Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

48 Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011
się do czytania i na pewno wyglądałam
dość dziwnie, bo kto w górach czyta
książki, kiedy pogoda nakazuje wędrówkę.
Młodzi rozmawiali niezbyt głośno,
zwracając się do siebie przyjaźnie, z humorem.
W tej rozmowie dostrzegłam
inną nutę, dużo taktu i serdeczności,
Mimo, iż żartowali, jak to młodzi.
W grupie były dwie dziewczyny i trzech
chłopców. Wszyscy w wieku około
20 lat. Na pewno byli studentami, ale
z nadzwyczaj elitarnej uczelni. Może
z KUL-u? Tego już się nie dowiem.
Zaczęłam dyskretnie obserwować
towarzystwo, unosząc nieco głowę, kiedy
odwracałam kartkę książki. Omawiali
dalszą trasę, chcieli coś zjeść i iść dalej.
Na razie losowali cukierki. Młody
człowiek siedzący pośrodku wybierał
czekoladowe o różnych smakach i rozdawał
je w pierwszej kolejności koleżankom.
Nie wszyscy byli zadowoleni z wybranych
przez kolegę słodyczy i kwitowali
te wybory dowcipnie i delikatnie.
To była sympatyczna gra. Nie starałam
się nawiązać z nimi rozmowy, sama
nie wiem dlaczego. Może mój nastrój
nudnego oczekiwania osłabił chęć rozmowy,
może nie chciałam przerywać
łagodnej i taktownej konwersacji młodych.
Dziś tego żałuję. Po długiej chwili
odpoczynku młodzi ludzie zaczęli szykować
się do drogi. W końcu jeden
z nich zagadnął mnie grzecznie, co tu
robię sama przy tak pięknej pogodzie.
Wyjaśniłam pokrótce przyczynę z miną
jeszcze nieco cierpiętniczą. Dodałam, że
boję się sama odchodzić z tego miejsca,
nie wiem gdzie pójść, aby się nie zgubić.
Wtedy zwrócił twarz w moją stronę
młody człowiek, wcześniej losujący cukierki.
Jego oczy patrzyły jakby przeze
mnie, gdzieś w nieodgadnioną przestrzeń,
nieobecne, dalekie, bezradne,
a jednak przeszywające na wylot…
Z uśmiechem wstał, wziął do ręki
białą laskę, której przedtem nie zauważyłam
i z wielką stanowczością i optymizmem
w głosie powiedział: „Proszę
pani, proszę iść prosto przed siebie, zawsze
prosto przed siebie” i wskazał kierunek
białą laską…
Po tych słowach grupa młodych
żegnając się grzecznie i życząc miłego
dnia, oddaliła się stromą ścieżką w lewo.
Wśród nich szedł niewidomy, młody
człowiek, dyskretnie kierowany przez
kolegę, pomagając sobie białą laską…
Zdumiałam się. Niewidomy w gó-
rach! Co za odwaga, jaki optymizm, siła
woli. Przecież nie widział cudu gór,
mógł jedynie odczuwać wrażenie. Patrzyłam
na to zdumiona.
Niewidomy wskazał mi drogę, czy
to możliwe? Przez myśl przeleciały mi
znane słowa: „ Błogosławieni, którzy
nie widzieli, a uwierzyli”. Niewidomy
nie mógł widzieć gór, a jednak szedł
z radością. A ja…? Nagle zdałam sobie
sprawę, że marnuję czas i możliwości.
Przecież widzę – a nie korzystam, przecież
samodzielnie chodzę – a siedzę
w miejscu, w dodatku znudzona oczekiwaniem!
Słowa niewidomego studenta wskazywały
mi kierunek. Ciągle słyszałam:
„wprost przed siebie…”. Posłuchałam
tych słów, niedowierzając jeszcze, ale
spakowałam rzeczy, wstałam i ruszyłam
z pewnym lękiem wprost przed siebie,
dosłownie.
Żar lał się z nieba. Rozgrzana polana
parowała gorącem, było duszno jak
na patelni. Szłam przed siebie. Ścieżka
prowadziła. Po chwili marszu znalazłam
się w cieniu wysokich drzew. Teraz
drogę stanowiły duże kamienie, otoczaki,
wilgotne i śliskie w cieniu. Obok
nich płynął wartko strumień.
