Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

More documents

Recommendations

Info

46 <strong>Kurier</strong> B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011 WAKACYJNA PRZYGODA Z GENERATOREM INSPIRACJI Tradycyjnie z początkiem lipca, kiedy nadchodzą letnie wakacje, w budynku Szkoły Podstawowej im. Św. Jana Kantego w Futomie rozbrzmiewa gwar i śmiech dzieci. Wszystko to za sprawą Fundacji Generator Inspiracji (znanej do tej pory jako Fundacja Pomocy Dzieciom i Młodzieży). Nad Morskim Okiem. W tym roku kolonia przebiegała pod hasłem „Wakacje z Noblem” i trwała od 4 do 10 lipca br.. Udział w niej wzięło 72 dzieci z gminy Błażowa. Pomimo niesprzyjającej pogody w pierwszych dniach, udało nam się spędzić deszczowe dni w bardzo aktywny i wesoły sposób. Dzieci spotykały się ze studentami z Meksyku, Chin i Rumunii, którzy przyjechali do Polski na zaproszenie Fundacji. Zagraniczni goście opowiadali w ciekawy sposób o swoich ojczyznach oraz uczyli Wesoło nam, nawet gdy pada deszcz. kolonistów różnych słów i zwrotów w ich językach. Wspólnie bawiliśmy się w różne gry i zabawy integracyjne z całego świata. Nie zabrakło także zajęć związanych z naukami ścisłymi. Wychowawcy, a zarazem studenci przygotowali interesujące pokazy chemiczno-przyrodnicze oraz zabawę w świecie robotyki. Program kolonii obfitował oczywiście w różne wycieczki. W tym roku odwiedziliśmy kompleks rekreacyjny w Strzyżowie, gdzie nasi podopieczni bawili się w basenie, dzikiej rzece, podwodnych gejzerach, oraz na 60-metrowej zjeżdżalni. W czwartek ruszyliśmy w daleką podróż do Krakowa. Tam odwiedziliśmy pierwszy w Polsce sensoryczny park edukacyjny. Razem z przewodnikami koloniści przenieśli się w fascynujący świat fizyki, gdzie mogli na własne oczy zobaczyć różne doświadczenia, o których na co dzień można przeczytać w szkolnych podręcznikach. Dzieci w formie zabawy mogły na własnej skórze doświadczyć np. działania siły Coriolisa, odnaleźć środek ciężkości na ruchomej platformie. Tego samego dnia odwiedziliśmy również Park Miniatur „Świat Marzeń” w Inwałdzie. Tam zwiedzaliśmy 50 cudów architektonicznych z całego świata. Nie zabrakło także czasu na dobrą zabawę, ponieważ po zwiedzaniu korzystaliśmy z uroków tamtejszego Lunaparku. Czas wypoczynku upływał wszystkim bardzo szybko i tak w sobotę wyruszyliśmy w ostatnią podróż w rejony pięknego Jeziora Solińskiego, gdzie odbyliśmy spa- Skocznia z lotu ptaka. cer po zaporze oraz popłynęliśmy w rejs po zalewie. Tego samego dnia na naszych kolonistów czekała jeszcze jedna niespodzianka – gorącą i słoneczną sobotę zakończyliśmy w Zespole Basenów Delfin w Ustrzykach Dolnych. Tydzień „Wakacji z Noblem” minął tak szybko, że zanim zdążyliśmy się obejrzeć i zatęsknić za rodzicami, nadszedł czas pakowania i powrotu do domu. Fundacja Generator Inspiracji serdecznie dziękuje za okazaną pomoc w organizacji kolonii: Urzędowi Miejskiemu w Błażowej oraz Podkarpackiemu Kuratorium Oświaty dziękujemy za wsparcie finansowe, kadrze kolonii – za ogrom dobrowolnej i bezpłatnej pracy, bez której nie byłoby możliwe zrealizowanie programu kolonii, wolontariuszom programu „PROJEKTOR – wolontariat studencki” oraz członkom Młodzieżowego Klubu Wolontariatu YouthTeam za wsparcie wychowawców i działania podjęte na rzecz kolonii. Tylko dzięki wspólnemu wysiłkowi wszystkich tych osób tegoroczna kolonia zakończyła się sukcesem. Kamil Wrzos
