zeplin-karin-tidbeck

almak için atkısını yüzünden indiriyordu. O böyle yaparken yaralı dudaklarına bakmaktan
alamıyordum kendimi.
“Anlamadım,” dedim.
“Ekmek bıçağıyla hamile bir kadını kesip içinden bebeği çıkarmak aklına gelir mi?” Konuşurken
ağzında atkısı vardı yine, sesi boğuk çıkmıştı.
Tüylerim diken diken oldu. “Elbette hayır.”
“Ya da bir ataşı birinin gözüne batırmak?”
“Saçmalama.”
“Üç gün, Sara.”
Elbette. Kastettiği şey buydu. Karl.
“Eline geçirdiği her şeyi kullanırdı.”
“Biliyorum, Becks. Bana her şeyi anlattın.”
Ben bir şey söylememişim gibi devam etti. “En berbat kâbuslarında bile onun nelerle çıkıp
geldiğini hayal edemezsin. Anladın mı? Bir de ne var biliyor musun?”
“Ne?” dedim, söyleyeceği şeyi bilmeme rağmen.
“Bir şey yapmaya karar vermeden önce, üç gün sürmesine O nasıl izin verebildi?”
“Onun icabına baktı,” dedim, hep yaptığım gibi.
“Evet, üç gün sonra. Neden bu kadar uzun bekledi?”
“Bilmiyorum.”
Bir süre konuşmadık, kahvelerimizi yudumladık.
“Üstelik ben hâlâ buradayım,” dedi Rebecka. “Ben de cezalandırılıyorum sanki.”
“Öyle olduğunu sanmıyorum,” dedim. “Cezalandırılmıyorsun. Böyle bir şey yapmaz. Daha önce de
dediğim gibi, belki de bir sınavdı.”
Eve gitmem gerektiğini söyleyinceye dek bu monoton sohbeti sürdürdük, onu metroya bineceği
Slussen’e bıraktım.
Metroya binmedi. Kendini onun önüne atmaya çalıştı. Sabah gazetelerinde hepsi yazıyordu:
Rebecka tren tam hız ona çarpabilsin diye platformun sonundan atlamış. Makinist daha sonra
gazetecilere, frene vaktinden önce basması için içinden bir şeylerin aniden dürttüğünü anlattı. Tren,
Rebecka’nın raylara uzandığı yere bir metre kala durmuştu.
“Belki artık sana söylediğimde inanırsın,” dedi ertesi gün, mutfak masasında karşımda otururken.
“Bak, gelip de temizliğimi yaptığın tüm o zamanlardan çok utanıyorum.”
“Sorun değil,” dedim.
“Hayır, sorun. Biliyorum benim gidip kendimi gerçekten öldüremeyecek kadar korkak olduğumu
düşünüyorsun. Biliyorum, kararımı verip ya ölmemi ya da hayatıma devam etmemi diliyorsun.”
Bunu söyleyince gözlerine bakamadım.
“Daima gerçekten yapmaya çalışıyorum,” dedi. “Hakikaten öyle. Tek bir gece bile Karl orada
olduğu için uyanmadan, kesintisiz uyuyamıyorum. Yatağın ayakucunda dikiliyor, bana tüm o şeyleri
yapmak üzere olduğunu biliyorum. Bu bitsin istiyorum. Uyumak istiyorum.” Bana baktı. “Ne zaman