"33" τριαντατρία - eBooks4Greeks.gr

του Φίλιππου Φίλια*
Ανέκδοτα
Γ
ια χρόνια χτένιζε τη μητέρα μου μια παράξενη
κομμώτρια που ερχόταν στο σπίτι μας, η κυρία
Κατερίνα. Μεσόκοπη, ανύπαντρη, χωρίς στενούς συγγενείς,
ζούσε μόνη σ’ ένα δυάρι στην πάνω πόλη. Δεν
είχα ξανασυναντήσει πιο παγερό άνθρωπο. Λιγομίλητη
και τυπική σαν συμβολαιογράφος, διεκπεραίωνε την α-
ποστολή της και μετά εξαφανιζόταν αθόρυβα λες και
δεν υπήρξε ποτέ. Περιέργως, έδειχνε να με συμπαθεί
και καμιά φορά, τσιμπώντας μου τρυφερά το μάγουλο,
τραβούσε μια λοξή ψαλιδιά στις μακριές αφέλειές μου.
Τι άραγε να την είχε διπλοκλειδώσει μες στον εαυτό
της; Συχνά αναρωτήθηκα, μα όσο κι αν τη ρώτησα αργότερα,
όταν ενηλικιώθηκα και σχετιστήκαμε κάπως,
ποτέ δεν έλαβα ουσιαστική απάντηση. Όπως ποτέ δεν
κατανόησα τους λόγους για τους οποίους αυτή η καταθλιπτική
συμβολαιογράφος μεταμορφωνόταν σ’ ευτυχισμένη
κληρονόμο τη χριστουγεννιάτικη περίοδο. Με το
που ξεμύτιζε ο Δεκέμβρης, ξαφνικά άρχιζε να φλυαρεί
εύθυμα, να μπαινοβγαίνει στα καταστήματα, να μην
ντρέπεται να περιστρέφεται στα καρουζέλ, να μοιράζει
αφειδώλευτα δώρα κι ευχές. Παρότι δεν θυμάμαι πότε
ακριβώς πρωτοπήγα, με τον καιρό έγινε παράδοση κάθε
παραμονή Χριστουγέννων να την επισκέπτομαι για να
της ψάλλω τα κάλαντα. Ήταν η μοναδική μέρα του έτους
που πήγαινα στο δικό της σπίτι. Πόσο ανυπόμονα την
περίμενε! Θα πίστευε κανείς ότι ζούσε γι’ αυτήν –
τόση ήταν η λαχτάρα της. Καθώς δεν είχε κανέναν να
την επισκεφθεί, στόλιζε το σαλόνι της γιορτινά κι
έφτιαχνε ένα σωρό γλυκίσματα αποκλειστικά για μένα.
Με υποδεχόταν πάντα με τιμές πριγκιπικές και αφού
της τραγουδούσα τα κάλαντα καμπανίζοντας το τριγωνάκι
μου, με γέμιζε γλυκά φιλιά και με φίλευε γλυκά.
Κι επειδή γνώριζε ότι έπρεπε να τα κελαηδήσω ακόμα
σε
1 | Α ν έ κ δ ο τ α