Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
LUISTERPARADIJS BLUES • JAZZ • SOUL<br />
John Coltrane With<br />
Eric Dolphy<br />
EVENINGS AT THE VILLAGE<br />
GATE<br />
Impulse!/Universal<br />
Eind 1961 nam<br />
John Coltrane<br />
LIVE AT THE<br />
VILLAGE VAN-<br />
GUARD op. In<br />
de nazomer<br />
van datzelfde jaar trad hij echter<br />
een blok verder ook op, in diezelfde<br />
wijk Greenwich Village. Aan<br />
Richard Alderson hebben we het<br />
te danken dat een deel van deze<br />
concerten ook zijn vastgelegd.<br />
De producer die later bekendheid<br />
verwierf met zijn werk voor onder<br />
meer Bob Dylan, Nina Simone, Sun<br />
Ra en Aretha Franklin, maakte in<br />
de Village Gate Club een proefopname<br />
om de geluidsinstallatie<br />
te testen en pas decennia later<br />
kwam die boven water in de collectie<br />
van de New York Public<br />
Library. Toevallig speelde Coltrane<br />
Eric Dolphy en John Coltrane<br />
er die avond. De toen 34-jarige<br />
saxofonist had vooral naam gemaakt<br />
in het legendarische Miles<br />
Davis kwintet (medio jaren vijftig),<br />
maar de rusteloze jazzvernieuwer<br />
was constant op zoek naar<br />
verdere muzikale horizonten.<br />
In pianist McCoy Tyner, drummer<br />
Elvin Jones, contrabassist<br />
Reggie Workman en als extra<br />
toevoeging(zoals Coltrane vaker<br />
deed) contrabassist Art Davis, had<br />
hij musici gevonden die de onor-<br />
thodoxe melodieuze benadering<br />
en zijn razendsnelle arpeggio’s<br />
konden volgen. Ook aanwezig was<br />
zijn boezemvriend en geestverwant,<br />
Eric Dolphy (altsaxofoon,<br />
basklarinet, dwarsfluit), die qua<br />
experimenteerdrift nog een stapje<br />
verder ging. Luister alleen al naar<br />
opener My Favorite Things, uit<br />
de musical The Sound Of Music,<br />
waarin Dolphy aftrapt met een bezwerende<br />
dwarsfluitimprovisatie<br />
op het thema waar Coltrane pas<br />
halverwege op sopraan inbreekt.<br />
Wat een betoverende interactie.<br />
In iets meer dan tachtig minuten<br />
speelt het gezelschap vijf tracks<br />
die stuk voor stuk de moeite<br />
waard zijn. Een folktraditional als<br />
Greensleeves en de jazzstandard<br />
When Lights Are Low worden helemaal<br />
binnenstebuiten gekeerd,<br />
het hyperventilerende Impressions<br />
zal pas twee jaar later op een<br />
studioplaat te horen zijn en het<br />
met polyritmiek en Afrikaanse<br />
en Indiase invloeden doorspekte<br />
Africa verscheen vlak daarvoor<br />
op AFRICA/BRASS, dat Dolphy<br />
grotendeels orkestreerde. Het is<br />
hier voor het eerst als liveopname<br />
te horen. De geluidskwaliteit is niet<br />
om over naar huis te schrijven –<br />
Jones’ drums overheersen soms<br />
- maar het gebodene vergoedt<br />
veel, zo niet alles. Geestverruimende<br />
avant-gardejazz van de<br />
bovenste plank. Marcel Haerkens<br />
✪✪✪✪✩<br />
The BluesBones<br />
UNCHAINED<br />
Naked<br />
Zanger Nico de Cock, gitarist<br />
Stef Paglia, bassist Geert Boekx,<br />
drummer Jens Roelandt en Edwin<br />
Risbourg (toetsen, saxofoon)<br />
vormen sinds 2011 The Blues-<br />
Bones. UNCHAINED is hun vijfde<br />
studioalbum, dat met Chain Gang,<br />
Changes en de prachtballad I Cry<br />
een waanzinnige kick-off beleeft.<br />
En dan hebben we nog 25 minuten<br />
voor de boeg en ook die mogen<br />
