Jan Wanago

WIŚNIE NA USTACHBiało jak w śniegu wkoło kwitły wiśnieMałego domku gdzie ma luba żyłaCzasem znienacka promyk słońca błyśniePrzez małe okna, gdzie się gałąź wiłaI zaglądała białymi kwiatamiW mały pokoik gdzie my byli sami.Myśmy przez wiśnie patrzyli na drogęGdzie młodzi ludzie chodzili paramiTy rzekłaś wówczas: „Nic widzieć nie mogęBo nasze okno zakryte kwiatami”Ja się cieszyłem, że nic nie widziałemBo, oprócz Ciebie, nic widzieć nie chciałem.W białych gałązkach ptaszki gniazdka wiłyAlbo świergocząc tak mile śpiewałyJak świat jest piękny i jak żywot miłyA myśmy razem z nimi powtarzali:Że świat jest piękny głos słowików miliI kwiaty które nas samych zakryli!Raz pomnę na mnie tak czekałaś miłaI tak usnęłaś na swych rączkach białaŻe cię gałązka kwiatami nakryłaByłaś jak pszczółka co wśród kwiatów spałaJa Cię szukałem, wołałem na CiebieWreszcie zobaczyłem jak anioła w niebie.Liryki91