VOTRA_nr2 (1) me ndryshime

Vera Laçi: Dashuri pa kufi
për Dean
Këngëtarja e madhe e këngës popullore flet për birësimin e vajzës
Intervistoi: Luljeta Lamce
TIRANË, SHQIPËRI
T
huhet që birësimi
i një fëmije nuk
e ndryshon dot
botën, por bota e fëmijës së
birësuar dhe e prindit do të
ndryshojë përjetë dhe këtë na
e vërtetoi më së miri këngëtarja
e mirënjohur e këngës
popullore, kryesisht asaj
dibrane, Vera Laçi, një zonjë
fisnike me trup të vogël, por
me zemër të madhe në një
intervistë për revistën “Votra”,
ku ajo rrëfen historinë e trishtë
të jetës së saj, momentet e
para të humbjes së djalit, si
e gjeti forcën për të vazhduar
dhe mesazhin që ajo përcjell
për të gjitha familjet që duan
të birësojnë një fëmijë. Teksa
ulesh dhe bisedon me të, në
sytë e saj lexohet njëherësh
dhimbja e madhe që ka përjetuar,
mirësia dhe dashuria e
madhe që ajo di të falë si një
nënë e re që ka bërë të vetin
një fëmijë të Zotit. Vera Laçi
sapo ka nxjerrë këngën e saj
“Fatit mos iu anko”, të cilën e
dëgjojmë të këndohet bukur
nga vajza e saj e birësuar
tashmë trevjeçare, Dea. Si
një grua të cilën jeta e ka
sprovuar me dallgët e saj të
papritura, duke i marrë nënën
në moshën trevjeçare e di më
mirë se kushdo tjetër çfarë do
të thotë mungesa e dashurisë
së nënës, dashuri që ajo ia fal
sot në çdo sekondë të jetës
së saj, vajzës së birësuar,
Deas.
Mund të na e tregoni
historinë tuaj?
Humbja e djalit tim të vetëm
në një aksident do të ndryshonte
përgjithmonë rrjedhën
e jetës sime. Dhimbja ishte
Fotot: Blerta Methasani
shumë e madhe për
familjen tonë. Momentet
e para ishin tejet të
vështira, pasi duhet t’i
bëja nderimet djalit tim,
Denit, i cili ka qenë bujar
dhe i dashur kështu që
unë doja të respektoja
çdo njeri që vinte për
ngushëllim. Derisa bëra
40 ditët e djalit isha
plotësisht e humbur
dhe nuk arrija të mendoja
asgjë. Për shkak
të gjendjes së rënduar
psikologjike në të cilën
ndodhesha bëra një
vizitë me një psikolog
psikiatër dhe ai më tha:
“Do t’ia dalësh, do ta
përballosh dhimbjen dhe
do luftosh për të jetuar”.
Më tha gjithashtu: “Adoleshencën
e ke kaluar në heshtje
me veten tënde dhe kjo gjë
është një ogur i mirë që ti do
t’ia dalësh”. Te fjalët e tij në
fakt gjeta vetveten dhe ato më
dhanë kurajë për të vazhduar
përpara. Ditët kalonin, as me
tim shoq pothuajse nuk takohesha
fare, pasi ai rrinte te
burrat dhe unë sipër te gratë.
Pastaj filloi rrallimi i njerëzve
dhe filluam të ngeleshim ne të
dy, heshtja dhe dhimbja.
Si e morët vendimin për të
birësuar një fëmijë?
Nuk ishte vetëm dhimbja
që më kishte pushtuar, por
edhe keqardhja për bashkëshortin,
sepse unë ndihesha
sikur nxora dy vetë nga
shtëpia, pasi me ne jetonte
dhe e fejuara e djalit. Fillova
të pyesja bashkëshortin si të
vazhdonim të jetonim? Kishim
kaluar një fatkeqësi shumë të
madhe bashkë dhe ndiheshim
të rrënuar plotësisht. Doja të
gjeja patjetër një mënyrë që
t’i jepja kurajë bashkëshortit
tim për të vazhduar përpara.
Atëherë unë vendosa që për
ta mbajtur gjallë martesën dhe
për të pasur një motiv të fortë
për të vazhduar para ishte të
merrnim një fëmijë të braktisur.
Këmbëngula fort për ta bindur
bashkëshortin që të birësonim
një vajzë.
Pse vendosët të birësonit
një vajzë?
Vendosa të birësoj një vajzë,
pasi unë djalin e pata dhe do
ta kem përjetë, ndërsa vajzë
nuk kisha dhe dëshira e Denit
ka qenë gjithmonë që të kishte
një motër dhe ne ia plotësuam
dëshirën që Deni të ketë një
motër të vogël dhe të bukur si
Dea.
Si e pritën të afërmit
tuaj idenë e birësimit
dhe kush ishte
mbështetja kryesore
për këtë vendim?
Këtë vendim ia thashë
motrës sime, e cila më
mbështeti plotësisht
në vendimin tim dhe
më premtoi se do më
ndihmonte në këtë
rrugë që kisha nisur
me të gjitha mundësitë
e saj. Gjithashtu, pata
mbështetjen e vëllait
tim. Ua thashë dhe
miqve të mi, të afërmve,
sigurisht kishte dhe nga
ata që fillimisht ishin pak
skeptikë për shkak të
mentalitetit.
Si ishin ditët e para e të
ndjerit nënë e një vajze të
vogël?
Pasi u mor vendimi që unë
do ta merrja vajzën, në datën
23 korrik që përkonte me
ditëlindjen e Denit, qëlloi që
ishte periudhë pushimesh dhe
duhej të prisja shtatorin për
ta marrë në shtëpi. Përgjatë
këtyre tre muajve derisa unë
e mora në shtëpi kam ndenjur
çdo sekondë me Dean. Ditën
që e solla në shtëpi ishte një
gëzim shumë i madh. Shtëpia
ishte e mbushur plot me të
afërm dhe miq. Gratë ishin
të veshura me të zeza dhe
ndërmjet gjithë atyre grave
me të zeza, sytë e Deas u
ndeshën me sytë e mi. Ajo
drejtoi gishtin gjithë gëzim
dhe hare drejt meje dhe
ai moment lumturie ishte i
papërshkrueshëm me fjalë.
38 magazine.com
DIMËR 2016-2017 DIMËR 2016-2017 magazine.com 39