W tunelu wysokich drzew było rześko
i chłodno, nie docierały tu prawie
promienie jaskrawego słońca. Z jakąś
dziwną nadzieją szłam łagodnie wznoszącym
się szlakiem z okrągłych kamieni,
ślizgając się po nich.
Nie było nikogo, ale nie czułam lęku.
Po dłuższej, samotnej wędrówce usłyszałam
cichą rozmowę i jak to w górach,
przyjazne „dzień dobry”.
Odpowiedziałam z uśmiechem i powoli
szłam dalej. Trasa nie była najłatwiejsza,
ale pokonywałam ją z przyjemnością.
Z daleka narastał szum wody,
który silniejszy był niż szum potoku.
Nadsłuchiwałam z rosnącym zaciekawieniem.
Kamienista ścieżka była coraz
bardziej śliska, ale moje sportowe
obuwie trzymało się mocno i nie upadłam
ani razu. Szum wody był coraz
mocniejszy. Idąc ciągle pod górę obserwowałam
śliskie głazy patrząc w dół,
pod nogi. Nagle podniosłam głowę.
Przede mną stała granitowa skała,
obcięta precyzyjnie i równo, jakby ręką
wytrawnego Herosa – kamieniarza, lub
tajemniczym, przedwiecznym laserem.
Trzymetrowy sześcian z granitu wtopiony
w zbocze. Po ścianie tej skały spływała
woda wspaniałym wodospadem,
równym i szerokim na całą ścianę. To
tutaj spadały wody Potoku Strążyskie-
go, to wodospad szumiał odwieczną
pieśń, niosąc przeźroczystą wodę z górskich
śniegów czy źródeł.
Pryskał rozpyloną mgłą na twarze
stojących lub siedzących w milczeniu
kilku osób. Ożywiał chłodną mgłą. Ciągle
po kamieniach i wodzie szłam pod
ścianę wodospadu. Byłam wzruszona,
jakbym doszła do źródła poznania, do
sedna, jakbym odkryła nagle tajemnicę,
początek mądrości, treść głęboką,
chociaż źródło tej wody było daleko
poza zasięgiem oczu i wyobrażni.
Nabrałam wody w dłonie i spragniona
napiłam się wody czystej, przejrzystej,
chłodnej, prawdziwej, ze źródła.
Wody, która jest istotą życia, była przed
nami, przed samym początkiem wszystkiego.
Niezbędna do życia, pamiętająca
każdym atomem to wszystko, czym
i gdzie była.
Może ta woda była w topniejących
górach lodowych, płynących po Atlantyku,
które wiele razy oglądałam płynąc
„Batorym”, może z najbielszych pól Antarktydy,
przeniesiona przez wędrujące
chmury, z parujących oceanów czy
rzek… Gdzie jej źródło…?
Długo stałam nieruchomo pod nieustannie
pryskającymi kropelkami ze
skalnej ściany. Wokół siedzieli ludzie,
w zupełnej ciszy, z przymkniętymi oczyma,
w głębokiej kontemplacji. Ocieniały
nas wysokie drzewa, a wodospad śpiewał
odwieczną, niemilknącą pieśń…
Przypomniały się ewangeliczne słowa:
„Macie oczy – a nie widzicie, macie
uszy – a nie słyszycie…” Istotnie.
W radosnym nastroju wracałam na
umówione miejsce. Śliskie kamienie
i głazy były nadzwyczaj przyjazne, bo
szlak biegł w dół. Potok płynął radośnie
bulgocząc po kamieniach, jakby cieszył
się z mojego zwycięstwa nad sobą, nad
lękiem. Czułam się, jakbym zdobyła wysoki
szczyt. Do dziś jestem głęboko
wdzięczna niewidomemu turyście, który
wskazał mi drogę…
Żałuję, że nie wiem kim był. Nieraz
na trudnych, życiowych ścieżkach powtarzam
te słowa: „Prosto przed siebie…”
i idę mimo trudności dalej. Może
do źródła ?
Opisałam zdarzenie, które sama
przeżyłam w sierpniu 2001 roku. Było
dla mnie wzruszającym dowodem, że
człowiek nigdy nie jest sam, że może
więcej niż sądzi. Potrzebny jest znak
odczytany, impuls, kierunek.
Wszystko przychodzi spoza nas
i nad tym warto pomyśleć.
Zdzisława Górska