zeplin-karin-tidbeck

kaldırdım.
“Evine hoş geldin,” dedim.
Küçücük gözlerini açıp bataklığın üstünden ileriye baktın. Bir süre orada öylece durduk.
Kovadan çıkar çıkmaz çok hızlı büyüdün. Norveç böğürtlenleri ağustosta, bataklığı altın beneklere
bezeyerek olgunlaştı. Onları beraber topladık. O zaman yürümeye başlamıştın, cildin kalınlaşmış ve
güneşten koyulaşmıştı. Tıknaz kollarınla hiçbir şey taşıyamasan da böğürtlenleri ağzınla koparıp
sepete atmakta gayet iyiydin. Norveç böğürtleni kompostosu ve reçeli yaptım. Norveç böğürtlenine
doymak bilmezdin. Seni mutfak masasına oturmuş, her tarafı altın rengi reçele bulamış, gürültüyle
ağzını şapırdatırken hatırlıyorum.
Sonbahar kışa dönerken konuşmayı öğrendin. Sesin kısık ve birazcık rahatsız ediciydi; R’leri de
söyleyemiyordun. Sakladığım eski dergileri ve çocuk kitaplarını birlikte okuduk. Karda oynadık. Bir
hamur teknem vardı, onunla vadiye kayardık ve ben gerisingeri yukarı çıkarırdım. Kök kollarınla karı
kenara küreyerek yığınlarda oyuklar açar, karın içinden tüneller kazardın. İlk Noel yortunda, kökenini
merak ettin.
“Ben nereden geldim?” diye sordun. “Babam nerede?”
“Baban yok,” dedim. “Seni ben yaptım.”
“Herkesin bir babası var.”
“Herkesin değil.”
“Beni neden yaptın?” dedin.
“Seni sevebileyim diye,” dedim.
Kar eridi ve ilk doğum gününü kutladık. Buz tabakası yerden kalktı. Günler uzadı. Boyun belime
geliyordu, kucağıma oturmayı ya da sana sarılmamı istemiyordun. Evin hemen önündeki sebze
bahçesini kazmaya başladığında ilk kavgamızı ettik. Seni, altüst olmuş toprakla fidelerden kalan bir
oyuğun dibinde, cildini toprakla ovuştururken buldum. Bitkilerimi mahvettiğin için sana bağırdım,
bunu neden yapmıştın?
“Çünkü buradaki toprak güzel,” dedin.
“Nereyi istersen orayı kaz,” dedim. “Ama bahçemde hiçbir halt yeme, yoksa yiyecek bir şeyimiz
kalmayacak.”
“Başka yerde toprak bu kadar iyi değil. Anlamıyorsun.”
Başka tek kelime etmeden, huş ağacı korusuna doğru paytak paytak yürüdün ve sabahın geri
kalanında, ben sebze bahçesini kurtarmaya çalışırken, sen ağaçların altını kazdın. Sanki öfkeni
gömüyordun, çünkü bir süre sonra küçük kollarını beni kucaklayacakmış gibi açarak döndün. İçeri
girip birlikte öğle yemeği hazırladık, yerler hep toprak ve çamur oldu.
Her gün kazmaya devam ettin. Bataklığın kenarını, vadiye inen bayırı kazıp durdun. Tarla
farelerimiz ya da tavşanlarımız var gibiydi. Topraktan çıkardığın şeylerle eve dönerdin: kırık bir çay
tabağı, bir kayak sopası parçası, küçük kemik parçaları, pirit.
Havalar yeterince ısınınca, gece yüzmesi için seni Kall Gölü’ne götürdüm. Çocukken Kall Gölü’ne