zeplin-karin-tidbeck

etti.
Hap en yakındakine gidip parmağıyla dürttü. Delik açıldı ve Rak duvarın içinde soldan sağa uzanan
bir tüpün içine baktı. İçeriden bir yerden gelen hafif bir homurdanma sesi duyuluyordu. Güçlü
kuvvetli bir işçi, boşluğu duvardan duvara doldurup emekleyerek geçti. Açık kapağa bakmak için
duraksamadı.
“O bir Bacak işçisi,” dedi Hap. Kapağı kapattı ve gerindi.
“Hiç dışarı çıkıyorlar mı?” dedi Rak.
“Sadece öldüklerinde. Böylece onları motora koyabiliyoruz. Şimdi. Sohbet bitti. Oradan
başlıyorsun.” Hap, Rak’ı odanın sonuna doğru yönlendirdi. “Kolay iş.”
Rak, kas ve yağ toplayarak büyüdü. Karın’daki on iki işçiden biriydi. Vardiyalı olarak çalışıp
uyuyorlardı. İşçiler yorulana dek çalışıyor, sonra yemek yiyor, orada her kim varsa onun yanındaki
oyuğa kıvrılıp uyuyordu. Rak, Anne’nin bağırsaklarını yoğururken, valfleri çevirirken söylenen işyeri
marşlarını öğrendi. Koroyu genellikle yaşı en büyük işçi, Poi adındaki devasa bir dişi yönetiyordu.
Anne’nin halklarını nasıl kurtardığına dair öykülerin şarkılarıydı bunlar. O’nun görkemli bedeninin
kısımlarına, sayısız bacağının hareketlerine dair şarkılar söylüyorlardı.
Rak bir defasında, ter ve yağ kokusuna bürünmüş halde Hap’ın yanına kıvrılarak, “Anne’nin
dışında ne var?” diye sordu.
“Anne’nin bizi kurtardığı o korkunç yer,” diye mırıldandı Hap. “Hadi uyu.”
“Sen orayı gördün mü?”
Hap alaycı biçimde güldü. “Hayır, istemiyorum da. Sen de istemezsin. Artık sus.”
Rak, Anne’nin bedeninin dışında nasıl bir dünya olabileceğini düşünerek gözlerini kapattı; ama tek
hayal edebildiği karanlıktı. Bu düşünceyle sırtında bir ürperti hissetti. Sürünerek Hap’a daha fazla
yaklaştı, onun sırtının arkasına yerleşti.
İş yükü asla sabit değildi. Anne’nin nereye gittiği ve ne yediğine bağlıydı. Çok yediği zamanlar,
sıkı çalışmak anlamına geliyordu; bağırsak hareketleri motoru yemekle dolup taşıyordu. Ama böyle
zamanlarda dişiler de iyi yiyordu; Anne’nin duvarlarını kaplayan mukus yoğun ve kokulu oluyordu,
Rak da iyice yağ bağlamıştı. Ardından Anne yaşamına devam ediyor ve yemek daha az oluyordu,
Bağırsakları inceliyor ve mukus kuruyup topaklanıyordu. İşçiler yavaşlıyor, daha fazla uyuyor ve bu
kez bekliyorlardı. Ne kadar yiyecek olursa olsun, Rak yine de büyümesini sürdürdü, ta ki kafasını
kaldırıp, diğerleriyle karşılaştırılınca artık çok da küçük olmadığını fark edene dek.
Poi uykusunda öldü. Rak, onun soğuyan bedeninin yanında uyandı, Poi’nin nefes almaması kafasını
karıştırdı. Hap’ın onun öldüğünü açıklaması gerekti. Rak daha önce hiç ölü birini görmemişti. Poi
orada öylece yatıyordu, bedeni ıstırabının izleriyle dolmuştu, derisi iskeletinden sarkıyordu.
İşçiler Poi’yi, odanın tepesine yakın bir büzgen kasa taşıdı ve onu Anne’nin bağırsaklarına attı.
Sırayla yoğurarak cesedi Anne’nin etinden geçirdiler, Poi tamamen tükenene dek, tümsek ağır ağır
küçüldü.
“Çocuk yuvasına git, Rak,” dedi Hap. “Yeni bir işçi getir.”