Budynki z płyt słomianych i trzcinowych - Chrzanowski S. - Cohabitat

do zaprawy, wszystkie płyty ułożone w kierunku pionowym
zwiążą się w jedną całość.
Dla lepszego usztywnienia całej części ściany dodatkowo spina
się górne płyty z dolnymi za pomocą drewnianych szpilek
o grubości 1,5 do 2 cm i długości 20 om. Aby takie połączenie
Rys. 14. Przymocowanie płyt słomianych
do rygli i słupów pośrednich
uzyskać, wbija się szpilki od góry ku dołowi w kierunku ukośnym,
tak aby obie płyty zostały przeszyte wbijanymi szpilkami,
jak pokazano na rys. 15.
Szpilki należy wbijać parami w odległości 40 do 60 cm para
od pary. Do połączenia płyt metrowej szerokości wystarczą
dwie pary szpilek, do płyt zaś szerokości 1,6 m trzy pary,
a do płyt dwumetrowych 4 pary szpilek na każde połączenie
dwóch płyt ze sobą. Tego rodzaju łączenie płyt ściennych ze
sobą stosuje się w takich wypadkach, gdy poziomych rygli
nie ma (lub poziome spoiny płyt mijają się z ryglami), przymocowanie
zaś bocznych krawędzi płyt jedynie gwoździami
byłoby zbyt słabe i niewystarczające. Omawiane łączenie
drewnianymi szpilkami może być stosowane do płyt nie cieńszych
niż 5 cm. Płyty cieńsze od 5 cm należy łączyć z sobą
28
Rys. 15. Łączenie płyt
słomianych szpilkami
inaczej, związując cienkim drutem górną krawędź dolnej
płyty z dolną krawędzią górnej.
Cementową zaprawę do osadzenia płyt na podwalinie należy
wykonać dość tłustą. Najlepiej zmieszać 1 część cementu
luźno odmierzonego wiadrem z 3 wiadrami piasku.
Do łączenia płyt z sobą można stosować zaprawę cementowo-wapienną
i to dość chudą, a mianowicie na 1 część cementu
daje się 2 części ciasta wapiennego i 10 części piasku;
jedynie w wypadku prowadzenia robót późną jesienią, gdy
chodzi o szybsze związanie się zaprawy można dać zaprawę
nieco tłustszą, zasobniejszą w cement i wówczas na 1 część
cementu daje się 1 część ciasta wapiennego i 6 części piasku.
Jeżeli w danej miejscowości łatwiej o gips niż o cement lub
taniej się on kalkuluje, można zamiast zaprawy cementowo-
-wapiennej zastosować wapiemno-gipsową. Wtedy na 1 część
wapna daje się 2 części gipsu i 5 części piasku. Posługują(c?
się zaprawą wapienno-gipsową należy pamiętać, że najpierw
należy rozrobić ciasto wapienne wodą, rozmieszać go z piaskiem,
a gips dodać dopiero bezpośrednio przed samym użyciem
zaprawy do łączenia płyt. Łączenie płyt jedną z opisanych
zapraw również wpływa na uniknięcie, a w każdym razie
na zmniejszenie pojawienia się drobnych pęknięć na tynku
po otynkowaniu ścian w miejscach złączy (o czym będzie
mowa w następnych rozdziałach).
Płyty o grubości 5 cm należy przymocowywać do łat gwoździami
(rys. 16) nie krótszymi niż 8 do 10 cm Pod główką
pierwszego, na wpół wbitego gwoździa okręca się drut 1 mm.
Następnie tym samym drutem (nie przecinając go) okręca się
wszystkie następne gwoździe, kolejno przeciągając drut od
jednego gwoździa do następnego i okręcając go pod ich główkami.
Po okręceniu drutu wokół wszystkich gwoździ, główki
ich dobija się do końca. W celu lepszego dociśnięcia drutu do
płyty i uniknięcia szkodliwego zagłębiania się główek gwoździ
w płytę zaleca się dawać pod każdą główkę gwoździa prostokątną
lub okrągłą podkładkę z grubszej blachy (do 1,5 mm)
o średnicy około 3 cm (rys. 17). W razie braku odpowiedniego
29