"33" τριαντατρία - eBooks4Greeks.gr

Κ
υριακή μεσημέρι κατά τις δύο, την ώρα που ανακάτευα
τη σάλτσα με τα μακαρόνια, χτυπάει το
τηλέφωνο. Ήταν ο αδελφός μου. Με πήρανε από το Γηροκομείο,
μου λέει... Η Κατέρω είναι στα τελευταία
της. “Την προλαβαίνετε, δεν την προλαβαίνετε”. Είναι
η θεία μας που τα τελευταία χρόνια ζούσε εκεί, στο
γεροντοκομείο, όπως το έλεγε.
του Χρήστου Δούλη*
Απώλεια
Την ίδια στιγμή με τον αδελφό μου και τη θυγατέρα
του, έφτασα και εγώ και ανεβήκαμε στο δωμάτιό της.
Ήταν ξαπλωμένη, το κεφάλι της στα αριστερά, τα μάτια
μισόκλειστα και το στόμα ανοιχτό. Δεν καταλάβαινε,
δεν είχε επαφή. Ανέπνεε αλλά όταν έβγαζε την αναπνοή
της, ακουγότανε βαριά περίπου σαν ρόγχος. Πριν τρεις
μέρες είχα ξανάρθει. Με είχε γυρέψει, αλλά δεν με
αναγνώρισε. Της είχα βάλει στο στόμα μια ώριμη φράουλα,
δεν μπορούσε να τη μασήσει. Είχα αγοράσει, από
έναν μελαχρινό, από ξένο μέρος που πουλούσε φρούτα
στην άκρη του δρόμου και είχε τα καφάσια μέσα σε
φορτηγό. Όταν όμως ήλθε ο νοσοκόμος να την ταΐσει,
συνήλθε, τον αναγνώρισε, έφαγε σχεδόν μισό πιάτο.
Δεν ανησύχησα, δεν μου κακοφάνηκε πως αναγνώρισε αυτόν
και όχι εμένα, δεν έχει ανάγκη σκέφτηκα. Τρώει.
«Από την επόμενη που έφυγες, σταμάτησε να τρώει»,
μου είπε ο νοσοκόμος την Κυριακή το μεσημέρι. Κάτσαμε
δίπλα της και αρχίσαμε να μιλάμε. «Ησυχάστε,
μας είπαν. Θέλουνε ησυχία, άμα είναι να φύγουνε, δεν
θέλουνε ούτε κλάματα, ούτε φωνές». Δεν φαντάστηκα,
δεν πίστευα, δεν είχα ιδεί άλλη φορά κάποιον σε παρόμοια
περίσταση. Έκατσα δίπλα στο προσκέφαλό της.
«Είμαι ο Χρήστος, της είπα και είναι εδώ ο Κώστας με
τη θυγατέρα του και θα έρθει σε λίγο ο Βαγγέλης». Ο
άλλος μας ξάδελφος. Σαν να άλλαξε για λίγο ο ρυθμός
της ανάσας της, για λίγο όμως, σαν να έδωσε σημείο
1 | Α π ώ λ ε ι α