<strong>Kurier</strong> B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011 WSKAZA£ MI DROGÊ Moje wędrówki po górach zaczynały się zwykle przyjazdem do Zakopanego, jednodniową aklimatyzacją, spacerem po Krupówkach i pełnym tęsknoty spoglądaniem na siniejący nad miastem, tajemniczy Giewont, na który nigdy nie mogłam się wybrać ze względu na serce w niezbyt dobrym stanie. W swoich górskich wędrówkach wyszłam z trudem lecz samodzielnie na Luboń Wielki w Gorcach i na szczyt Połoniny Caryńskiej, o wiele łatwiej było w Sudetach, na łatwych szlakach. Wycieczki w Tatry zaczynałam zwykle od wyjazdu kolejką na łagodną Gubałówkę, podziwiałam ciągle zmienny w świetle dnia masyw Tatr Wysokich. Jeśli widoczność pozwalała dojrzeć Czerwone Wierchy, czułam się prawie szcześliwa. Przy dobrej pogodzie i samopoczuciu odważałam się nieraz wyjechać kolejką linową na Kasprowy Wierch, jednak zawsze w towarzystwie najbliższych jako obstawy. Kiedy wysoko w górze zdarzała się pogoda kryształowa i widoczność na cztery strony świata nieograniczona, czułam, że zwyciężam siebie i przez chwilę jestem wysokogórską turystką. Pozornie. Mąż, dwie córki i syn szli sobie bez wysiłku na Świnicę, ja siadałam na jakimś przyjaznym głazie i spoglądając w przepaść po słowackiej stronie na zaczarowane górskie krajobrazy, na niezwykłe światłocienie na ostrych graniach, wycinane przez jaskrawe słońce – rozmyślałam. Podobną grę ostrego światła i cienia obserwowałam na wysokościowcach Manhattanu i ten widok też zachwycał, ale jednocześnie przerażał. Jak dobro i zło w jednym miejscu. Mijali mnie ludzie idący na Świnicę, lub dalej znanymi szlakami. Myślami odbiegałam daleko od wszystkiego, co zostało w dole. Niezgłębiona tajemnica gór, surowość, spokój osiągalny tylko tutaj, pozwalał spojrzeć w siebie głęboko. Sprawy, które „w dole” były trudne i nie do przejścia, tu „w górze” stawały się prostsze, mniej ważne i do pokonania. Oddalenie od wrzawy świata porządkowało wnętrze, oczyszczało duszę, napełniało nadzieją i spokojem. Czułam, że jestem bliżej czegoś nieodkrytego i najważniejszego, którego spokój i nieskończony wymiar dotyka także mnie. Podczas bytności w Zakopanem wybraliśmy się w czwórkę wolnym spacerem do Doliny Strążyskiej. Pogoda była wymarzona, mój ulubiony Wyż Azorski przyniósł w góry kryształowe powietrze i widoczność nieograniczoną. Parę najbielszych obłoków pasło się leniwie na niebieskiej hali nieba, Potok Strążyski – wierny towarzysz ścieżki skakał przeźroczystą wodą, pieniąc ją na kamieniach, szlifował głazy z ta samą energią jak przed setkami lat. Wyniosłe smreki ocieniały wygodną, szeroką ścieżkę, która łagodnie pięła się w górę i pozwalała iść bez większej zadyszki, z małymi przystankami na zachwyt nad światem. Pszczoły, muchy, motyle i wszelkie fruwające stworzenia uwijały się pomiędzy trawami i kwitnącymi obficie ziołami, w tle szumiała woda… Grała ta cicha muzyka gór kojącą harmonią, onieśmielając prawie. Głośniejsze