full text - Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie

Zbigniew CzajkowskiTyszlera, Lwa Kuzniecowa i całej plejady innych, odnajdujemyrównież Julena Urałowa, który odegrał wielkąrolę dla rozwoju szermierki ZSRR i Ukrainy. Jegosukcesy są tym bardziej godne podkreślenia i podziwu,że nic nie przychodziło mu łatwo, że w życiu natykałsię na wiele przeszkód. Wspominałem pokrótce tylkoo niektórych z nich. Przypomnę w tym miejscu o jeszczejednym przykrym wypadku. Kiedy aresztowanonaszego Jerzego Pawłowskiego, w jego notatniku znalezionoadresy Midlera i Urałowa. To wystarczyło, abywstrzymać im paszporty na kilka lat.ZakończeniePostęp, rozwój i sukcesy szermierzy ZSRR, Rosjii Ukrainy są godne podziwu, tym bardziej, jeśli weźmiesię pod uwagę, w jak w trudnych warunkach przystąpilido FIE i nawiązali kontakt z szermierką międzynarodową.Już po kilku latach prześcignęli takie potęgi szermiercze,jak Włochy, Węgry czy Francja. Wystarczywspomnieć, że np. z igrzysk olimpijskich w 1972 rokukażdy uczestnik zespołu ZSRR wracał do domu z medalemolimpijskim lub że na XXI olimpiadzie szabliściZSRR zdobyli nie tylko drużynowe złoto, ale kompletmedali indywidualnie. W 1961 r. na mistrzostwachświata w Turynie zespół ZSRR (wszystkie bronie), któryzdobył 4 złote, 2 srebrne i 2 brązowe medale, w punktacjimedalowej zajął bezapelacyjnie pierwsze miejsce,plasując się z liczbą 28 punktów przed Polską (15 punktów)i Węgrami (11 punktów).Jak już wspomniałem, wielka w tym zasługa radzieckichtrenerów, ich umiłowania szermierki, pracowitości,dociekliwości, ciągłego poszukiwania nowych i bardziejskutecznych rozwiązań w procesie zaprawy i wychowania.O roli trenerów tak pisze sam Urałow: „W ogóle uważam,że poziom rozwoju jakiejkolwiek dziedziny sportuzależy przede wszystkim od trenerów. Utalentowanedzieci znajdują się w każdym mieście i w każdej wsi,trzeba się tylko nimi odpowiednio zająć”.Książkę Julena Urałowa gorąco polecam treneromszermierki i nie tylko. Można się z niej naprawdę wielenauczyć, gdyż skłania do przemyśleń i wyciągania twórczychwniosków, a także wyzwala podziw dla Autora,jego poglądów, pracy i osiągnięć, pamiętać bowiemtrzeba, że pracował często w niesłychanie trudnych warunkach.Należy jeszcze koniecznie podkreślić, że JulenUrałow, przy całej swojej fascynacji szermierką, miałrównież inne, wszechstronne i bogate zainteresowania.Przede wszystkim kochał literaturę piękną i rozczytywałsię w poezji, bardzo lubił muzykę i nieźle się na niej znał,uwielbiał wycieczki i zwiedzanie miast, pereł architektury,muzeów. Podczas wyjazdów na zagraniczne zawody,oczywiście poza samymi zawodami, które bardzo pilniei wnikliwie obserwował, wiele godzin – nawet kosztemodpoczynku i snu – poświęcał na zwiedzanie.Swoje wspomnienia i rozważania, swoje opowieści,w których m.in. opisuje dokładnie przebieg różnychzawodów, a nawet pojedynczych walk decydującycho olimpijskich medalach, Autor tak kończy: „Poka dajuuroki – żywu” („Dopóki udzielam lekcji – żyję”.)PIŚMIENNICTWO • LITERATURE[1] Urałow J: Fiechtowanije – moja żyzń. Odessa, WidawniczyjCentr „Studija Negicijant”, 2004.[2] Czajkowski Z: Szermierka w Związku Radzieckim; w CzajkowskiZ: Nowa szermierka. Warszawa, Wyd. GKKF,1951.[3] Czajkowski Z: Szermierka radziecka w oczach jej twórców,Sport Wyczynowy, 1970; 2.[4] Czajkowski Z: Drogi rozwojowe szermierki radzieckiej.Kultura Fizyczna, 1955; 11.[5] Czajkowski Z: Etapy mistrzostwa szermierza. [Recenzja:Arkadjew W.A. i wsp.: Strojenije mastierstwa fiechtowalszczika.Moskwa, Wyd. Fizkultura i Sport, 1975.]. SportWyczynowy, 1976; 6.[6] Czajkowski Z: Wtedy nie myśleliśmy o bogactwie,pieniądzach. Sport Wyczynowy, 2002; 9–10: 9.[7] Czajkowski Z: Na dwu krańcach dwa przeciwne bogi.Sport Wyczynowy, 1997; 3–4.– 132 –