Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011
tam gdzie było to bardzo pilne.
Ważnym dokonaniem było również
wykonanie w styropianie – przed elewacja
zewnętrzną – instalacji okablowania
na tzw. media tj. sieci internetowe
we wszystkich salach lekcyjnych – w tym
sali gimnastycznej – i sieci monitoringowe
do kamer w kilku punktach budynku.
Zakupiono nowe rolety zewnętrzne
do sali komputerowej i wewnętrzne do
pokoju nauczycielskiego i kilku innych
pomieszczeń.
Środki finansowe na te dodatkowe
zadania – poza projektem termomodernizacji-
w znacznej części pozyskano ze
sprzedaży starych kaloryferów i rur.
Budynek szkoły diametralnie zmienił
wygląd, ale i wewnątrz nastąpiły
zmiany.
Warto tutaj jeszcze wspomnieć
o przeprowadzonej na feriach zimowych
– w drugiej połowie stycznia – gruntownej
modernizacji kuchni, za której
wsparcie pragnę gorąco podziękować
Panu Stanisławowi Najdzie, byłemu burmistrzowi
Błażowej.
W nowym roku szkolnym 2011/
2012 przybyło nam uczniów: w klasach
I-VI realizuje obowiązek 64 uczniów,
a w oddziale przedszkolnym 18.
Na zakończenie pragnę złożyć podziękowanie
panu Markowi Ząbkowi,
byłemu wiceburmistrzowi Błażowej za
opracowanie projektu i Panu. Zygmuntowi
Kustrze- burmistrzowi Błażowej za
wsparcie w realizacji tak dużego przedsięwzięcia,
jakim była termomodernizacja
Szkoły Podstawowej w Błażowej
Dolnej. Ostateczny całkowity koszt realizacji
projektu wyniósł ponad 632 600
PLN. Dziękuję również nauczycielom
i uczniom za cierpliwość i wyrozumiałość
z powodu rozmaitych utrudnień
związanych z prowadzonym remontem.
Swoje podziękowanie składam także
personelowi szkoły: Paniom Irenie
Bęben, Annie Bednarz, Marzenie Rybce
i Jolancie Mucha, które wyjątkowo
cierpliwie, z nadzieją na szybką poprawę
warunków do pracy, wykonywały
swoje dodatkowe, często „Syzyfowe prace”
podczas roku szkolnego i w okresie
wakacyjnym. Dzięki ich wysiłkowi udało
się zakończyć remont na czas i rozpocząć
rok szkolny w nowych dużo lepszych
warunkach.
Janusz Maciołek
– dyrektor Szkoły Podstawowej
im. Armii Krajowej w Błażowej Dolnej
NAJLEPSZE WINO
Pewien mężczyzna i kobieta w dość
późnym wieku zawarli związek małżeński.
Ku ich zdziwieniu i radości narodził
się im syn. Wychowali go z miłością,
troszcząc się o wszystko, co możliwe.
Pomimo, że byli ubodzy, posłali go
do szkoły mądrego mistrza, by mógł
wzrastać również duchowo.
Gdy chłopiec powrócił do domu,
chciał w jakiś sposób spłacić dług zaciągnięty
wobec rodziców.
„Czy mógłbym coś zrobić” – pytał
– coś, co by wam dało radość?
„Ty jesteś naszą radością, naszym
największym skarbem” – odpowiedzieli
staruszkowie.
„Jeżeli jednak chcesz zrobić nam
prezent, to postaraj się o trochę wina.
Lubimy wino, a od wielu lat nie piliśmy
nawet łyka...”
Chłopiec nie miał ani grosza. Pewnego
dnia, gdy poszedł do lasu po drzewo,
zanurzył ręce w wodzie spadającej
z wodospadu, zaczerpnął trochę i wypił.
Zdawało mu się, że woda ma smak słodkiego
wina. Wypełnił wodą bukłaczek,
który miał z sobą i wrócił do domu.
„Oto mój podarunek” rzekł rodzicom.
Oto bukłaczek z winem dla was”.
Rodzice spróbowali napoju, nie czuli
niczego poza smakiem wody, ale uśmiechnęli
się do syna i podziękowali mu.
„W przyszłym tygodniu przyniosę
wam następnym bukłaczek” powiedział
syn.
I tak czynił przez wiele tygodni. Staruszkowie
przystali do tej gry. Z entuzjazmem
pili wodę i byli szczęśliwi widząc
radość swego syna. Stało się coś
nadzwyczajnego; minęły ich wszelkie
dolegliwości i zniknęły zmarszczki. Tak,
jakby ta woda miała w sobie jakąś cudowną
moc.
Istnieje cud „wdzięczności”.
Są osoby, które piorą, prasują, gotują
dla innych przez dziesięć, dwadzieścia,
trzydzieści lat.
Towarzyszą im, troszczą się, kochają
dniem i nocą.
I nigdy nie usłyszały: „dziękuję”.
Powiedzieć „dziękuję” to nie tylko
kwestia dobrego wychowania.
Oznacza to powiedzenie komuś:
„Zauważyłem, że jesteś, że istniejesz”.
Z tego powodu świat jest pełen osób
niewidzialnych.
Bruno Ferrero
CUD
59
- Wierzysz w cuda?
- Tak.
- Naprawdę? A czy widziałeś jakiś
cud?
- Cud? Oczywiście.
- Jaki?
- Ciebie.
- Mnie? Czyżbym był cudem?
- Tak.
- Nie rozumiem?
- Oddychasz. Masz delikatną
i ciepłą skórę. Twoje serce bije. Widzisz.
Słyszysz. Biegasz. Jesz. Śpiewasz. Myślisz.
Śmiejesz się. Kochasz. Płaczesz…
- Czy tak? I to jest właśnie cud?
Żył sobie kiedyś pewien szary wróbel,
którego życie było niekończącym
się pasmem zmartwień i kłopotów.
Był jeszcze w skorupie, a już miał
swoje problemy: „Czy uda mi się wydostać
z tej twardej skorupy? Czy nie
wypadnę z gniazda? A czy moi rodzice
zdołają mnie wyżywić?”.
Zaledwie uporał się z tymi zmartwieniami
i miał wyfrunąć w powietrze
po raz pierwszy, pojawiły się już następne
wątpliwości : „Czy moje skrzydła
zdołają mnie utrzymać ? A jak rozbiję
się w drobiazg? …Kto mnie pozbiera?”.
Kiedy mógł już latać, to znów
zaczął narzekać: „Czy uda mi się znaleźć
żonę? Czy zdołam zbudować gniazdo?”.
Pokonał również i te problemy, ale
wciąż się zadręczał: „Czy wylęgną mi
się pisklęta? A co będzie, jeśli urwie
się gałąź, i cała rodzina zginie? A jeśli
jakiś sokół rozszarpie moje pisklęta?
I czy w ogóle zdołam je wyżywić?”.
Kiedy wykluły się zdrowe, wesołe
i śliczne pisklęta, zaczęły już trzepotać
skrzydełkami, wróbel wciąż narzekał:
„Czy oby mają wystarczająco dużo jedzenia?
Czy uda im się uciec przed kotem
i innymi drapieżcami?”.
Pewnego dnia pod drzewem zatrzymał
się Jezus. Wskazał palcem na wróbla
i powiedział: „Spójrzcie na te ptaki
niebieskie : nie sieją, nie orzą, nie zbierają
żniwa... a Pan Niebieski żywi je!”.
Wtedy to szary wróbel zdał sobie sprawę,
że niczego mu nie brakowało... Nie
uświadamiał sobie tego.
Bruno Ferrero