er zijn, met onder meer het poppy<br />
maar toch soulvolle Moving On, het<br />
opwindende wat aan Uriah Heep<br />
herinnerende Talking To The Lord<br />
en het prachtig opgebouwde The<br />
Tale Of Big Tim Brady. Als je van<br />
geweldig uitgevoerde klassieke<br />
bluesy rock houdt met sterke<br />
zanglijnen, heerlijke gitaarriffs en<br />
een lekker zoemend Hammondorgel,<br />
dan ben je bij The Blues-<br />
Bones aan het juiste adres. De<br />
komende maanden zijn ze in ons<br />
land te bewonderen in Drachten,<br />
Heerlen en Rosmalen. Laat dat<br />
buitenkansje niet glippen.<br />
Joop van Rossem ✪✪✪✩<br />
Danny Bryant<br />
RISE<br />
Jazzhaus<br />
Net als zijn Amerikaanse evenknie<br />
Joe Bonamassa heeft de Britse<br />
bluesrocker Danny Bryant het nog<br />
niet ‘gepresteerd’ om een slecht<br />
album uit te brengen. RISE is<br />
inmiddels zijn dertiende langspeler<br />
die wederom van voren naar<br />
achteren uiterst genietbaar is.<br />
Opvallend is dat Bryant wat meer<br />
inzoomt op het rustiger materiaal<br />
zoals de fraaie bluesballad Scarlett<br />
Street, emotionele liefdesverklaringen<br />
aan het adres van Julienne<br />
en Louise en het bijna volledig<br />
akoestische I Want You. De rockliefhebber<br />
komt ook aan zijn trekken<br />
met het titelnummer, Animal In Me,<br />
Silver And Gold en Hard Way To Go.<br />
Vanaf oktober gaat de robuuste<br />
zanger/gitarist intensief touren<br />
met zijn vier kameraden, waarbij<br />
hij ook maar liefst zeven keer ons<br />
land aandoet. Joop van Rossem<br />
✪✪✪✩<br />
Rory Gallagher<br />
ALL AROUND MAN: LIVE IN<br />
LONDON<br />
Universal<br />
Roaring Rory! De legendarische<br />
Ierse bluesrocker die alles, maar<br />
dan ook alles gaf op het podium.<br />
Totale overgave, voor minder deed<br />
hij het niet, dat heb ik indertijd<br />
met eigen ogen kunnen aanschouwen.<br />
De gitaargigant laat hier nog<br />
maar eens zijn grote liefde voor<br />
de blues horen en gaat tekeer<br />
als een tomeloze furie die (voor)<br />
de blues leefde. Vanaf de beginperiode<br />
met Taste tot zijn laatste<br />
concerten in 1995, het jaar van zijn<br />
overlijden, speelde hij talloze concerten<br />
op zijn aftands uitziende<br />
Stratocaster, frenetiek bewegend<br />
en rennend over het podium. De<br />
reguliere triobezetting met vaste<br />
kompanen Gerry McAvoy (bas) en<br />
Brendan O’Neill (drums) werd voor<br />
de gelegenheid uitgebreid met<br />
Mark Feltham (mondharmonica)<br />
en Geraint Watkins (toetsen). ALL<br />
AROUND MAN bevat 23 uitstekende,<br />
onuitgebrachte nummers opgenomen<br />
in The Town & Country Club<br />
in Londen tijdens de laatste dagen<br />
van december 1990. Een tiental<br />
covers van bluesclassics, die hij<br />
zich helemaal eigen maakte en<br />
waarbij hij niet zelden geweldige<br />
improvisaties ten beste gaf. Neem<br />
bijvoorbeeld het swingende Don’t<br />
Start Me Talkin’ (van Sonny Boy<br />
Williamson II) dat mede wordt aangevuurd<br />
door de mondharmonica.<br />
En als hij een akoestische gitaar<br />
of mandoline omgordde voor een<br />
rustiger moment, deed hij dat toch<br />
weer met zoveel overgave dat het<br />
publiek helemaal in vervoering<br />
raakte. Zeker als het Gallagher<br />
stage classics betrof zoals Shadowplay<br />
en Bullfrog Blues die hij bracht<br />
61 HEAVEN NOV/DEC 2023
Change language