Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

More documents

Recommendations

Info

48 <strong>Kurier</strong> B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011 się do czytania i na pewno wyglądałam dość dziwnie, bo kto w górach czyta książki, kiedy pogoda nakazuje wędrówkę. Młodzi rozmawiali niezbyt głośno, zwracając się do siebie przyjaźnie, z humorem. W tej rozmowie dostrzegłam inną nutę, dużo taktu i serdeczności, Mimo, iż żartowali, jak to młodzi. W grupie były dwie dziewczyny i trzech chłopców. Wszyscy w wieku około 20 lat. Na pewno byli studentami, ale z nadzwyczaj elitarnej uczelni. Może z KUL-u? Tego już się nie dowiem. Zaczęłam dyskretnie obserwować towarzystwo, unosząc nieco głowę, kiedy odwracałam kartkę książki. Omawiali dalszą trasę, chcieli coś zjeść i iść dalej. Na razie losowali cukierki. Młody człowiek siedzący pośrodku wybierał czekoladowe o różnych smakach i rozdawał je w pierwszej kolejności koleżankom. Nie wszyscy byli zadowoleni z wybranych przez kolegę słodyczy i kwitowali te wybory dowcipnie i delikatnie. To była sympatyczna gra. Nie starałam się nawiązać z nimi rozmowy, sama nie wiem dlaczego. Może mój nastrój nudnego oczekiwania osłabił chęć rozmowy, może nie chciałam przerywać łagodnej i taktownej konwersacji młodych. Dziś tego żałuję. Po długiej chwili odpoczynku młodzi ludzie zaczęli szykować się do drogi. W końcu jeden z nich zagadnął mnie grzecznie, co tu robię sama przy tak pięknej pogodzie. Wyjaśniłam pokrótce przyczynę z miną jeszcze nieco cierpiętniczą. Dodałam, że boję się sama odchodzić z tego miejsca, nie wiem gdzie pójść, aby się nie zgubić. Wtedy zwrócił twarz w moją stronę młody człowiek, wcześniej losujący cukierki. Jego oczy patrzyły jakby przeze mnie, gdzieś w nieodgadnioną przestrzeń, nieobecne, dalekie, bezradne, a jednak przeszywające na wylot… Z uśmiechem wstał, wziął do ręki białą laskę, której przedtem nie zauważyłam i z wielką stanowczością i optymizmem w głosie powiedział: „Proszę pani, proszę iść prosto przed siebie, zawsze prosto przed siebie” i wskazał kierunek białą laską… Po tych słowach grupa młodych żegnając się grzecznie i życząc miłego dnia, oddaliła się stromą ścieżką w lewo. Wśród nich szedł niewidomy, młody człowiek, dyskretnie kierowany przez kolegę, pomagając sobie białą laską… Zdumiałam się. Niewidomy w gó- rach! Co za odwaga, jaki optymizm, siła woli. Przecież nie widział cudu gór, mógł jedynie odczuwać wrażenie. Patrzyłam na to zdumiona. Niewidomy wskazał mi drogę, czy to możliwe? Przez myśl przeleciały mi znane słowa: „ Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. Niewidomy nie mógł widzieć gór, a jednak szedł z radością. A ja…? Nagle zdałam sobie sprawę, że marnuję czas i możliwości. Przecież widzę – a nie korzystam, przecież samodzielnie chodzę – a siedzę w miejscu, w dodatku znudzona oczekiwaniem! Słowa niewidomego studenta wskazywały mi kierunek. Ciągle słyszałam: „wprost przed siebie…”. Posłuchałam tych słów, niedowierzając jeszcze, ale spakowałam rzeczy, wstałam i ruszyłam z pewnym lękiem wprost przed siebie, dosłownie. Żar lał się z nieba. Rozgrzana polana parowała gorącem, było duszno jak na patelni. Szłam przed siebie. Ścieżka prowadziła. Po chwili marszu znalazłam się w cieniu wysokich drzew. Teraz drogę stanowiły duże kamienie, otoczaki, wilgotne i śliskie w cieniu. Obok nich płynął wartko strumień. W tunelu wysokich drzew było rześko i chłodno, nie docierały tu prawie promienie jaskrawego słońca. Z jakąś dziwną nadzieją szłam łagodnie wznoszącym się szlakiem z okrągłych