słowo wydawało się niewybaczalnym nietaktem, stąd liczni turyści szli w ciszy i skupieniu. Wystarczały oczy jako jedyny, dyskretny odbiorca niezliczonej ilości wrażeń. Znaleźliśmy się na dużej polanie zalanej słońcem. Wielu turystów wypoczywało po zejściu z gór, inni posilając się nabierali sił do dalszej wędrówki. Tu miałam zostać i czekać, aż moja rodzina, tym razem mąż, dwie córki Ania i Jola /syn miał staż obowiązkowy/, dojdzie na Giewont dość trudnym podejściem i wrócą tą samą trasą. Miało to trwać około pięciu godzin, więc perspektywa samotnego oczekiwania na polanie nie była zbyt ciekawa. No cóż, trudno, pomyślałam, żegnając bliskich. Radośnie szli po nowe wyzwanie, machając mi z daleka na pożegnanie z tym zadziwiającym błyskiem radości, jaką niesie wyprawa w nieznane. Zniknęli nagle za wysokimi smrekami. Zostałam sama. Na Hali Strążyskiej byli ciągle zmieniający się ludzie w grupach, a ja dziwnie do niech niepasująca, bo sama. Z boku była bacówka, w niej zupełnie przyzwoity bufet /jak na rok 2001/, z którego gromadnie korzystali turyści. Słychać było pozdrowienia, stonowane śmiechy, pożegnania. Wszyscy śpieszyli się w drogę, bo dzień był wyjątkowo pogodny, nadawał się na dalekie, wędrówki, a pora przedpołudniowa. Obserwowałam odchodzących turystów, którzy znikali na niedostępnych dla mnie szlakach, prowadzących ku wysokiemu majestatowi gór. Obserwowałam bogatą roślinność i ten ciągły ruch ludzi. 47 W pewnym momencie zaczęłam się nad sobą użalać. Powód był prosty. Nigdy nie będę na Giewoncie, chociaż to tylko dwie i pół godziny drogi, nie zobaczę widoków z góry, nie zachwycę się, nie poznam trudów wspinaczki, nie dotknę tego co oni, tam wysoko…Obeszłam wokół polanę, usiadłam w paru miejscach. W bacówce podawali pyszne bułeczki z borówkami i kawę. Miałam z sobą notatnik, ale ochota do pisania minęła. Miałam ciekawą książkę, ale nie mogłam zmusić się do czytania. Zbliżało się południe, słońce grzało coraz mocniej, zioła i trawy pachniały, robiło się duszno…Owady, które wczesnym rankiem zachwycały radosnym brzęczeniem, atakowały mnie teraz całymi uprzykrzonymi rojami i stawały się nieznośne. Czas przestał się posuwać, minuty wlokły się niemiłosiernie. Do powrotu moich bliskich z wędrówki na Giewont zostało jeszcze ponad trzy godziny. Nie mogłam wrócić do schroniska, nie uprzedziłam o zmianie planów. Wybrałam na swój azyl pustą ławę z przeciętego wzdłuż pnia za ścianą bacówki, gdzie było nieco cienia i zrezygnowanym wzrokiem patrzyłam przed siebie. Z zamyślenia o niczym wyrwała mnie rozmowa młodych ludzi. Nie mogę powiedzieć, abym z entuzjazmem odpowiedziała, że miejsce przy stole z grubych desek jest wolne. Zapytali z grzeczności, byłam przecież sama. Bałam się, że będę słuchać głośnego śmiechu i niewybrednych dowcipów młodych, wysportowanych, dla których wszystko jest „do wzięcia”, najwyższe szczyty także. Z konieczności zabrałam
Page 1 and 2: Z Z dożynkowym dożynkowym wieńce
Page 3 and 4: Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ
Page 45: Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ
Page 71 and 72: Zawody sportowo-pożarnicze'2011 -

Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?