Budynki z płyt słomianych i trzcinowych - Chrzanowski S. - Cohabitat

wykonane z desek. Długość listew powinna dokładnie odpowiadać
wysokości ocieplanego pomieszczenia. Umocowuje się
je w ten sposób, że ich górne i dolne końce opiera się na
podłodze i w stropie i przybija się dodatkowo gwoździami
do podłogi i stropu. Odległość od środka do środka listew powinna
odpowiadać długości płyt. Do listew tych przybija się
płyty gwoździami, stosując podkładki (pod główki) z bednarki
(rys. 22) lub prowadząc drut 1 mm od gwoździa do gwoździa
zakręcany pod główką (por. rys. 16).
Ponieważ nie zawsze jest łatwo o deski na listwy, a przy
tym materiał drzewny jako deficytowy jest bardzo drogi,
więc można jeszcze wykorzystać bardzo dobrą przyczepność
zapraw do płyt i dla ocieplenia ścian nalepić na nie płyty
na zaprawie. W tym celu murowane ściany należy dokładnie
oczyścić z tynków, jeżeli istniały i wykuć zaprawę z wszystkich
spoin przynajmniej na głębokość 1 cm, a w murach
zawilgoconych jak najgłębiej (w każdym razie nie mniej niż
2 cm). Zawilgocone mury osuszyć przez okres letni otwierając
wszystkie okna i drzwi w osuszanych pomieszczeniach, a jeżeli
zajdzie potrzeba, to osuszyć przy pomocy żelaznych piecyków
opalanych węglem lub koksem, ustawionych w pobliżu
osuszanych ścian. Gdy ściany będą już zupełnie wysuszone,
należy narzucić na nie tynk z zaprawy szybko wiążącej,
a więc wapienno-gipsowej, cementowej lub cementowo-glinianej
(o sporządzaniu tych zapraw będzie mowa w dalszych
naszych rozważaniach) na grubość do 2 cm. Następnie trzeba
wyrównać narzucony tynk tylko łatą bez zacierania jego packami.
Płytę słomianą należy spryskać rzadką zaprawą cementową
1:3, a nawet mlekiem cementowym i dopóki wyprawa
jest jeszcze w świeżym stanie, przylepić płytę do ściany. Aby
płyta zaraz po przylepieniu nie odpadła i dobrze połączyła się
ze ścianą, powinno się ją podeprzeć przynajmnej jednym zastrzałem
wykonanym z odpowiednio długiego kawałka żerdzi,
grubszej gałęzi czy kawałka deski — co jest pod ręką.
Zastrzał przytrzymuje płytę jednym końcem, pod który lepiej
jest podłożyć niewielki kawałek deski. Drugi koniec wspiera
42
się o podłogę lub o przeciwległą ścianę. Po 2 do 3 dniach
zastrzały można usunąć, a po 2 do 3 tygodniach ściany z płyt
mogą już być tynkowane, gdyż będą stanowiły z murem nierozdzielną
całość.
Z tynkowaniem tych ścian nie należy się śpieszyć, gdyż płyty
słomiane są nieprzewiewne i chociaż zaprawa stwardnieje
w krótkim czasie, to jednak wilgoć nabyta przez mury jod
zaprawy w tym czasie może jeszcze nie wyschnąć.
VI. ZASTOSOWANIE PŁYT W STROPACH
Zamierzając zastosować płyty słomiane do wykonania stropów
należy rozstaw belek stropowych dostosować do szerokości
produkowanych płyt, aby płyty wpuszczone między belki
lub przybijane do nich nie ulegały przykrawaniu, co spowodowałoby
straty materiału. Najprostszym rodzajem stropu z zastosowaniem
płyt słomianych jest strop „nagi", na który składają
się belki stropowe rozstawione co 0,8 do 1,0 m, licząc
między osiami belek, oraz przybite do nich z wierzchu płyty
słomiane o grubości 5 cm. Płyty i belki tynkuje się od spodu
zaprawą wapienną z dodatkiem gipsu lub bez dodatku. Zamiast
polepy, która przy stosowaniu płyt jest do ocieplenia
niee potrzebna, daje się na płytach 2 cm warstwę tynku glinianego.
Warstwa ta w razie płonięcia dachu zabezpiecza
płyty od ognia, a jednocześnie razem z płytą i tynkiem od
spodu tworzy dostatecznie grubą warstwę zabezpieczającą pomieszczenie
przed przenikaniem zimna przez strop.
W stropie tego rodzaju osiowa odległość belek równa 1 m
jest o tyle dogodna, że wówczas mogą być stosowane płyty
produkowane w prasach jednodźwigniowych o długości i szerokości
1,0 m bez przycinania. Przy rozstawieniu belek co
0,8 m można stosować płyty prasowane w prasach dwudźwigniowych
o długości 1,6 m i przybijane w całości od razu do
trzech belek. Przy każdym innym rozstawieniu belek płyty
muszą być przykrawane, jednak w tym wypadku otrzymane
bezwartościowe odpadki w znacznej mierze wpływają na
43