Koprzywnica Patrzy/My - album fotograficzny

Strażacy pozują do zdjęcia, lata 30. XX w.,
prawdopodobnie Gnieszowice;
fot. z archiwum Małgorzaty Sarzyńskiej
Przy rynku stała wieża – tzw. patrolka. Konstrukcję miała drewnianą,
na górę prowadziła drabinka podzielona na trzy części, rozdzielone
pomostami. Można z niej było prowadzić obserwacje, ale pamiętam
też, że suszono na niej węże strażackie. W młodości często wchodziłem
na górę, nawet na samych rękach, przez co stałem się bardzo
sprawny.
ze wspomnień Edwarda Tokarskiego
Dawniej strażacy byli bardzo liczni,
eleganccy kawalerowie w mundurach.
Było ich tylu, że gdy maszerowali, to
kolumna rozciągała się od kościoła św.
Floriana prawie do rynku.
ze wspomnień Józefa Starzyńskiego
Mój ojciec był w straży. W czasie
wojny wielu się zapisało, ponieważ
strażak nie był zagrożony
wyjazdem na roboty do Niemiec.
ze wspomnień Edwarda Tokarskiego
Mój ojciec, Stanisław Lipczyński miał 14 lat jak wstąpił. Tu jak się rynek palił, za
Niemców, to jak strażacy gasili, to Niemcy klepali ich po ramionach i mówili: charaszo,
że gaszą. Cały ten rynek był spalony. Ojciec przez wiele lat puszczał ognie
podczas rezurekcji w sobotę. Też Zawłocki, Cichoń. Pili naftę, trzymali ją w ustach,
w rękach mieli pochodnie i na te pochodnie naftę wypuszczali. Ojciec zazwyczaj był
przy ołtarzu, prowadzili księdza, dla nas to było coś, bo mój tato dmuchał te ognie,
dla niego też to było ważne, że Bogu okazywał wdzięczność.
ze wspomnień Stanisławy Beksińskiej
Marianna Bargiel z koleżankami: Kasprzycką i Ostrowską, rynek w
Koprzywnicy, w tle widoczna wieża strażacka, pocz. lat 50. XX w.;
fot. z archiwum Marianny Ordon
59