Produkty tradycyjne z regionu rzeki Mrogi, Rawki i - KSOW: łódzkie

Posłowie
Zróżnicowanie regionalne potraw
niesie wiele wątpliwości
co do swego rodowodu. Badacze
kultury [W. J. Burszta, W.
Kuligowski 2005] piszą, że:
W Polsce istnienie odrębnych kuchni regionalnych w dużym
stopniu zawdzięczamy trzem zaborcom. Co prawda na pograniczach
zawsze zapożyczano od siebie a ludzie zawsze przemieszczają
się przenosząc swoje nawyki, obyczaje, kulturowe artefakty,
ale porządek ustanowiony w ciągu wielu wieków zaborów
nie został zmącony. Zatem historia kryje się za dyskusjami na
temat, czy będziemy jeść akurat napoleonkę, jabłecznik czy
ciasto drożdżowe, jakie potrawy powinno się podać na Wigilię
a jakie podczas postu. Jednakże – należy to podkreślić – przegrywa
ona coraz bardziej w ostatnich latach z indywidualnymi
wrażliwościami, upodobaniami, modami.
Nigdy nie istniały całkowicie
zamknięte
zaścianki kulturowe,
a te kultury, które kiedyś
mocno opierały się zmianom, są dziś kulturami martwymi.
Dlatego nie wolno bagatelizować powszechnych praktyk
zawłaszczania i oswajania elementów obcych, naturalizowania
ich i uznawania za własne. Na przykład historycy kultury
dowiedli, że jedyne autochtoniczne rośliny w basenie Morza
Śródziemnego to winna latorośl, drzewo oliwne i zboża. I gdyby
Herodotowi przyszło przechadzać się po tym obszarze dziś,
byłby zadziwiony: skąd tutaj drzewa pomarańczowe? (z Dalekiego
Wschodu); skąd cyprysy? (z Persji); skąd pomidory?
(z Peru); skąd pieprz? (z Gujany); skąd ryż? (z Chin). Pójdźmy
dalej tym tropem – potrafi my sobie wyobrazić Polskę bez
bożonarodzeniowej choinki (z Alzacji), bez bigosu, kiszonych
ogórków (z Niemiec), ziemniaków w mundurkach (z Francji)
i wódki (wynaleźli Arabowie)? Wniosek stąd płynie taki, że nie
wszystko rozstrzyga miejsce rzeczywistego pochodzenia.
Czy rzeczywiście mieszkańcy
wsi dawnej Rzeczypospolitej,
wsi „spokojnej
i wesołej”, „roztańczonej
i rozśpiewanej” jadali suto, bogato i zdrowo? Gdy sięgniemy po
pamiętniki chłopów nie znajdziemy w nich radosnego obrazu.
Ludzie we wspomnieniach wymieniają artykuły, których im
brakowało, na które ich nie było stać i które używali jedynie od
wielkiego święta: cukier, tłuszcze, mąka, jajka! A gdzie tu mówić
o imbirze, cynamonie czy wanilii? Z ostrożnością czytajmy
więc pełne entuzjazmu opisy pożywienia na wsi tradycyjnej,
bowiem ta ostrożność uchroni nas od złudzenia, że wieś polska
to źródło wspaniałych, urozmaiconych potraw i miejsce wiecznego
biesiadowania.
51