kamieni, ślizgając się po nich. Nie było nikogo, ale nie czułam lęku. Po dłuższej, samotnej wędrówce usłyszałam cichą rozmowę i jak to w górach, przyjazne „dzień dobry”. Odpowiedziałam z uśmiechem i powoli szłam dalej. Trasa nie była najłatwiejsza, ale pokonywałam ją z przyjemnością. Z daleka narastał szum wody, który silniejszy był niż szum potoku. Nadsłuchiwałam z rosnącym zaciekawieniem. Kamienista ścieżka była coraz bardziej śliska, ale moje sportowe obuwie trzymało się mocno i nie upadłam ani razu. Szum wody był coraz mocniejszy. Idąc ciągle pod górę obserwowałam śliskie głazy patrząc w dół, pod nogi. Nagle podniosłam głowę. Przede mną stała granitowa skała, obcięta precyzyjnie i równo, jakby ręką wytrawnego Herosa – kamieniarza, lub tajemniczym, przedwiecznym laserem. Trzymetrowy sześcian z granitu wtopiony w zbocze. Po ścianie tej skały spływała woda wspaniałym wodospadem, równym i szerokim na całą ścianę. To tutaj spadały wody Potoku Strążyskie- go, to wodospad szumiał odwieczną pieśń, niosąc przeźroczystą wodę z górskich śniegów czy źródeł. Pryskał rozpyloną mgłą na twarze stojących lub siedzących w milczeniu kilku osób. Ożywiał chłodną mgłą. Ciągle po kamieniach i wodzie szłam pod ścianę wodospadu. Byłam wzruszona, jakbym doszła do źródła poznania, do sedna, jakbym odkryła nagle tajemnicę, początek mądrości, treść głęboką, chociaż źródło tej wody było daleko poza zasięgiem oczu i wyobrażni. Nabrałam wody w dłonie i spragniona napiłam się wody czystej, przejrzystej, chłodnej, prawdziwej, ze źródła. Wody, która jest istotą życia, była przed nami, przed samym początkiem wszystkiego. Niezbędna do życia, pamiętająca każdym atomem to wszystko, czym i gdzie była. Może ta woda była w topniejących górach lodowych, płynących po Atlantyku, które wiele razy oglądałam płynąc „Batorym”, może z najbielszych pól Antarktydy, przeniesiona przez wędrujące chmury, z parujących oceanów czy rzek… Gdzie jej źródło…? Długo stałam nieruchomo pod nieustannie pryskającymi kropelkami ze skalnej ściany. Wokół siedzieli ludzie, w zupełnej ciszy, z przymkniętymi oczyma, w głębokiej kontemplacji. Ocieniały nas wysokie drzewa, a wodospad śpiewał odwieczną, niemilknącą pieśń… Przypomniały się ewangeliczne słowa: „Macie oczy – a nie widzicie, macie uszy – a nie słyszycie…” Istotnie. W radosnym nastroju wracałam na umówione miejsce. Śliskie kamienie i głazy były nadzwyczaj przyjazne, bo szlak biegł w dół. Potok płynął radośnie bulgocząc po kamieniach, jakby cieszył się z mojego zwycięstwa nad sobą, nad lękiem. Czułam się, jakbym zdobyła wysoki szczyt. Do dziś jestem głęboko wdzięczna niewidomemu turyście, który wskazał mi drogę… Żałuję, że nie wiem kim był. Nieraz na trudnych, życiowych ścieżkach powtarzam te słowa: „Prosto przed siebie…” i idę mimo trudności dalej. Może do źródła ? Opisałam zdarzenie, które sama przeżyłam w sierpniu 2001 roku. Było dla mnie wzruszającym dowodem, że człowiek nigdy nie jest sam, że może więcej niż sądzi. Potrzebny jest znak odczytany, impuls, kierunek. Wszystko przychodzi spoza nas i nad tym warto pomyśleć. Zdzisława Górska
