zeplin-karin-tidbeck

gevrekleşmiş plastiği anımsattı bana. Ortada, sırtı tezgâha bakan, eski bir televizyona dönük,
küflenmiş bir kadife koltuk duruyordu. Bir kenardaki küçük bir masanın üstünde bir çaydanlık, dört
fincan ve bir kâğıt yığını vardı. Koltuk, sertleşmiş jelatin gibi bir tabakayla kaplanmıştı. Toza benzer
koku, içeride ilerledikçe yoğunlaştı, dile yapışan talk pudra gibi bir tat vermeye başladı.
Masadaki kâğıda yazıya benzeyen kıvrımlı satırlar çiziktirilmişti ama daha yakından inceleyince
bunların sadece uzun mürekkep spiralleri olduğu görülüyordu. Sağ alt köşede, imzaya benzeyen bir
helezon vardı. Çocukça bir mektup taklidi gibiydi.
Düzgünce dizilmiş rafların, geride bırakılmış bu düzenli karmaşanın yanında dolaşırken, kendi
araştırmamın temel dayanağından şüpheye düştüğümü fark ettim –bu da tuhaf biçimde güçlü bir tepki
doğurdu. Nedeni galiba Pyret’i çok uzun zamandır incelemem ve onun varlığına ilişkin elle tutulur bir
kanıt bulmaya hiç olmadığı kadar yaklaşmamdan kaynaklanıyordu. Ama bu kanıt, yani bu artıklar,
bulmayı beklediğimin çok ötesindeydi.
Bu makalede Pyret’in duyu ve algısının olabileceği iddia edilmektedir ama şimdiye dek
araştırmam aslında onun duyu ve algısı bulunmayan bir hayvan olduğuna işaret ediyor; evet, yetenekli
ama yine de bir hayvan. İnsanlık için bir mabet olduğunu her şeyden fazla gösteren bu oda, yeni bir
soru ortaya attı; Pyret’in bir sonraki ortaya çıkışına dek yanıtlanması mümkün olmayabilecek bir soru.
Bir yaratık, onun ait olmadığı bir türün yadigârlarıyla çevrili halde, arkasında bir dil imitasyonu
bırakarak ölmeyi tercih ettiğinde –güdüleriyle mi hareket etmiştir, aklıyla mı?
13 Yazar bazı kelimelerin çoğulunu İsveççedeki haliyle kullanmayı tercih ediyor: Pyre’nin çoğulu olan Pyret gibi. “Rengeyiği Dağı”
öyküsünde de Vitter’in çoğulu olarak Vittra’yı kullanmıştı. Yazarın tercihine saygı olarak, Pyre’ler demek yerine Pyret’i korumayı tercih
ediyoruz. (ç.n.)