zeplin-karin-tidbeck

sertleşiyordu.
Arvid ertesi gün kendini gerçekten daha iyi hissediyordu. Dokuz kahvesi vaktinde, oldukça normale
dönmüştü. Dinlenme odasına girerken, kıdemli operatör Konrad’ı gördü; bir tabağa dikkatle soluk
renkte kekler diziyordu. Cornelia devasa bir kahve fincanını karıştırıyordu.
“Kubbar,” dedi Konrad. “Dün gece yaptım.”
Arvid tabaktan bir kek alıp ısırdı. Kuruydu, amonyak ve acıbadem tadındaydı. Cornelia
kendininkini kokluyordu.
“Nasıllar?” diye sordu Konrad. Merakla Arvid’i izliyordu. “Yıllar var ki yapmamıştım bunlardan.
Ölçüleri doğru tutturup tutturmadığımı merak ediyorum.”
“Farklı,” diyebildi Arvid. Biraz kahve içip keki yuttu.
“Siyanürlü kurabiyeye benziyor,” dedi Cornelia. “Pek Agatha Christie usulü.”
“Hah,” dedi Konrad. Kendine de bir kek alıp tadına baktı. “Sizin nesil amonyaklı keke alışkın
değil bence.”
Arvid bir tane daha aldı. Amonyak tadı tuhaf biçimde tiryakilik yapıyordu.
“Size bir sorum var,” dedi Arvid, bir dakika sonra. “Siz benden daha uzun süredir buradasınız.
Yurttaşlar gerçekte nasıl seçiliyor?”
Konrad omuz silkti ve üçüncü kubbarını ısırdı. “Hiçbir fikrim yok,” dedi. “Ben de senin gibi bir
SY-İY imzaladım.”
Arvid ağzındakini çiğneyen Cornelia’ya baktı. Cornelia başparmağını Konrad’a doğru kaldırdı ve
kafasını sallayıp onayladı.
“Yani kimse bilmiyor mu?” dedi Arvid.
“Müdür bilir bence,” diye yanıtladı Konrad.
“Peki, hiç merak etmediniz mi?”
“Soru Yok, İfşa Yok oğlum. Bana ekmek veren eli ısıracak değilim. Ayrıca, tek bilmen gereken iş
tanımı. Devlet kurumlarına gelen aramalara yanıt veriyoruz…”
“… bir de yurttaşların pek iyi tanımadığı kişilerin telefonlarına,” diye tamamladı onu Arvid.
“Ama…”
“Ve talimatlara uyuyoruz. Hepsi bu. Tek bilmen gereken bu. Müdür bizim ağzı sıkılığımıza
güveniyor, Arvid. SY-İY.”
Arvid iç çekti. “Pekâlâ. Her neyse, bu işten önce ne yapıyordun?”
“Tiyatro oyuncusuydum,” dedi Konrad. Tabaktan dördüncü kubbarı aldı. “Hıhım?” dedi, kekle
Arvid’i işaret ederek.
“Vantriloktum.” Arvid başıyla Cornelia’yı işaret etti. “Ya sen?”
“Sesli kitap,” dedi Cornelia.
Konrad yutkundu. “Gördün mü, geçimini sağlayamayacağın üç boktan iş. Kiranı ödeyebilmek ve iyi
yiyecekler yemek çok hoş değil mi?”
“Öyle herhalde,” dedi Arvid.
“Sen burada yenisin. Şu açlıktan nefesi kokan sanatçı olayını atlattığında, benim yaşıma geldiğinde,