<strong>Kurier</strong> B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011 KONCERT ZESPO£ÓW POLONIJNYCH W B£A¯OWEJ Ponad 400 tancerzy pochodzących z 16. różnych krajów wystąpiło na rzeszowskiej scenie podczas XV Festiwalu Polonijnego. W tym roku najliczniej była reprezentowana Kanada, skąd przyjechało aż 11 zespołów. Stany Zjednoczone też nie pozostały w tyle prezentując 8 zespołów. Po raz pierwszy w festiwalu wzięli udział reprezentanci Mołdawii. Przyjechali też rodacy z Australii, Białorusi, Szwecji, Rumuni, Wielkiej Brytanii, Czech, Rosji, Litwy, Niemiec oraz Ukrainy. Na estradzie zjawili się nawet tancerze z Brazylii oraz Kazachstanu. Do Rzeszowa przyjechało łącznie 43 grupy polonijne z całego świata. Festiwal organizowany jest już od 1969 roku. Intencją organizatorów była integracja rodaków z całego świata oraz potrzeba podzielenia się bogatą tradycją folkloru. Ruch polonijny na świecie rozwija się coraz prężniej. Liczba Polaków żyjących na obczyźnie jest duża. Polonia stanowi około 35% narodu polskiego, tj. około 21 mln osób. Zespół Pieśni Tańca Polonez z Cambridge w Kanadzie. Polscy emigranci nie zapominają o swoich korzeniach i starają się kultywować rodzime tradycje i obyczaje a swoje poczucie tożsamości narodowej przekazują swoim dzieciom. 23 lipca w ramach festiwalowych koncertów gościliśmy w Błażowej dwa zespoły – „Polonez” z Kanady i „Polesie” z Wielkiej Brytanii, które zaprezentowały tańce lubelskie, opoczyńskie, łowickie, przeworskie, Krakowiaków Wschodnich i Beskidu Żywieckiego. Naszym Gościom towarzyszyła orkiestra dęta z Błażowej oraz kapela ludowa z Futomy. Zespół Pieśni Tańca „Polonez” z Cambridge w Kanadzie istnieje 75 lat, a od ponad 15 lat stanowi niezależną grupę. Co roku program zespołu wzbogacany jest o nowe aranżacje dotychczas wykonywanych fragmentów, jak również zupełnie nowe tańce i piosenki. „Polonez” występuje na wszystkich akademiach i uroczystościach odbywających się w Polskim Klubie w Cambridge. Od kilku lat bierze udział w festiwalach zespołów polonijnych w London i Windsor Ontario, a także festynach z okazji Dnia Dziecka i „Folkloramie” organizowanych w Kitchener przez Zespół „Kujawiacy”. Kilkakrotnie występował w ramach Multicultural Festival w Guelph. Grupa taneczno-muzyczna „Polesie” z Leicester w Wielkiej Brytanii, została założona w 1980 roku przez Anię Krupską, która jest jednocześnie choreografem oraz artystycznym dyrektorem zespołu. Warto zaznaczyć, że Ania w roku 2006 została 49 wybrana artystycznym dyrektorem szóstego festiwalu Polskiego folkloru w High Wycombe. Nazwa „Polesie” wywodzi się z przedwojennego regionu Polski o tej samej nazwie, teraz należącego Dyrektor artystyczny zespołu Polesie Ania Krupska. do Białorusi. Po zakończeniu II Wojny Światowej wielu emigrantów z tego rejonu wraz z rodzinami osiedliło się w East Midlands. W ciągu ostatnich 30 lat zespół „Polesie” wystąpił w wielu teatrach w Anglii, brał udział w koncertach charytatywnych, w akademiach z okazji świąt narodowych i okolicznościowych itp. W roku 1993 „Polesie” wystąpiło po raz pierwszy w Festiwalu Polskich Zespołów Folklorystycznych w Wielkiej Brytanii i od tego czasu bierze aktywny udział we wszystkich festiwalach tego rodzaju (Lemington Spa, Manchester). Każdy festiwal przyciąga publiczność w liczbie około 2000 osób. Zespół Polesie z Wielkiej Brytanii. Festiwalowi goście sprawili wiele radości mieszkańcom Błażowej oraz tym, którzy specjalnie na tę okazję przyjechali z okolicznych miejscowości. Wielkimi brawami nagrodzono popisy Polonii, która przybliżyła zebranym widzom dziedzictwo artystyczne kraju zamieszkania w wiązance tańców kanadyjskich. Po koncercie goście udali się na spotkanie z władzami naszego miasta. Alicja Budyka
Page 1 and 2: Z Z dożynkowym dożynkowym wieńce
Page 3 and 4: Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ
Page 47: Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ
Page 71 and 72: Zawody sportowo-pożarnicze'2011 -

Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?