zeplin-karin-tidbeck

iftek yiyebilmenin hoş bir şey olduğu konusunda bana katılacaksın.” Konrad tabağı Arvid’e doğru
itti. “Hadi, bir kubbar daha al.”
Bir hafta sonra, öğle yemeğinin hemen ardından, Bayan Sycorax’ın ışığı yeniden yanıp sönmeye
başladı. Arvid tereddütle aramayı yanıtladı.
“Alo,” dedi Bayan Sycorax düz bir sesle.
“Nereye bağlanmak istiyorsunuz?” dedi Arvid.
“Böcek Kral’la 3 görüşmek istiyorum.”
“Anladım,” dedi Arvid ve Bayan Sycorax’ı sessize aldı. Telaşla Cornelia’ya bir bakış attı ama o
Yurttaş 9970, Anderberg, Bayan ile başka bir görüşmeye gömülmüştü. Cornelia kaşlarını çatıp elini
sallayarak onunla ilgilenemeyeceğini gösterdi. Arvid, Bayan Sycorax’a döndü.
“Bayan, korkarım sizi bu isimde birine bağlayabilmem mümkün… alo, benim küçük böceğim.”
Cümlenin ortasında zorla hışırtılı bir ses çıktı ağzından. “Buradasın işte,” dedi Bayan Sycorax.
“Senden bir isteğim var.”
“Şeker topağım ne isterse,” diye mırıldandı Arvid.
“Aaaaa, hadi ordan,” dedi Bayan Sycorax.
“Dileğin nedir?”
“Her tarafımda gezinen böcekler var.”
“Biliyorum! Çok güzel, değil mi?” diye böbürlendi Arvid.
“Hımm. Evet, belki. Yine de,” diye devam etti kadın, “onların biraz ara vermesini istiyorum. İsilik
dökmeye başladım.”
“İsilik öyle mi? Egzama.”
“Evet. Biraz pul pul.”
“Bu da pek hoş değil.”
“Hayır. Kaşıntı yapıyor.”
“Pekâlâ,” dedi Arvid, “o zaman, onları nereye göndereyim?”
“Nereye istersen,” dedi Bayan Sycorax. “Mesela, köşedeki mağazada çalışan yaşlı kadını
sevmiyorum. Ya da Old Town’da pencere camına tırmanan yapışkanlı bebekler satan adam.”
“Hı-hı.”
“Telefon santralindeki operatörü de sevmiyorum.”
“O zaman şöyle diyelim,” dedi Arvid, “sen kendini daha iyi hissedene kadar küçük mahlûklara izin
veriyoruz.”
“Güzel.”
“Sen de kendini tekrar yalnız hissetmeye başladığında bana haber verirsin.”
“Tamam.”
“Hoşça kal, bal peteğim.”
“Hoşça kalın, majesteleri.”
Böcek Kral’ın sesi onu bıraktığında, Arvid sandalyesinde külçe gibi yığılıp arkasına yaslandı.
“Deliriyor olmalıyım,” dedi iş istasyonuna. Ceketini giyip ofisten çıktı.