Heaven 147

TEDDY SWIMS
LIEFST VERLIEFD
SOULVOLLE COVERS OP SOCIAL MEDIA MAAKTEN HEM BEKEND: TEDDY SWIMS. NU IS DE ‘VEILIGE VLOER’ VAN
ANDERMANS HITS WEG EN STAAT DE 31-JARIGE JATEN DIMSDALE – ZOALS SWIMS IN HET ECHT HEET – OP EIGEN
BENEN. IS DAT ANGSTIG? DE AMERIKAAN STAAT TE TRAPPELEN OM ZIJN EERSTE VOLLEDIGE ALBUM AAN DE
WERELD TE LATEN HOREN. DOOR STEVEN WALTER
14 HEAVEN NOV/DEC 2023
Het is een imposante verschijning die
plaatsneemt op een bank van het
Hard Rock Hotel Amsterdam American.
Brede vent, gemillimeterd haar,
baard, een hippiebrilletje op de neus, amicaal.
Wat vooral opvalt zijn de tatoeages. Zijn benen
en armen zitten eronder en zelfs in zijn gezicht
is de naald met inkt geweest. Als hij beide
oogleden sluit worden de woorden Tough Love
zichtbaar. “Als je daar een tatoeage laat zetten,
dan stuitert de naald enorm. Je voelt letterlijk
je oogbal bewegen”, zegt de zanger. Inspiratie
voor deze specifieke gezichtsverfraaiing kreeg
hij van rapper Lil Wayne, op wiens oogleden
Fear God staat. “Dat is zo gaaf. Hij is echt de
coolste man ooit. Ik wilde zijn zoals hij, dus liet
ik daar ook tatoeages zetten.”
Though Love, lastige liefde. Een thema dat
terug komt in veel van zijn r&b- en soulnummers
op zijn debuutalbum I’VE TRIED EVERY-
THING BUT THERAPY – PART 1. Swims heeft de
nodige amoureuze hoogte- en dieptepunten
meegemaakt en die zijn inspiratie voor songs.
Daarmee lijkt muziekschrijven een therapeutische
uitwerking op hem te hebben. “Oh, absoluut,
het is therapie. Veel van mijn liedjes gaan
over relaties en het navigeren daarbinnen.
Onvoorwaardelijk van elkaar houden bestaat
volgens mij niet. De trauma’s van eerder
stukgelopen verkeringen neem je toch mee in
de volgende verhouding die je aangaat. Met
die bagage moeten de ander en jij omgaan.
Er zijn maar twee dingen in de wereld waar ik
over schrijf: ik vier de liefde of ik huil om het
verlies ervan. Ik houd van liefde, van verliefd
worden. Maar ik denk dat ik ook houd van
gedumpt worden. In veel opzichten ben ik een
masochist”, zegt hij met een lach. “Soms heb ik
het gevoel dat ik mezelf bewust in een positie
manoeuvreer om gekwetst te worden, zodat ik
iets te zeggen heb.”
Op de vraag of hij een onzeker persoon is,
volgt een volmondige bevestiging. “Tegenwoordig
is dat zo’n mooi onderdeel van het kunstenaarschap.
Ik mag gewoon mijn onzekerheden
delen. Deze generatie is de eerste die openlijk
praat over geestelijke gezondheid. Vroeger
gebeurde dat in de muziek niet of in elk geval
veel minder vaak dan nu. Je had toen iconen
die bijna onmenselijk waren. Tegenwoordig heb
ik het gevoel dat een artiest probleemloos kan
laten weten dat ie doodsbang is, zich slecht
voelt of onzeker is over gevoelens en emoties.
Ik ben dankbaar voor mijn onzekerheden. They
pay my bills.”
Angst voor het podium is er niet. Voor Swims
is dat de veiligste plek op aarde. “Ik kom uit
“IK DENK DAT IK OOK HOUD VAN
GEDUMPT WORDEN. IN VEEL OPZICHTEN
BEN IK EEN MASOCHIST”
een echt American football-gezin. Mijn moeder
droomde ervan dat ik prof zou worden. Maar
probeer het als iemand van 1,73 meter maar
eens op te nemen tegen gasten die twee meter
lang zijn. Ik wilde stoppen en me concentreren
op muziek en theater. Om die keuze moest
mijn moeder huilen. Mijn vader zei: ‘Zoon, als je
muziek wilt maken, beloof me dan dat je daar
volledig voor gaat.’ Hij steunde mij door dik
en dun. Elke ouder moet weten hoe belangrijk
het is om zijn kind toestemming te geven zijn
dromen te volgen. Ik moest bijvoorbeeld van
school om me op een muzikale carrière te
storten. Daarvoor had ik zijn permissie nodig.
Na de eerste keer dat ik een muziektheaterproductie
deed – ik had toen maar twee regels
tekst – zeiden mijn ouders: ‘Daar hoor je thuis
schat. Je straalt.’ Ik was toen zestien. Een
muziekcarrière is trouwens ook duurzamer
dan een sportieve loopbaan. Breek een been
als sporter en het is voorbij. Als ik als zanger
mijn been breek, kan ik de volgende dag gewoon
een concert geven. Al is het dan zittend.”
Helden
Teddy Swims wil genres overstijgen. Zijn
artiestennaam Swims verwijst naar die veelzijdigheid.
Het staat voor Someone Who Isn’t Me
Sometimes. Het blijkt ook uit de covers die hem
publieke bekendheid gaven. Die lopen uiteen
van countrypop (onder meer You’re Still The
One van Shania Twain) tot bluesballads (I Can’t
Make You Love Me van Bonnie Raitt) en rock
(Don’t Stop Believin’ van Journey). Hij speelde
zelfs een rol in een nummer van dj Armin van
Buuren en zat in een hairmetalband.
“De muziek die Van Halen en Bon Jovi in de
jaren tachtig maakten, de rock uit die periode,
vind ik zo goed. Dat lange Bon Jovi-haar verdween
bij mij wel toen mijn haargrens begon
te wijken. Uiteindelijk heb ik tatoeages op mijn
hoofd laten zetten. Ik heb veel nummers geschreven
in die eighties rockstijl. Het idee is om
die ooit op plaat uit te brengen. Met verschillende
genres kun je diverse emoties uiten. Wil
je de liefde bedrijven of erover praten? Zet dan
een lekker r&b-nummer op. Ben je boos, dan
is rock de manier om dat te uiten. Relaxen en
dronken worden met je vrienden? Hiphop is de
weg. Sommige genres vertellen een verhaal
beter dan andere muziekstromingen.”
Zijn vader en basisschoollerares Berry gaven
hem de liefde voor soul mee, het genre
waarmee zijn debuutalbum doorspekt is. “Juf
Berry moest een klas van twintig kinderen
rustig houden. Haar manier om dat te doen
was Al Green. Als iedereen rustig zijn werk
deed, zette zij THE BEST OF AL GREEN op. Ik was
acht of negen en wist niet wat ik hoorde. Ik