zeplin-karin-tidbeck

Çocuk bir kızdı. Franz ona Josephine ismini koydu. Başta onu inek sütüyle beslemeye çalıştı ama
çocuk tıslayarak sütü tükürdü. Sürekli kilo kaybetti, pistonları cızırdayıp gıcırdadı, ta ki Franz
umutsuzca biraz kömürü suda erittikten sonra bir paçavra parçasını bu suya batırıp onu kızın ağzına
tıkana kadar. Josephine paçavrayı hemen emip kurutunca, Franz evlatlık kızının ne tür bir bakıma
ihtiyacı olduğunu anladı. Anna’nın Hercules için bulundurduğu tamirat çantasını aldı ve iyi bir yağla
Josephine’in pistonlarını dikkatlice yağladı. Kömürlü su ile onu düzenli biçimde besledi; yaptığı
karışım yoğun bir püre haline gelene dek kömür miktarını gittikçe artırdı. Yeterince dişi çıktığında,
çiğnemesi için ona küçük kömür parçaları verdi. Hiçbir atık üretmediğinden, kızın bezlenmeye
ihtiyacı yoktu; yediklerini vücut ısısı olarak harcıyor gibiydi. Onu fazla besleyecek olursa,
dokunamayacak kadar ısınıyor, pistonları elini yakıyordu. Bu tuhaflıkların dışında, gayet normal bir
bebek gibi davranıyordu.
Franz kliniğe bir istifa mektubu yazdı. Hercules’ü bir fabrikaya, Anna’nın eşyalarını ise bir
müzayede evine sattı. Bu para, dikkatli harcayacak olursa, kira ve yiyeceğe uzun süre yeterdi. En
azından zeplinine ve evlatlık kızına bakabilirdi. Evden her çıktığında, bebeği Beatrice’in gondoluna
koyuyordu. Döndüğünde bebek hep güler yüzlü oluyor, sert koltukta rahatça yatıyor, tuşlarla ve
konsoldan bir şekilde çıkmış borularla oynayıp mırıldanıyordu. Josephine sürekli beslenmeye ihtiyaç
duymayacak kadar büyüdüğünde, Franz başka bir klinikte iş buldu. Josephine günlerini gondolda
geçirmekten memnun görünüyordu. Kız yakınındayken, Beatrice şefkat yayıyordu.
Felaket, Josephine dört yaşındayken ortaya çıktı. Küçük kızın ses telleri yoktu, bunun yerine
gırtlağında bir dizi küçücük boru sıralanmıştı. Dördüncü doğum gününe kadar sadece ıslık ve cıvıltı
sesleri çıkardı; o günse çıkardığı gürültüleri birdenbire konuşma sesine dönüştürdü. Sabahın erken
saatiydi. Kahvaltıdan yeni kalkmışlardı. Josephine masanın üstünde oturuyor, Franz onun kolundaki
pistonları yağlıyordu. Josephine ağzını açtı ve yüksek, flüte benzer bir sesle şöyle dedi:
“Baba, onun adı Beatrice değil.”
“Öyle mi,” dedi Franz, parmak eklemlerinden yağ damlıyordu.
“Ona hep Beatrice diye seslendiğini söylüyor. Benim adım bu değil, diyor.”
Franz gözlerini kırpıştırdı. “Söylediği her şeyi anlıyor musun?”
“Adı Beatrice değil,” diye tekrarladı Josephine. “Başka bir şey. Ayrıca sana söylemek istediği bazı
şeyler var.”
Josephine bacaklarını gondoldan sarkıtıp oturdu, ne anlama geldiğini pek de bilemeden, kuş gibi
şakıyarak zeplinin düşüncelerini aktardı. Franz şunları öğrendi: Zeplinin adı Beatrice değildi.
Tamamen farklı bir şeydi. Yaşamını Franz’ın kölesi gibi sürdürüyordu ve Franz ona bir başkasıymış
gibi davranarak tecavüz ediyordu. Franz’dan nefret ediyordu.
“Bu doğru olamaz,” dedi Franz. “Bu evliliği birlikte kurduk. Çaba göstermeyen taraf oydu.”
“Başka seçeneğim yoktu, diyor,” dedi Josephine. “Diyor ki, sen beni esir tutuyorsun.”
Franz, boğazının sıkıldığını hissetti. “Kesinlikle tutmuyorum,” dedi. “Çok uğraştım.” Titremelerine
engel olmak için ellerini ceplerine soktu. “Çok uğraştım,” diye tekrarladı.
“Uçmak istiyor,” dedi Josephine.