Z dożynkowym wieńcem Z dożynkowym wieńcem - Kurier Błażowski

Kurier B³a¿owski nr 122 wrzesieñ/paŸdziernik 2011
PRZYPADKOWA „PRZYGODA”
Kolejny raz wybrałem się z wizytą
do Pana Władysława Kaczyńskiego, by
wysłuchać następnej, fascynującej
opowieści związanej z naszą miejscowością.
Przyjął mnie jak zawsze bardzo
serdecznie.
Pan Władysław w młodości był przystojnym,
wysportowanym mężczyzną.
- Był rok 1944, chyba okres żniw,
koniec II wojny na naszych terenach.
Byłem na Górnej Błażowej u szwagra
Bronka Walasa. Gdy wracaliśmy do
domu – na Mokłuczkę – naszliśmy na
powracający od strony Hyżnego szwadron
wojska niemieckiego. Nie byli to
jacyś ochotnicy, tylko zawodowe wojsko
uzbrojone od stóp do głów. Nie
wiem skąd się oni wzięli tak późno.
Przecież było po wojnie. Dowiedziała
się o nich partyzantka z Hyżnego i tam
ich zaatakowali koło leśniczówki.
Niestety, nasi śmiałkowie nie mogli
równać się z zawodową armią. Niemcy
postrzelili jednego z naszych. W pobliżu
znalazł się doktor Mucha i chciał
opatrzyć rannego. Został zatrzymany
przez Niemców.
Przed nimi szli zwiadowcy (tzw.
szperacze) i właśnie oni nas zatrzymali
w okolicy dworku.
Bronek najpierw chciał uciekać,
ale zatrzymałem go, bo inaczej zostałby
rozstrzelany.
Doktor namówił Niemców, by zatrzymali
się w dworze, mogli tam zrobić
zakupy i posilić się, bo nie wiadomo,
ile już maszerowali.
Zabrali nas do środka, a młodsze
rangą wojsko zostało w barakach na
zewnątrz razem z Bronkiem. Kupowali
od ludzi kury, jajka, co kto chciał im
sprzedać i płacili za to.
Bardzo dobrze znałem teren, bo
chodziłem tamtędy do domu pod Mokłuczkę.
Jakieś 15 metrów za dworkiem
były jeszcze niezasypane okopyrowy
zaporowe (1945 r.).
Dziedzicami dworu w tym czasie
byli bracia Sochowie, którzy na widok
wojska schowali się na strychu. Niemcy
poprosili, żebym poszedł i „załatwił”
coś do jedzenie. Poszedłem do
Władysław Kaczyński współcześnie, nadal
pełen wigoru.
kuchni, a tam siedziała puszysta gospodyni,
lecz ze strachu nie mogła
wstać ze stołka – trzęsła się jak galareta.
Nie byłem najlepszym kucharzem,
ale przygotowałem dla nich kanapki
z chleba i sera. Zrobiłem im także herbaty
z sacharyną. Spostrzegłem otwarte
drzwi od strony kuchni prowadzące na
zewnątrz. Mogłem uciec, ale nie
chciałem zostawić doktora, bo gdybym
„dał nogę”, to pewno by go rozstrzelali.
7
Zaniosłem Niemcom strawę, którą
musiałem wpierw sam skosztować na
oczach wszystkich.
Porozlewałem także każdemu po
kieliszku wódki, która znalazłem
w kredensie. Tego wszystkiego było
mało na tyle ludzi. Gdy szedłem do
kuchni drugi raz, dałem znać doktorowi,
że można uciec przez drzwi od
drugiej strony. Krążyłem z jedzeniem
jeszcze kilka razy. Wreszcie nadarzyła
się okazja i wyskoczyliśmy z doktorem
z dworu prosto w okopy. Doktor
powiedział mi, że jest przygotowana
zasadzka na Niemców w Błażowej,
lecz zobaczywszy liczbę i uzbrojenie
wroga przeraził się.
Mucha był tęgim facetem, a ja młody
i wysportowany, więc przykazał mi,
bym pobiegł ile sił w nogach za kościół
(tam była ta zasadzka) i dał wszystkim
znać, by się wycofali na jego rozkaz.
Wróg zmobilizował się, utworzył
szyk bojowy i ruszył przez miasteczko
w kierunku w Ujazd.
Obserwowaliśmy ich zza kościoła.
Nie chcę nawet myśleć, co by się
stało z kościołem i całą pewno Błażową,
gdyby Niemcy zostali zaatakowani.
Taką oto prawdziwą i przypadkową
historię przeżyłem.
Pan Władysław zdaje sobie sprawę,
że historia przekazywana przez innych
nie zawsze idzie w parze z historią
prawdziwą. Wie, że można by jeszcze
kogoś urazić prawdą, więc czasem
niektóre kwestie trzeba przemilczeć.
Bardzo miło się słucha opowieści
Pana Kaczyńskiego. Cały czas nie
mogę się nadziwić, że jeden człowiek
mógł tyle przeżyć! Cieszę się, że mamy
wśród nas takiego błażowianina, bo
choć pochodzi z Łodzi, to na to miano
z pewnością zasłużył. Umówiony już
jestem na następną wizytę i liczę na
inną, fascynującą opowieść.
Jakub Heller