Koprzywnica Patrzy/My - album fotograficzny

wcześniej fotografie przywołały nowe wspomnienia i opowieści:
tym razem o Żydach, o rzece, o młynach, o animozjach,
o upaństwawianiu pracy rzemieślniczej, lokalnych fotografach
i wiele, wiele innych. Mamy przekonanie, że te nowe lokalne
historie nie pojawiłyby się, gdyby nie trzyletni proces rozmów,
dopytywań i poszukiwań. Z drugiej strony praca z lokalną historią,
to ciągła wędrówka po labiryncie opowieści, postaci
i wydarzeń. Jest to też wędrówka po ludzkiej pamięci, po tym
co jest zapamiętywane i o czym się zapomina.
Nasze poszukiwania krążyły nie tylko wokół wspomnień, ale
też wokół fotografów, tych, którzy na przestrzeni lat dokumentowali
mieszkańców i życie w Koprzywnicy. Im też poświęcony
jest ten album, to dzięki nim, możemy te opowieści
odkrywać.
Myśląc o Koprzywnicy nie ograniczaliśmy się tylko do terenu
współczesnego miasta Koprzywnica czy dawnej osady. Okoliczne
wsie: te zlewające się z Koprzywnicą jak Zarzecze czy
Cegielnia, jak i te dalsze jak Gnieszowice, Błonie czy nieistniejący
już Radowąż z przeprawą na Wiśle również były
przedmiotem zdjęć i naszego zainteresowania, ze względu na
wzajemne powiązania tych miejsc i ich mieszkańców.
Niniejsza publikacja nie wyczerpuje wszystkich tematów, które
poruszaliśmy z naszymi rozmówcami. Nie wszystkie historie
zostały sfotografowane. Nie mamy zdjęć „wojennych”,
choć mamy zdjęcia robione „za Niemców”. Oprócz paru pojedynczych
zdjęć nie mamy dokumentacji fotograficznej dotyczącej
Żydów, choć pojawiają się przy okazji opowieści o innych
zdjęciach. Brak zdjęć konkretnych grup czy wydarzeń
jest też częścią koprzywnickiej historii, tego co było warte lub
niewarte zachowania, ale też po prostu rozwoju fotografii czy
elektryfikacji. Nikt w przeszłości nie fotografował wieczornego
dmuchania ogni, tzw. bziuków, podczas sobotniej rezurekcji.
Nie mamy zdjęć z wnętrz domów z lat wcześniejszych niż
lata 60., czy z rutynowych zajęć, jak niesienie wody ze studni.
Tym bardziej wartościowe są zdjęcia Adama Antończyka z lat
50. i 60., który fotografował bliskich i przyjaciół w bardzo codziennych,
domowych sytuacjach.
Niektóre historie pojawiają się w albumie w formie jednego
zdania, wtrącenia. Niektóre są niedopowiedziane, niektóre są
do odczytania tylko między wierszami, z kolei na niektóre
zabrakło miejsca. To tylko pokazuje jak trzeba być uważnym
w poznawaniu historii swoich przodków, sąsiadów oraz swojej
miejscowości. Te opowieści układają się w fascynujący
i niekończący się labirynt.
Pola Rożek
5