Heaven 147

BERTOLF
BLAUWVINGER
OP DE DAG DAT BERTOLF (LENTINK) IN EEN ZWOLS CAFÉ AANSCHUIFT
OM TE PRATEN OVER ZIJN BLUEFINGER-PROJECT, KOMT DE REGEN MET
BAKKEN NAAR BENEDEN. HEEL ANDERS DAN HET WEER IN NASHVILLE
TOEN HET BLUEGRASSALBUM DAAR WERD OPGENOMEN. DE PLAAT IS
EEN LANGGEKOESTERDE JEUGDDROOM, DIE BEGON MET EEN CASSETTE-
BANDJE IN DE AUTO VAN ZIJN VADER.
TEKST STEVEN WALTER FOTO HAN ERNEST
20 HEAVEN NOV/DEC 2023
Een jochie is hij nog als hij, zittend
naast zijn vader Dick in de auto, uit
het handschoenenkastje een cassettebandje
tevoorschijn haalt. Terwijl ze
onderweg zijn naar hun vakantiebestemming
klinkt er opzwepende bluegrass en Bertolf is
op slag verliefd. ‘Pap, dit vind ik zo mooi. Die
mandoline en dat coupletje daaronder…’ Zijn
vader glimlacht: ‘Dat is nou grappig, dat vind ik
dus ook zo mooi.’
Bluegrass is een muzikale passie van Lentink
senior. Bertolf: “Ik groeide op met de muziek
van Tony Rice, Jerry Douglas en Bill Monroe.
Het werd me zowat met de paplepel ingegoten.
Je hoort vaak dat kinderen zich afzetten tegen
de smaak van hun ouders. Dat heb ik ook wel
gehad hoor, zeker met mijn interesse voor
The Beatles en popmuziek. Mijn vader trok die
muziek niet. Met die Britse muziek bewandelde
ik echt mijn eigen pad. Maar in bluegrass
vonden we elkaar. We voelden de muziek op
dezelfde manier.”
Die liefde groeit met elk bluegrassfestival dat
de Lentinks bezoeken. Bertolf herinnert zich
nog de Amerikaanse acts op het Big Bear
Festival in eigen land. “Er was altijd spektakel,
instrumentaal vuurwerk. Het had iets heel
puurs. Die energie en die snelheid hadden een
grote aantrekkingskracht op mij.”
Het gevolg was een onvervalst stukje vader/
zoon-bonding. In de woonkamer zaten de twee
tegenover elkaar. Beiden met een gitaar in
handen. Tussen hen in stonden twee Philipsmicrofoons
aangesloten op een tapedeck. Zo
ontstonden de eerste opnamen van Bertolf.
“Een jaar of dertien was ik. We namen veel
bandjes op met bluegrassklassiekers en ook
al een paar liedjes die ik zelf had geschreven
onder invloed van mijn toen net ontloken
Beatles-interesse. Een van die tapes noemden
we Blue Road, weet ik nog.”
Verscheidene bandjes van steeds zestig
minuten liepen vol. Ondertussen bekwaamde
Bertolf zich steeds meer in het gitaarspel.
Het samenspelen was haast meditatief. “Mijn
moeder dacht altijd dat we elkaar een uur
lang in de ogen zaten te kijken, maar het was
concentratie. Interactie. Kijken hoe de ander
speelt. Het was wel echt een vader/zoon-ding.
Net zoals je met je vader iets met voetbal kan
hebben, was het bij ons bluegrass. Mijn zus viel
daarbuiten, zij trekt bluegrass überhaupt niet.
Veel te onrustig voor haar.”
Dromen
Bertolf kiest een eigen muzikale weg, maar de
liefde voor bluegrass is altijd gebleven. In 2020
krijgt hij een onverwachte kans om die liefde
te materialiseren. “Ik hielp poppodium Hedon
in Zwolle bij het opzetten van het Songwriters
Gilde. Op die manier kon ik iets betekenen voor
de muziekscene en de talenten uit de stad. Op
een gegeven moment vroegen ze of ze iets
voor mij konden doen. Als ik hardop mocht
dromen, wat zou ik dan muzikaal gezien het
liefst willen?”
Bertolf begon enthousiast te spreken over
Nashville en vooral over muzikanten als Jerry
Douglas en Stuart Duncan. In dromen kan alles.
Dus een onvervalste bluegrassplaat opnemen
in het hart van dat genre, samen met zijn
helden… dat zou wat zijn. ‘Maak maar een plan
dan kijken we wat er met fondsen mogelijk is’,
luidde de reactie vanuit Hedon.
Enigszins verbaasd over de mogelijkheid een
jeugddroom te laten uitkomen, ging Bertolf aan
de slag. “In het album DRIVE van de Amerikaanse
banjospeler Béla Fleck staat een grote
foto waarop al mijn muzikale helden staan.
Fleck zelf, mijn idool Tony Rice natuurlijk, violist
Stuart Duncan, bassist Mark Schatz, mandolinespeler
Sam Bush… Die lui hebben in de jaren
zeventig en tachtig de traditionele bluegrass
progressiever gemaakt door er invloeden