Vettvangsnám í kennaramenntun og samstarf við starfsvettvang

kennaranáminu (Auður Torfadóttir, 2005). Þegar þeir koma til starfa á vettvangi þar sem
ákveðin skólamenning er ríkjandi er því líklegt að þeir gangi inn í þær hefðir sem skapast
hafa þar þó að hugur þeirra á meðan þeir voru ennþá í kennaranáminu hafi staðið til
annars (Lilja M. Jónsdóttir, 2005). Margir fræðimenn telja þetta vera áhyggjuefni og að
mikilvægt sé að rækta með kennaranemum hæfni til að ígrunda eigin hugmyndir og
reynslu til að efla fagmennsku sína og gera þá rökfastari um hugmyndir sínar. Það þurfi
að gefa kennaranemum svigrúm og veita þeim leiðsögn til að ígrunda af dýpt og einlægni
í kennaranáminu. Kennaranemar þurfi að flétta saman fyrri reynslu og þá þekkingu sem
þeir hafa aflað sér úr fræðum, af vettvangi og úr umræðum. Í því ferli gegnir ígrundun
lykilhlutverki. Auður Torfadóttir hefur lagt mikla áherslu á ígrundun í starfi sínu við
menntun tungumálakennara í KHÍ. Hún hefur hannað líkanið á myndinni út frá reynslu
sinni og hugmyndum Kolbs (Auður Torfadóttir, 2005).
Líkan um tengsl ígrundunar við aðra þætti í kennaramenntun (Auður Torfadóttir, 2005).
Meginhugsun Auðar er að ef kennaramenntun á að ná tilgangi sínum þá þarf að gefa
ígrundun gott rými og byggja á forhugmyndum og reynslu kennaranema eða því sem
Auður nefnir farangur. Á líkaninu kemur fram hvernig fyrri reynsla kennaranemanna
fléttast saman við ígrundun um hugmyndir og kenningar sem nemarnir kynnast í náminu,
ígrundun um útfærslur hugmynda og eigin reynslu í vettvangsnámi og ígrundun um atriði
sem nemarnir kynnast í áheyrn eða t.d. með því að fylgjast með umræðu um álitamál í
35