zeplin-karin-tidbeck

Hepsi buydu. Annem dönmedi.
Sen bir babanın yapması gerekenleri yaptın. Okula gönderdin; yemek yaptın; birlikte televizyon
izledik; ev ödevlerime yardım ettin. Bana hiç bağırmadın. Asla kötü davranmadın. İçmeye
televizyonun yanındaki koltukta, usul usul başladın. Uzaklaştın ve tuhaf zamanlarda uyur oldun.
Kendim için yemek yapmayı öğrendim.
Uzun bir uçak yolculuğu yapmışım da zamanım şaşmış gibi hissediyorum. Güneş göğün çok alçak
bir yerinde. Günbatımı sürüyor da sürüyor.
- Viveka
Selam baba.
Sen sarhoş olurken benim neler yaptığımı belki bilmek istersin diye düşündüm. Bir keresinde
Hörkarängen’de iki odalı bir pansiyona taşındık, çoğunlukla Maggie ile Björn’ün evinde vakit
geçiriyordum. Onları görmek istemiyordun. Ya çalışıyordun ya da evde televizyon izleyip içiyordun.
Bir akşam Maggie ile Björn’ün mutfağındaydım –akşam yemeğini yeni yemiştik– ve Maggie’ye
seninle annemi sordum.
“Aslına bakarsan nasıl olduğunu hatırlamıyorum,” dedi Maggie. “Diğerlerinden herhangi biriyle
birlikte gelmemişti –Jester komününden ben, Björn ve Peter vardık, Eva ile Ingeborg
Nyköping’dendi; Per-Arne Norrköping’dendi, Ingeborg’un FNL’den arkadaşıydı… ama annenin nasıl
olup da oraya geldiğini hatırlamıyorum. Yine de en başından beri oradaydı, kesin. Çok özel biriydi.
Bu bakımdan o ve baban iyi bir çifttiler bence. Kendi hallerinde olmayı severlerdi.”
“Özel derken neyi kastediyorsun,” dedim.
“Asla kendinden söz etmezdi. Yani, şahsi şeylerini anlatmazdı ya da fikir belirtmezdi. Orada
olduğu tüm o yıllar boyunca, herhangi bir konuda ne düşündüğünü hiç öğrenemedim. Onun biraz çatlak
olduğunu veya çok zor bir şey atlattığını düşünürdük, o yüzden bunun üzerinde pek durmazdık. Bir de
nüfus kaydının olmaması meselesi vardı. Belki de kimliği koruma altındaydı. Belki tacizci bir
kocadan kaçmıştı. Ben böyle düşünüyorum. Ama seni ve babanı neden bıraktı…” Maggie yanağımı
okşadı, bir koluyla bana sarıldı. “Bu yaptığı çok boktan bir şeydi,” dedi. “Senin gibi bir çocuğum
olsaydı, bir saniye bile bırakmazdım.”
Maggie’nin rahatlatıcı, sigara ve sıcak tenden oluşan kokusunu içime çekerek sessizce oturdum.
“Eskiden baban ne derdi biliyor musun,” dedi Maggie. “Annenin bir gün ormandan öylece çıkıp
geldiğini söylerdi.”
Az önce Maggie’yi aramaya çalıştım ama nedense telefon çekmiyor. Sesini duymak iyi olurdu.
- Viveka
Selam baba.
Küçükken, camdan dışarı bakarak saatlerce oturabilirdim. Bu, belli bir müzik yüzünden, ya da
alacakaranlık olduğu için veya ışığın belli bir açıyla gelmesi dolayısıyla olabilirdi. Göğsümde bir his
vardı, bir kıpırtı. O zaman kelimelerle ifade edemiyordum. Ama oralarda bir yerde bir şeyler
olduğunu biliyordum. Dünyada bir delik vardı. Ve oraya gitmeye dair bir özlem… Hâlâ o özlemi