Avrupalılık Azınlık

ir noktaya kadar getirilmesi ve ondan sonra diğeralanlara yayılması gerekiyor.” Çift dilli anakokulu/okullar konusunda da Almanya’da yaşayan Türkve Yunanlıların deneyimlerinden yararlanmamızıönererek, bu konuda uluslararası deneyimleri olaninsanları bulup faydalanarak çağdaş bir eğitim sisteminitalep etmemiz gerektiğini belirtti.M. Mustafa %0.05’lik kontenjanı olumlu birgirişim olarak değerlendirirken, bunun hükümetinmecbur kaldığından dolayı sağladığı pozitif ayrıcalık(positive discrimination)1 olduğunu söyledi.“Lozan, artı 1954, artı 1968. Eğer bizim işimiz bu3 anlaşmada bittiyse politikacıya ihtiyacımız var,bilim adamına ihtiyacımız yok” diye sözlerine sonverirken, bu söyleşide de üç siyasetçinin ve sadecebir eğitimcinin olması acaba şans eseri mi diye düşünmedenedemedim!Sözlerinin devamında zaman zaman o da “geçmişe”gitse de, “geleceğe” de en çok değinen yineo oldu.Ne umduk ne bulduk?Galip Galip’in dediği gibi gençler bir şeylerduymaya gelmişti. Söyleşinin amacı neydi? Eğersöyleşinin amacı “mevcut problemleri bir kez dahadile getirmek” ise, o zaman çok başarılı bir söyleşioldu. Ama zaten bunlar gerek gazetelerde gerekbaşka toplantılarda defalarca dile getirilmiyor mu?Yukarıda da belirttiğim gibi, madem eğitimle ilgilibir söyleşi gerçekleştirilecekti, gençlerin kendilerininmerak edip araştırma yapıp hazırlıklı gelmelerigerekirdi zaten.Ama katılımdan pay biçecek olursak, galibagenç öğrenciler G.A.T.’ın sadece “gezileri” ile ilgileniyorlar.500’ü aşkın üyesi olan G.A.T.’tan etkinliğe,etkinliği organize edenler dışında sadece 8-10G.A.T. üyesi (!) katılıyorsa, geri kalanlara havanınsoğuk olması da mazeret olur, toplantıyı G.A.T.’ındüzenlemesi de.Kaldığım yerden devam ediyorum. Eğer söyleşininamacı “mevcut eğitim problemlerine çözümsunmak” ise konuşmacıların ne söylediklerini diğergazeteler de yazdı, ben de yansımayanları aktarıpyorumlamaya çalıştım. Anlatılanlar ortada. MustafaMustafa’nın sunduğu bir iki değişik öneri dışında– ki ona da o yüzden kendime göre bir “ayrıcalık”uyguladım ve iki paragraf ayırdım – 90’lı yıllarınmoda şarkılarından birinin dediği gibi “gerisi bayat,hep aynı nakarat”tı.Eğitim ile ilgili bir söyleşi düzenlendi ve göze ençok çarpan iki eksik vardı. O da öğrenci ve öğretmenlerineksiği. G.A.T.’çı arkadaşlar gerek kamerasıyla,gerekse de projektörüyle organizasyon açısındantam not aldılar.Keşke lafını hiç sevmem ama keşke konuşmacılararasında G.A.T.’ın eğitim hakkında görüşlerinidile getirecek bir öğrenciyi de görebilseydik ve bukonuda da tam not alsalardı. Ama bu söyleşide enson eleştirilecek birileri varsa, söyleşiyi düzenleyenve orada bulunan öğrencilerdi. O yüzden onlarafazla yüklenmek, haksızlık olur.Peki ya öğretmeler neredeydi? Galiba onlaragöre eğitimde havalar “hoş”, fakat söyleşi gecesihava “soğuk” olduğundan, gel(e)mediler.– “Efendim, Azınlık Eğitimi Çalışma Grubu’nunbizlere sunduğu bilimsel araştırma sonucunda, ilkokulmüfredatının...”– “Yok, size katılmıyorum bence bu programda...”Azınlık önde gelenlerinin eğitim konusundayukarıdaki diyaloga benzer diyaloglarla geçen birsöyleşisini hayal eden bir genç olarak, çok mu hayalperestimacaba?Etkinliğin sonlarına doğru söz alan, halk şairimizDoktor Hasan Ahmet, gecenin belki de enanlamlı eleştirisini dile getirerek tüm olan biteni şusözlerle özetledi: “Eğitim bir türlü tartışılmaz. Esasındabir şey de tartışılmıyor. Böylesine duyarsızlık,böylesine vurdum duymazlık var bu toplumda.”1. “Pozitif ayrımcılık” daha doğru ve olumlu dilbilgisi ifadesiyle;“pozitif ayrıcalıklar” yalnızca “dezavantajlı” gruplaramensup bireylere verilen ekstra haklardır.12 Azınlıkça