"33" τριαντατρία - eBooks4Greeks.gr

Μicrostory | Χρήστος Αρμάντο Γκέζος
«Ήταν ωραίο παιδί, σίγουρα. Αλλά τι να το κάνεις; Θα βρει καμία μορφονιά
να το γλεντήσει εκεί που είναι; Στα σκουλήκια δεν υπάρχουν καλλονές».
Συγκατένευσα. Αν και μικρότερος, αν και νέος στο σώμα, ο Σ. διατηρούσε
μια ψυχραιμία που εμένα με έκανε να μοιάζω με πανικόβλητη νοικοκυρά
που ανακάλυπτε ποντίκι στο ντουλάπι της. Τι τα θες, στον άνθρωπο είναι.
Κωλοδουλειά.
Έκανε έναν γύρο με το κεφάλι. Μια γκαρσονιέρα ήταν όλη κι όλη, τακτοποιημένη
όμως και καλόγουστα διακοσμημένη. Οι αφίσες ταινιών δυοτρεις,
χωρίς να παραφορτώνουν την ατμόσφαιρα, η τηλεόραση ανύπαρκτη, ο
υπολογιστής εξοπλισμένος, η βιβλιοθήκη γεμάτη.
«Πρόλαβε και τα διάβασε όλα αυτά; Θεέ μου!» είπε ύστερα από μια πρόχειρη
καταμέτρηση.
«Εμένα ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Δες όλες αυτές τις φωτογραφίες
στους τοίχους, τις κορνίζες με τους γονείς του και κάμποσους φίλους.
Μέχρι και μια γλυκούλα καστανή υπάρχει».
«Έχεις δίκιο. Η ζωή του φαίνετ... φαινόταν μια χαρά. Καμία ερωτική
απογοήτευση, ίσως;»
«Μπα, απίθανο. Οι φωτογραφίες μαζί της είναι άθικτες. Ελπίζω μόνο να
μην έχει μπει κι εδώ το οικονομικό. Θα ήταν πραγματικά κρίμα».
«Όχι, όχι, είχε μια δουλειά που τον πλήρωνε καλά, και δεν βρήκα κάποιο
χρέος ξεκρέμαστο. Και η σχολή καλά, πέμπτο έτος και χρωστούσε δύο μόνο
μαθήματα. Σύντομα θα έχουμε και τις μαρτυρίες φίλων, συμφοιτητών και
κάθε άλλου κοντινού προσώπου».
Τα μάτια μου έπεσαν τυχαία πάνω στον νεκρό. Τότε μόνο συνειδητοποίησα
ότι όλη αυτήν την ώρα κουβεντιάζαμε για τη ζωή του, όσο εκείνος κρεμόταν
άψυχος ανάμεσά μας, σαν ένα σάρκινο φωτιστικό. Ανατρίχιασα. Κι
έπειτα βλαστήμησα τον εαυτό μου.
3 | Α υ τ ο χ ε ι ρ ό γ ρ α φ ο