Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011
CZ£OWIEK, KAP£AN Z POWO£ANIA,
PRZYJACIEL POTRZEBUJ¥CYCH
Gościem Kuriera jest ks. prałat Kazimierz Bator, który
w sierpniu 2011 r. odszedł na emeryturę. Przez ostatnie 40 lat
pełnił posługę duszpasterską w parafii pod wezwaniem Matki
Bożej Szkaplerznej w Kąkolówce. Od roku 1971 do 1977
był wikariuszem, a następnie proboszczem
tejże parafii. Ten niezwykle zasłużony
dla całej wspólnoty kapłan cieszy
się wielkim szacunkiem parafian. Uroczystość
pożegnania miała niezwykle
emocjonalny charakter i zgromadziła
prawdziwe rzesze wiernych, młodszych
kapłanów – kąkolowian oraz wszystkich,
którzy chcieli w tym dniu być blisko
swojego proboszcza, katechety,
przyjaciela. Ks. Kazimierz to postać
nietuzinkowa, człowiek o wielu pasjach,
społecznik, działacz, historyk, bibliofil
i tak moglibyśmy jeszcze długo mnożyć,
co zapewne nie dałoby pełnego obrazu
tego wspaniałego człowieka.
- Jak to się stało, że najmłodsze
dziecko, jedyny syn w wielodzietnej rodzinie
Pawła i Marii Batorów z Wesołej,
zamiast objąć gospodarkę został
kapłanem?
- Na gospodarce pracowałem od najmłodszych
lat, a po śmierci ojca (miałem
wówczas 12 lat) musiałem wykonywać
wszystkie typowo męskie prace,
jak np. orka. Nie narzekam, bo to mnie
zahartowało, nauczyło szacunku dla pracy, dla ludzi pracy,
a bieda uświadomiła, że na pieniądze trzeba ciężko pracować.
Duży wpływ na wybór mojej drogi życiowej miał dom,
pełen pobożności, życzliwości i zrozumienia dla moich decyzji.
Właściwie już idąc do LO w Dynowie szedłem tam z tą
myślą. Wspierały mnie w moich decyzjach matka i siostry.
- 40 lat, które poświęcił ksiądz dla kąkolowian to spory
szmat czasu, to prawie połowa życia. Gdy ksiądz patrzy na
Kąkolówkę tę dzisiejszą i tę sprzed 40 lat, jakie księdzu
nasuwają się spostrzeżenia, refleksje? Co najbardziej się
zmieniło? W czym zmiany są najmniejsze?
-Kąkolówki, jaką znam sprzed 40 lat, już nie ma. To była
tradycyjna wieś, gdzie życie toczyło się według utartych schematów,
gdzie mieszkańcy żyli sprawami związanymi z rolnictwem.
Co niedziela całe rodziny podążały piechotą do kościoła
drogami i ścieżkami wydeptanymi z każdego przysiółka.
Sąsiedzi szli zazwyczaj razem, czekając na siebie. Mężczyźni
rozmawiali o plonach, koniach, kobiety o krowach, kurach,
dzieciach, gotowaniu, przetworach. Ludzie nie spieszyli się tak,
jak dzisiaj. Bywało, że gospodarze kontynuowali dyskusję po
mszy już przy piwie u Bobrowej. I choć złość czasem brała, gdy
patrzyłem, jak cała górka naprzeciwko sklepu była zajęta przez
dyskutantów – amatorów piwa, byłem bezsilny.
Zdjęcie z albumu księdza Batora.
27
Co środę całe tłumy ciągnęły pieszo na jarmark do Błażowej,
mimo że był już autobus, to rzadko z niego korzystano.
Po pierwsze, początkowo były dwa kursy: rano i wieczorem,
a po drugie, kierowano się wiejską oszczędnością. Czasami
korzystano z okazyjnego transportu,
zabierając się przynajmniej w jedną
stronę z sąsiadem, który jechał furmanką,
bo wiózł akurat cielę czy prosiaka
na sprzedaż. Większość szła
w grupach z koszykami, workami,
w których niosła towar na sprzedaż:
masło, koguty, króliki itp lub towar zakupiony
na targu. Bywały gospodynie,
które szły w środę do miasta tylko po
to, aby zobaczyć, po ile było masło, ser,
jajka, spotkać znajomych, porozmawiać.
Kobiety obowiązkowo musiały
zdążyć na południe do domu do dojenia
krów. Obrządek gospodarski wyznaczał
swoisty rytm dnia. Oprócz rolnictwa
podstawą utrzymania rodzin
były zakłady takie, jak WSK, a pozostali
dorabiali w sezonie jesienno-zimowym
paleniem. O 17.00 ponad połowę
autobusu jadącego do Rzeszowa
stanowili palacze. Życie wtedy było
proste. Takiej Kąkolówki już nie ma.
Dziś obserwujemy wielkie rozproszenie,
pośpiech, zabieganie, indywidualizm.
Nie ma już takich samych spraw,
wspólnych dla wszystkich problemów,
gdy np. sąsiedzi naradzali się, gdzie kupić cement? Dziś myślimy,
gdzie kupić taniej? Widoczny jest brak poczucia stabi-
Jako młody ksiądz zaczynający pracę.
lizacji. Starsi są w lepszej sytuacji, bo mają emerytury, renty,
ale często utrzymują z nich młodsze pokolenie, bo o pracę
dla młodych jest trudno.