"33" τριαντατρία - eBooks4Greeks.gr

Microstory | Γιώτα Φλώρου
να πέφτει και την άλλη να σηκώνεται σα να μη συνέβη τίποτα. Αιώνια και
αθάνατη πάντοτε. Σε ένα άσπρο πανί.
Σκηνή τέταρτη.
Ο ήχος από τα τακούνια της που αντηχούν στον ήσυχο δρόμο τα ξημερώματα.
Ένας και μόνο ήχος φτάνει για να αρχίσει να καλπάζει η φαντασία.
Για να χάσουν τον ύπνο τους τα αγόρια που την ονειρεύονται με ανοιχτά
τα μάτια να λικνίζεται καθώς ο αέρας παρασέρνει τα μαλλιά της. Για να
φανταστούν πως μπαίνει στο δικό τους δωμάτιο. Για να κλείσουν τα αυτιά
τους τα κορίτσια, να μην ακούν που έρχεται η «άτιμη».
Ο κόσμος μιλά. Και λέει πολλά και διάφορα. Λέει ότι η Άννα βγαίνει
τις νύχτες και τριγυρνά. Φορά δαντελένια ρούχα και εσώρουχα, το δέρμα
της μυρίζει προκλητικά αρώματα και συχνάζει στα ανομολόγητα σπίτια. Και
αν τύχει και τη δουν να βγαίνει νωρίτερα από το κανονικό την κοιτούν με
μισό μάτι. Κουνούν το κεφάλι τους. «Πως κατάντησε έτσι;», σκέφτονται.
Από τότε που έχασε τους γονείς της, και τους δύο μαζί από ανίατη
ασθένεια, η Άννα μοιάζει σα να λυτρώθηκε, σα να απελευθερώθηκε. Πέταξε
από πάνω της τα άβολα ρούχα και τα «πρέπει» που τη στένευαν και πήρε
άλλο δρόμο. Της αρετής ή της κακίας; Δεν έχει σημασία. Την ρώτησε ποτέ
κανείς πως ήθελε να ζήσει;
Σκηνή πέμπτη.
Ξημερώματα Κυριακής. Το πρώτο παράθυρο που άνοιξε την ημέρα εκείνη.
Και ο ήχος. Μια κραυγή φόβου και τρόμου να ξυπνά αναπάντεχα τον δρόμο.
Άλλα παράθυρα και άλλες πόρτες. Και οι κραυγές να γίνονται πολλές και
οι ψίθυροι να μην έχουν τελειωμό. Στη μέση του δρόμου ένα νεαρό, όμορφο,
άψυχο κορμί.
Η Άννα. Με τα μαύρα τακούνια να έχουν βγει από τα λυγισμένα πόδια
της, με τα όμορφα βαμμένα μάτια της να έχουν σταματήσει στο βλέμμα της
έκπληξης. Εκεί στη μέση της οδού Καλλιδρομίου, ένα μαχαίρι χτύπησε την
αγαπημένη σάρκα. Όπως τότε στο άσπρο πανί. Το αίμα κύλησε και λέρωσε
τον ήσυχο δρόμο. Ο κόσμος βγήκε από τα σπίτια του και περιτριγύρισε το
σώμα. Ένα μπουλούκι ήδη ντυμένο στα μαύρα. Και η Άννα έγινε η «Στέλλα».
3 | Η Σ τ έ λ λ α τ η ς ο δ ο ύ Κ α λ λ ι δ ρ ο μ ί ο υ