gefronste wenkbrauwen in mijn omgeving. Of ik mijn geld niet beter
kon besteden. Het werd nog erger: ik schafte mijn schoenen voortaan
aan bij de firma Shoes & Shirts te Maastricht. Ik werd niet alleen klant,
nee ik werd Apostel voor het merk Edward Green, shoemakers uit Northhampton,
opgericht in 1890. Voor mij de beste schoenen die er zijn en
ze zitten als gegoten. (Slechts overtroffen door de ook voor mij iets te
begrotelijke maatschoenen van John Lobb, est. 1866 London) Duur? Zo
lijkt het. Maar een simpel rekensommetje leert dat mijn Edward Greens
veel goedkoper zijn dan prullen van de gemiddelde shoegazer. Ik kocht
in 1990 een paar voor omgerekend 400 euro. Tel daar drie keer verzolen
bij, dan kom je op zo'n 650 euro. Gedeeld door 30 is dat 20 euro
per jaar. De gemiddelde schoenenkoper komt voor die periode uit op
pakweg 4500 euro (30 keer 150). Ik heb minder betaald voor inmiddels
vijf paar Edward Greens, een paar Crockett & Jones, plus een aantal
Italiaanse Todd’s. Het voordeel van een uitgebreide, goed onderhouden
verzameling is ook nog eens dat ze daardoor nauwelijks slijten. Ik heb
ze allemaal nog en de alleroudsten zijn mooi craquelé. It's Quality, stupid!
Tot slot, voor wie dit allemaal maar onzin vindt een citaat van Bob Dylan
(uit zijn boek The Philosophy Of Modern Song): You can take it all and think
nothing of it, torch my walls, steal my loot, ransack my car, turn my house
into a towering inferno, but look out when it comes to my shoes, they're
beyond measure. There's no price on them. Be careful not to scratch them
or rub them the wrong way. (Blue Suede Shoes).
9 HEAVEN NOV/DEC 2023