zeplin-karin-tidbeck

REBECKA
Rebecka kollarını birini kucaklayacakmış gibi uzatmış; bedeninin hatları, kavrulmuş duvarın
önünde seçiliyor. Zemin beyaz küllerle kaplı. Odadaki diğer her şey, daha önce nasılsa öyle
görünüyor. Mavi bir masa örtüsü serili mutfak masası, yığın yığın kirli bulaşık dolu küçük mutfak.
Kayışlarla bağlandığım, dövme demirden bir yatak.
Rebecka’nın tek arkadaşı olduğum için bu haldeyim. Aslında, onun başarısız intihar
girişimlerinden sonra temizlik yapmaya alışkınım: sığ bilek kesiklerinden akan kan; gerisingeri
fışkırmış benzo 1 ve votka; ağırlığını taşıyamayan kopmuş tepe lambası prizleri ve kapı dikmeleri.
Beni sabahın köründe arardı: Buraya gel, yardım et, yine denedim, elime yüzüme bulaştırdım… Ben
de oraya gidip ona bakıcılık yapar, tekrar tekrar sarılırdım. Başka ne yapabilirdim ki? Sırf bundan
kurtulmak için, ona radikal bir şeyler yapmasını –West Köprüsü’nden atlamasını, kendini bir trenin
önüne atmasını– söylemek istiyordum. Ama cesaret edemiyordum. Niye onunla arkadaşlık etmeyi
sürdürdüğümü bilmiyorum. Bana hiçbir faydası yoktu. Merhametin bir arada tuttuğu, en berbat türden
bir arkadaşlıktı.
İlk intihar girişiminden önceki telefon konuşmamızı hatırlıyorum. Mart ayında rutubetli bir
cumartesi günüydü. Pijamalarımla koltukta oturmuş, iki serçenin balkon parmaklıklarından sarkan bir
donyağı topağı için kapışmasını seyrediyordum. Önemsiz bir şeyden konuşuyorduk, elbiseler ve
bedenlerdi galiba, sonra Rebecka birden konuyu değiştirdi.
“Tanrı,” dedi Rebecka telefonda.
“Adın kutsal kılınsın,” dedim refleks olarak.
“Tabii. Tanrı,” dedi. “İnsanları cezalandırıyor, değil mi?”
“Bu bir tuzak soru mu?” dedim.
Bir an sessiz kaldı. Sonra: “Bir şey yaptım.”
“Ne?”
“Katarina Kilisesi’ne gidip vaftiz kurnasına tükürdüm.”
“Ne yaptın?” Bağırmış olmalıyım; kuşlar havalandı.
“Vaftiz kurnasına tükürdüm. Bu, O’nun dikkatini çeker diye düşündüm.”