Przemoc w rodzinie wobec osób starszych i niepełnosprawnych

7. Z wynikami opisanymi w punkcie 6 spójne są (deklarowane) zachowania respondentów w
sytuacjach przemocy. Wśród osób, którym znane były jakieś akty przemocy, nie zareagowało
na nie, czy nie podjęło Ŝadnej interwencji, od 66,3 do 78,5 proc. Najczęstszą podejmowaną
reakcją była „interwencja osobista”, kilkakrotnie rzadszą „powiadomienie innych”. Do
odpowiednich słuŜb (policji, słuŜby zdrowia, ośrodka pomocy społecznej, centrum pomocy
rodzinie) lub innych instytucji zwróciło się 0,4 i 2,1 proc. respondentów, którym znane były
akty przemocy (co oznacza jedna i cztery osoby). Mimo, Ŝe są to wartości mikroskopijne, aby
sprostać wymogom raportu, dodamy, Ŝe instytucjami, do których się zwrócono były policja,
ośrodek pomocy społecznej i centrum pomocy rodzinie, a takŜe szkoła. Skuteczność
interwencji była oceniana róŜnie.
8. Parametry umiejscowienia jednostki w strukturze społecznej nie pozwalają na
jednoznaczne przewidywania dotyczące istnienia/dostrzegania przemocy w rodzinie oraz
ustosunkowań do rodzajów przemocy. Innymi słowy nie jest tak, by dostrzeganie przemocy,
jej usprawiedliwianie oraz obojętność na przemoc w sposób systematyczny i jednoznaczny
zaleŜały od czynników społeczno-demograficznych i ekonomicznych. Np. męŜczyźni
skłaniali się do usprawiedliwiania jednych, a kobiety do usprawiedliwiania innych rodzajów
przemocy (co zostało przedstawione w odpowiednim paragrafie raportu). Wydaje się, Ŝe słabo
zarysowały się dwie względnie systematyczne tendencje. Symptomy przemocy ujawniają się
rzadziej wśród osób najmłodszych, zaś częściej wśród osób posiadających liczne rodziny. W
przypadku innych grup, czy warstw społecznych nie zaobserwowano współwystępowania
symptomów przemocy lub zaobserwowano ich niewielkie nasilenia.
9. Porównania między województwami z kilku powodów nie pozwalają zarysować
precyzyjnej mapy przemocy w rodzinie w Polsce wobec osób starszych i niepełnosprawnych.
Powody najbardziej istotne, metodologiczne, przedstawiamy na końcu tego punktu.
Przeprowadzone porównania pozwalają jedynie na wskazanie czterech województw, w
których róŜne symptomy przemocy dały się zaobserwować w większym nasileniu. W
województwie świętokrzyskim odnotowaliśmy wyraźnie najwięcej deklaracji występowania
przemocy wobec osób starszych i niepełnosprawnych, usprawiedliwień stosowania przemocy
i większą obojętność na przemoc. TakŜe w województwie zachodniopomorskim
zaobserwowano więcej deklaracji występowania przemocy wobec osób starszych i
niepełnosprawnych oraz usprawiedliwień stosowania przemocy wobec osób starszych. W
województwie wielkopolskim więcej deklaracji stosowania przemocy wobec osób starszych i
usprawiedliwień przemocy wobec obu grup, zaś w województwie warmińsko-mazurskim
83