"33" τριαντατρία - eBooks4Greeks.gr

και να ουρλιάζει. Πλησίασε σαν την μοίρα αδυσώπητος και την χτυπούσε,
την χτυπούσε. Βγήκε σαν αλλοπαρμένος. Τρέχοντας χώθηκε στα στενοσόκακα.
Η ανάσα του σφύριζε. Μετά από ώρα, άρχισε το ανελέητο περπάτημα
στην πόλη. Κομμάτι, κομμάτι, την βάδιζε, την αποχαιρετούσε;
Έφτασε στο Κομμένο Μπεντένι. Η μισοτελειωμένη πολυκατοικία, κι άλλη
φορά τον είχε φιλοξενήσει. Κλεισμένη από παντού με χοντρές σανίδες
και κόντρα πλακέ, προφύλασσε από την παγωνιά και την υγρασία. Μια αψιά
μυρωδιά τον κτύπησε κατάμουτρα. Σπέρμα και ούρα, σαπισμένα χαρτοκιβώτια.
Βάδιζε αργά, τα χέρια του τυφλά, τον οδηγούσαν. Η γωνιά του έτοιμη:
Χαρτόκουτα απλωμένα και εφημερίδες. Δημιουργούσαν μια φωλιά, μια
φάτνη που αδημονούσε να τον ζεστάνει, να τον φιλοξενήσει, να τον ξαναγεννήσει;
Το μισοτελειωμένο παράθυρο με τις καρφωμένες σανίδες, άφηνε
χαραμάδες και ένα κομμάτι του σκοτεινού ακόμα ουρανού, διαγραφόταν.
Ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο, έβγαλε το κουτί που τόση ώρα χαϊδολογούσε.
Μάσησε, κατάπιε, μια μια όλες τις ασπιρίνες ηδονικά, σαν
φρούτο εξωτικό που πικρίζει, αλλά μέσα του κρύβει όλη τη γλύκα που
ψάχνεις. Ξάπλωσε. Τα γόνατά του έφτασαν στο σαγόνι του. Έτρεμε. Το
μυαλό του άρχισε πάλι να γυρίζει, να γυρίζει αδέσποτο. Λάμψεις πολλές,
τρεμόπαιζαν μέσα από τα κλειστά του βλέφαρα. Λάμψεις πρωτόγνωρες, αλλεπάλληλες.
Φωτοβολίδες ευτυχίας, μιζέριας, πόνου, ηδονής, άναβαν κι
έσβηναν. Φώτιζαν έναν κόσμο που όλοι οι Πετρίτ του κόσμου, δούλευαν
την πέτρα, αγαπούσαν τις Βιτόρε, περνούσαν με ταχύτητα, πάνω από κόμβους
που ένωναν τους ανθρώπους και τους οδηγούσαν στο μέλλον..... Ο
ουρανός, μετά από ώρα άνοιξε. Το φεγγάρι άρχισε να κάνει τα ταχυδακτυλουργικά
του στα αστέρια, που μαγεμένα, έλαμψαν. Η ακτίνα του διέσχισε
τεράστιες αποστάσεις, και βρίσκοντας ένα άνοιγμα στο παράθυρο, ήρθε
και φώτισε το παγωμένο σώμα του Πετρίτ που κουλουριασμένο κείτονταν.
«Ήτο η ώρα, όπου η χαρμόσυνος κλαγγή των κωδώνων εκάλει τους πιστούς
εις την νυχτερινήν Ακολουθίαν των Χριστουγέννων».