Jan Wanago

CIEMNA PONURA NOCSmętnie i ponuro jęczał wicher w żelaznej kracie grubego muruz twardego kamienia, który dzielił świat i wolność od smutkui ludzkiej niedoli. I to był zwykły niepogodny wieczór, taki jakichjest dużo, gdy każdy kto żyw, bieży czym prędzej do swojej izbydo swoich bliskich, gdzie znajdzie ciepło i uśmiech na twarzachswoich najbliższych, z którymi się cieszy i raduje przy nakrytymstole, przy ciepłej herbacie i kto wie, czy znają co to jest zło,cierpienie i niewola.A któż czeka ciebie kochany co patrzysz na świat przez łzyi poprzez żelazne pręty. I cóż widzisz w tym świecie opróczciemności i urojenia, w którym od czasu do czasu zamigoczesmętne światełko, znak życia. Ciebie nikt nie widzi, bo jesteśw ciemności, a może jesteś niepotrzebny dla świata?96 Jan Wanago - Środkowo - Pomorsko - Wileński