zeplin-karin-tidbeck

Mükemmellik seviyesinde yan yana yatarlar. En mükemmeli bu dünya. Bu satırların altında başka
bir mürekkeple yazılmış şu cümleler vardı: Tek bir dünya var, üç katmana ayrılmış; bunlar da yağlı
membranlarla birbirinden ayrılmıştır. Ardından kırmızı mürekkeple yazılmıştı: İki dünya var, üst
üste binmiş. İlki insanlara ait olan Gün ülkesi. İkincisi özgür halka ait olan ve ormanın birazcık
gerisinde kalan Alacakaranlık ülkesi. Her iki ülke de Zaman’a itaat eder ama Alacakaranlık
Kalp’le yönetilir, oysa Gün’ü yöneten Düşünce’dir. Sayfanın sonundaki büyük harfler şunu
bağırıyordu: BUNLAR TÜMÜYLE GERÇEK.
Augusta gayet net hatırladığını idrak etti. Bitmek bilmez partileri tüm detaylarıyla hatırladı. Cesedi
buluşu, kısa aydınlanma anları, notlar. Cin, kulağına fısıldamak için eğildi.
Keskin bir sarı ışık Augusta’nın gözlerine battı. Duvarları ahşaptan, çok küçük bir odada, yazı
masasında oturuyordu. Çarşafları paramparça dar bir yatak, geri kalan alanın tamamını dolduruyordu.
Yazı masası bir pencerenin altındaydı. Camın öbür tarafında, orman ışıkla yıkanıyordu.
Yatağın yanında bir kapı vardı. Augusta kapıyı açınca, kendini öbür ucunda başka bir kapı olan dar
bir koridorda buldu. Karşı duvarda bir boy aynası asılıydı. Bir zamanlar mavi bir uzun ceket ve kapri
pantolon giymiş bir kadını gösteriyordu. Kumaşta yoğun kir lekeleri vardı, küften yeşillenmişti ve yer
yer yıpranıp delinmişti. Eş merkezli ter çemberleri koltuk altlarından yayılıyordu. Gömleğin önü,
kırmızı ve kahverengi lekelerle katılaşmıştı. Augusta yüzüne dokundu. Beyaz pudra, burnu ve
yanaklarında çatlak katmanlar oluşturmuştu. Burnuyla ağzı arasında derin çizgiler vardı; gözlerinin
kenarlarından daha fazla çizgi uzanıyordu. Göğüs cebinden bir altın zincir sarkıyordu. Zinciri çekti,
madalyon avcuna düştü. Düzenli bir ritimle tik tak işliyordu.
Augusta öbür kapıyı açtı ve başka bir sahanlığa çıktı. Her yanını aşırı parlak bir ışık kapladı.
Kapıyı ardından çarparak, tekrar koridora döndü.
“Dedim sana. Senin türün bu soruyu kaldıramaz.”
Cin koridorda onun arkasında durdu, alçak tavan yüzünden omuzlarını ve başını eğmişti.
“Ne yaptın?” dedi Augusta.
“Ne mi yaptım? Sen ne yaptın, Augusta Prima?”
Augusta’nın omzuna pat pat vurdu.
“Senin beni davet etmeden bile önce başlamıştı, Augusta Prima. Zamanı istemeyen bir ülkede,
zamanı ölçmeye çalıştın. Yüzen bir ülkenin haritasını çıkarmaya çalıştın.”
Cin gülümsedi.
“Orman seni tükürüp atıyor, Augusta. Artık zamanı ölçen ve harita çizen bir ülkedesin.”
Augusta, omzunda duran eli kavradı. “Eve gitmek istiyorum. Beni tekrar eve götürmen gerek.”
“Bu kadar çabuk mu? Pekâlâ. Tek yapman gereken öğrendiklerini unutmak.”
Cin, Augusta’yı sıkıştırarak yanından geçip verandaya çıktı, orada bir iç çekişle boyunu en üst
düzeye uzattı.
“Hoşça kal, Augusta,” dedi omzunun üstünden. “Geri dönmek istiyorsan da acele et. Zamanla
beraber gençliğin de geçiyor.”