MIESIĘCZNIK DLA FARMACEUTÓW MARZEC 2008

PO GODZINACH
powieść
Apteka z ogrodem
Sylwia Skorstad
Rozdział 7
Ola chciała mi coś powiedzieć poprzez obraz.
Przesłała wiadomość, więc odczytam ją, choćby
miał mi odpaść mózg. Za pozwoleniem reszty
załogi zabrałem go do domu. Nie zdecydowaliśmy
jeszcze, czy zawiśnie w galerii. Chciałem, by Ola, jeśli
jeszcze kiedyś przyjdzie do apteki, wiedziała, że obraz dotarł
do celu. Mimo to przynajmniej przez jakiś czas chciałem
go mieć u siebie. Niosłem tak ostrożnie, jak się niesie... małego
jeża na przykład.
W domu zrobiłem kawę. Wyjrzałem za okno, by sprawdzić,
jak się mają koty sąsiadki, posiedziałem w fotelu, poszedłem
do kuchni zrobić kanapkę. Zachowywałem się jak człowiek,
który dostał list i tak pragnie przedłużyć oczekiwanie na niespodziankę,
że nie otwiera koperty przez cały dzień. Choć
widziałem już obraz, wiedziałem, że jest jak opowieść. Żeby
ją przeczytać, musiałem się nauczyć obcego języka.
Obejrzałem go dokładnie, badając szczegóły znajdujące się
poza kręgami. Żeby zobaczyć, co ma w dłoniach dziewczynka
z lewego dolnego rogu, musiałem użyć szkła powiększającego.
Maleńki, srebrny kluczyk, jakim kiedyś panny zamykały
swoje sekretne pamiętniki. Niedaleko niej piętrzył się stosik
książek: „Muzyka plaży”, „Gra Endera”, „Baśnie Andersena”,
„Mały Książę”. Zapewne były to pozycje z jakiegoś powodu
ważne dla Oli. Znałem wszystkie oprócz pierwszej, każda
z nich mówiła o dzieciach i przedstawiała świat nie do końca
realny. Jutro pójdę do dziecięcej biblioteki, a w internecie znajdę
autora pierwszej książki. Czego mam właściwie szukać?
Istniała tylko jedna odpowiedź – Oli.
Liczby zgromadzone na obrazie nic mi nie mówiły. Może
miałem dzięki nim szukać odpowiednich cytatów na poszczególnych
stronach? Bez sensu, istniały przecież różne wydania
tych samych powieści! Założę się, że Ola nie oczekiwała, iż
kupię wszystkie dostępne wydania książek.
Nie wiedziałem, co dalej. A może trzeba jak na filmach – zgasić
światło i szukać za pomocą ultrafioletu? Cholera, czemu
nie zakochałem się na przykład w tej sąsiadce od kotów?!
Było po północy, pora w sam raz na pogawędkę. Wybrałem
numer Basi.
– Hej, tu Jurek. Śpisz?
– Nie, czytam przewodnik po Kazachstanie.
– Ciekawy?
– Pasjonujący. Dowiedziałam się na przykład, że nie honorują
tam polskiego prawa jazdy, trzeba mieć międzynarodowe.
Nie pisnąłem nawet, że Basia nie ma prawa jazdy, ani polskiego,
ani międzynarodowego. Znajdowanie informacji o różnych
zakątkach świata było jej pasją. Mówiła, że czuje się bezpieczniej,
gdy wie, czego może się spodziewać. To nieważne, że nie
wybierała się akurat w żadną podróż, bo przecież pewnego
dnia mogła się wybrać, prawda?
– Potrzebuję twojej pomocy. Umiem odczytać klimat obrazu
Oli, ale ze szczegółami nie poszło mi za dobrze. Mówiłaś, że
przypomina ci sen. Dlaczego?
– Klimat obrazu jest aż nadto oczywisty, mój drogi. To ty jesteś
w jego centrum. Masz odwagę, żeby głaskać jeża, choć ten
pieszczot nie odwzajemnia. Ola chce ci powiedzieć: „rób tak
dalej, nie przestawaj, odczaruj mnie”. Moim zdaniem podała
ci wskazówki do siebie, ale zaszyfrowane tak, jak się koduje
senne symbole. Pokazanie ich w sposób dosłowny byłoby zbyt
ryzykowne. Nie chce przyznać, że chciałaby zostać odczarowana,
ale jednocześnie jest to pragnienie na tyle silne, by stworzyć
rysunek i wysłać go na adres apteki. Może to być też rodzaj
testu, przecież ona wie o tobie niewiele. Jeśli odszyfrujesz jej
intencje, będzie to oznaczało, że warto pozostać z tobą w jednym
kręgu, a może nawet na nowo przemienić się z jeża w kobietę.
Zaraz, o co ty mnie właściwie pytałeś?
– Sam już zapomniałem. Napijesz się ze mną wina i popatrzysz
na obraz?
– Jasne. Ale ty przychodzisz do mnie, bo Marek jest trochę
przeziębiony. Wino przed nim schowamy i będziemy udawać
miłośników sztuki. Jutro.
Wiedziałem, że nie będziemy udawać. Basia wychowywała
syna w przeświadczeniu, że nie należy odgrywać lepszego niż
się jest, bo jeszcze się dziecko w przyszłości rozczaruje.
– A jak twoje sny? – zapytałem. – Nadal niewidzialny człowiek?
– Nadal. Jest coraz wyraźniejszy i już nie staje w kącie, tylko
przy samiutkim łóżku. Ostatnio byłam o krok od rozpoznania
jego rysów. I kot mnie obudził, łazęga.
– Może Wojtka ci przypomina – rzuciłem ot tak, zaplątany
trochę we własnych myślach.
– Wojtka? Jezu, pewnie że Wojtka! Ty wiesz, że jesteś genialny?!
Czekaj, sny o niewidzialnym człowieku zaczęły się... Kiedy?
– Słucham o nich co najmniej pół roku.
– Czyli zaczęły się mniej więcej gdy poznałam Wojtka. To ma
sens. Zawsze myśleliśmy, że niewidzialny człowiek symbolizuje
ukrytą część mnie. Nie braliśmy pod uwagę, że komunikat
dotyczy kogoś innego. Jednak jeśli tak, to oznacza, że
pewnych cech Wojtka podświadomie się obawiam, wpuściłam
do siebie faceta, którego tak naprawdę nie znam.
Pomyślałem o naszych podejrzeniach dotyczących Wojtka.
Obawialiśmy się z Piotrem, że celowo „zdradzał” Basi zawodowe
tajemnice. W tej teorii spiskowej była jednak spora luka,
mianowicie żaden z nas nie potrafił wykoncypować, po co
Wojtek miałby to robić. A jeśli mieliśmy jednak rację? Mało
54 Farmacja i ja Marzec 2008