Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

28 Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011
Co krzepiące, to widoczna jest większa dbałość o wykształcenie
dzieci, kiedyś nie przykładano do tego żadnej wagi, wręcz
przeciwnie, liczyło się, aby szybko zarobić własne pieniądze,
iść do pracy.
- Jak wspomina ksiądz pierwsze swoje parafie, pierwsze
lata pobytu w Kąkolówce, jak układała się współpraca
z proboszczem księdzem kanonikiem Stanisławem Lityńskim?
- Pierwszą moją parafią po święceniach było Hyżne, u proboszcza
ks. Michała Kochmana, który był dla mnie, wikarego,
neoprezbiteriana, opiekunem i przyjacielem w jednej osobie.
Kolejna placówka, na której przyszło mi pełnić posługę
wikariuszowską to byłą bieszczadzka parafia Ropienka. Mimo
trudnych warunków pracy (dojazdy), brak dróg i środków
komunikacji, wspominam ją mile. Stosunkowo szybko zakończyła
się moja wikariuszowska wędrówka, bo tam dowiedziałem
się, że ks. Lityński chciałby, abym trafił do jego parafii.
Ks. Stanisław Lityński był wątłego zdrowia i potrzebował
pomocy. Nie od razu zachwyciła mnie ta propozycja. Kole-
Koncelebrowana msza św.
dzy z roku byli w miastach w dużych parafiach, a ja miałem
trafić do wioski takiej, jak moja rodzinna Wesoła. Byłem związany
z rodzinnymi stronami, ale jak każdy młody, chciałem
zmian, ciągnęło mnie do świata. Po rozmowie z ks. Kochmanem
zdecydowałem się przystać na propozycję.
Ks. kanonik Lityński okazał się być bardzo dobrym człowiekiem,
choć był bardzo małomówny, mało kontaktowy
i trudno było mu nawiązać relacje z parafianami. Nie potrafił
okazać dobroci, którą miał w sobie, a nawet zwykłej serdeczności.
Nie było mu z tym dobrze, często pytał mnie, jak ja to
robię. Przez to postrzegany był często jako bardzo surowy.
Ludzie lękali się kontaktów z nim i najczęściej zachodzili od
kuchni, pytając najpierw gospodynię Józefę, czy kanonik jest
i czy przyjmie i wyda metrykę. W rzeczywistości ks. Lityński
potrzebował kontaktów z ludźmi, jak każdy człowiek. Wieczorami
lubił opowiadać o swoich rodzinnych stronach Kobylance
i Gorlicach, graliśmy też często w szachy. Myślę, że
było nam dobrze ze sobą, bo uzupełnialiśmy się nawzajem.
- W ciągu swego życia dokonał ksiądz wielu rzeczy, pomógł
wielu ludziom. Wielkim dziełem księdza, które stało
się wizytówką wsi, miejscem pracy dla wielu jej mieszkanek
jest „Caritas Dom Spokojnej Starości im. Św. Jana z Dukli”,
który powstał z księdza inspiracji i starania. Jak do
tego doszło? Skąd taki pomysł?
- Pomysł nie przyszedł nagle, rodził się długo, bo ten budynek
często sprawiał problemy. Był udręką, kiedy był tam
dom ludowy bezpośrednio w sąsiedztwie plebanii i kościoła.
I nie mam tu na myśli rozgardiaszu, który niosły urządzane
w nim imprezy taneczne, mocno zakrapiane alkoholem, ale
taką uciążliwość, że podchmielone towarzystwo często załatwiało
swoje potrzeby fizjologiczne pod murem lub wręcz za
murem świątyni. Często „gościłem’ ich też na podwórzu plebanii,
gdy wiedli długie i głośne dyskusje przy plebańskiej
studni, korzystając z niej jak z wodopoju.
Sprzedaż domu ludowego i urządzenie tam jednego, potem
kolejnego zakładu produkcyjnego przyniosła pewną ulgę,
bo wrócił spokój, ludzie zyskali pracę na miejscu bez uciążliwych
wówczas dojazdów w przepełnionych autobusach. Niestety,
w okresie przeobrażeń ustrojowo-gospodarczych przedsiębiorstwo
to upadło. Nie mogło nie upaść, bo obserwowałem
na co dzień , jak było zarządzane. Trudno dziś określić,
czy bardziej zawiniła tu nieuczciwość czy nieudolność. Upadek
spowodował dodatkowe zniszczenia, kradzieże. Budynek
stał, niszczał i zaczynał straszyć.
Jako sąsiad patrzyłem na to i próbowałem zainteresować
nim jakąś instytucję, w końcu dotarłem do kolegi z seminarium
ks. Bronisława Żołnierczyka, który był wówczas dyrektorem
„Caritas” w diecezji przemyskiej. Podpowiedział trochę,
co i jak należy zrobić, aby móc zorganizować tu Dom
Spokojnej Starości. Droga do tego była jednak żmudna i daleka,
budynek trzeba było kupić, nie było na to pieniędzy, ani
ja, ani parafia nie była stroną w tej sprawie. Partnerem mogła
być gmina. Na szczęście gmina podjęła temat, a ja zacząłem
chodzić wokół tej sprawy. Większość osób, od których to zależało,
nie powiem, chciała pomóc. I tak powoli, drobnymi
kroczkami udało się to, co dziś cieszy, jest powodem do dumy,
wielu ludziom daje pracę, innym opiekę na starość i przyjazny
dach nad głową.
- Jakie największe przeciwności musiał ksiądz pokonać
w trakcie starań, remontu, rozbudowy?
- Przeciwności i momentów zwątpienia było wiele, ale
nigdy nie zostałem zostawiony z nimi sam sobie. Zapewne
czuwała nad tym Opatrzność i nawet w najtrudniejszych
chwilach znajdowało się w końcu rozwiązanie, znajdowali
się ludzie gotowi wesprzeć. Tak było w trakcie remontu, gdy
okazało się, że budynek prawie nie ma fundamentów. Pani
inżynier, która przygotowywała dokumentację remontową
nakazała pod całym budynkiem zrobić nowy potężny fundament.
Gdyby trzymać się tych planów, prace ziemne pochłonęłyby
olbrzymie środki, których nie mieliśmy i nie
mamy do dziś. W tej sytuacji zwróciliśmy się do innego rzeczoznawcy,
który znalazł inną koncepcję o wiele tańszą, równie
dobrą. Zresztą odkąd kierownictwo zakładu przejęła pani
Anna Chlebek, osoba niezwykle energiczna, charyzmatyczna,
wymarzona na to stanowisko wszystkie tego typu problemy
wzięła na siebie i jak widać świetnie sobie radzi. Pewnego
rodzaju mentalna przeciwność tkwiła w samej świadomości
społeczeństwa, ale to akurat szybko ulega zmianom.
Dom Spokojnej Starości, Dom Starców, jak kiedyś mówiono,
był czymś najgorszym, co mogło spotkać człowieka. Jesteśmy
obecnie świadkami, jak przekonanie to odchodzi w