‘Ek’, ‘eefkes’, ‘ris’; net allinne dit stikje, it boek stiet <strong>de</strong>r grôtfol mei: kin it <strong>de</strong>r allegear út? Is dat ‘wist er’, ‘tocht er’, ‘Ja, dat soe er dwaan’ net folslein oerstallich? Wienen <strong>de</strong>r gjin synonimen foar ‘grut’ te finen? Oan <strong>de</strong> iene kant bin ik <strong>de</strong>r net wei fan, foaral by it lêzen fan <strong>de</strong> earste ferhalen stroffelje ik <strong>de</strong>roer. Tagelyk moat ik erkenne dat it net allinnich went, mar – sterker noch – ek syn útwurking hat. De werhelling fan ‘grut’ – it wurdt seis kear achterinoar brûkt om presys te wêzen – makket it jonkje, dat op in snein, ier yn ’e moarn, sûn<strong>de</strong>r tafersjoch ûn<strong>de</strong>r yn <strong>de</strong> keamer omspaant en dêr <strong>de</strong> boel ferrinnewearret, nammerste lytser. Al sjogge we <strong>de</strong> leaf<strong>de</strong>, rie<strong>de</strong> we <strong>de</strong> trauma’s of priuwe we <strong>de</strong> iensumens fan <strong>de</strong> minsken yn <strong>de</strong> ‘monotoane blokken’ fan <strong>de</strong> beskreaune wenwyk, tagelyk lizze al dat ‘wist er’, ‘tocht er’, ‘fûn er’ en soartgelikense útdrukkings <strong>de</strong> klam op <strong>de</strong> bliuwen<strong>de</strong> anonimiteit fan <strong>de</strong> bewenners achter harren foardoarren. It hat itsel<strong>de</strong> effekt as it gegeven dat <strong>de</strong> minsken noait in namme krije; it is ‘hy’ en ‘sy’ en – as it net oars kin – ‘beppe’, ‘heit’ of ‘mem’. Se wenje op nûmer ien, nûmer santjin of nûmer fiifentritich. Se dogge gewoane dingen en tinke gewoane dingen en it docht bliken dat yn it, sa op it earste each, algemiene en gewoane krekt it bysûn<strong>de</strong>re skûlet. Sa is <strong>de</strong>r in echtpear dat in kollektante oer <strong>de</strong> flier krijt en har it ferhaal oer harren hûs docht. Bei<strong>de</strong> wenje <strong>de</strong>r al jierren en kenne elkoar út ’e pinne, sa docht bliken út in knap skreaun twapetear; in dialooch sa’t dy by in soad minsken dy’t jierrenlang byinoar west ha en folslein op inoar ynspile binne, optekene wur<strong>de</strong> kin, mar by Krol in apart soart humor krijt: Wy sizze it sa faak tsjin ússels... sei er doe. ...wat hawwe wy it hjir goed, antwur<strong>de</strong> <strong>de</strong> frou. Faak sis ik tsjin har: je kinne better opneame wat wy hjir krigen, sei <strong>de</strong> man. Dan kinne je wat <strong>de</strong>r nèt wie moai achterút hâl<strong>de</strong>, antwur<strong>de</strong> <strong>de</strong> frou. Dêrnei folget in hiele trits foardieltsjes dy’t it hûs hat, in ferrassing doe’t se har <strong>de</strong>r nei wenjen setten en bei<strong>de</strong> binne noch altyd grutsk, as wennen se <strong>de</strong>r noch mar krekt. Soms sit <strong>de</strong> humor by Krol yn in dialooch as niis of yn <strong>de</strong> wize fan formulearjen, soms is in ferhaal op himsels humoristysk. In moai foarbyld fan it lêste spilet him ôf op nûmer acht, dêr’t in man foar it earst mei <strong>de</strong> âl<strong>de</strong>n fan syn freondinne yn ’e kun<strong>de</strong> komt. Se wolle daliks dat er harren ‘heit’ en ‘mem’ neamt en hy wurdt bedoarn mei kofje, tee en lange fingers. De besite ferrint hilarysk, benammen as er, tsjin <strong>de</strong> ôfspraken mei <strong>de</strong> faam yn en nei him <strong>de</strong> hiele mid<strong>de</strong>i ynhol<strong>de</strong>n te hawwen, <strong>de</strong> fatsoenskoa<strong>de</strong> trochbrekt mei antwur<strong>de</strong>n as ‘hur<strong>de</strong> seks’ as <strong>de</strong> heit him ferget op <strong>de</strong> takomstperspektiven foar syn dochter. Sa rekket er syn famke kwyt: ‘Sa giet it, en ach, <strong>de</strong> iene kin <strong>de</strong> oare net <strong>de</strong> skuld jaan, en <strong>de</strong> oare ek net <strong>de</strong> iene, want it giet sa as it giet.’ In skrinend ferhaal spilet him ôf op nûmer fiif. It giet oer in mem en in jonkje dat noait gjin boarters mei nei hûs ta nimt. It hâldt <strong>de</strong> mem sa botte dwaan<strong>de</strong>, dat se opsjocht tsjin syn thúskommen: ‘It leafst hie se, dat er hielendal net thúskaam.’ Mar is it jonkje it probleem? Nee, nei in gleske ranja fermakket dy him poerbêst mei syn autootsjes, mar <strong>de</strong> mem hat allinne <strong>de</strong> keamerplanten om har mei te fermeitsjen: ‘In mins slút him op yn syn eigen besit.’ Har eigen iensumens projektearret se sadanich op it bern, dat se it mar amper ferneare kin. Ek in moai ferhaal foar wa’t in tin feltsje hat, is nûmer achttjin, oer in man mei hypogondryske trekken. Yn ien rigeltsje wit Krol oan te tsjutten, dat <strong>de</strong> echtgenoate, dy’t him minachtet en útlaket, tagelyk sok syklik hâl<strong>de</strong>n en dragen yn ’e hân wurket troch har man dêryn te stypjen: foer foar gedrachsterapeuten. romte Al hat elk nûmer syn eigen ‘ferhaal’, dochs wit Krol <strong>de</strong> bon<strong>de</strong>l ta in ienheid te bringen. Is it yn it earste ferhaal in beuker dy’t allinne yn ’e keamer is, yn it lêste stiet <strong>de</strong> ferhúswein klear om fuort en sjocht <strong>de</strong> bewenner it lege hûs. Sil er nei in âl<strong>de</strong>reintehûs? Guon dingen binne itsel<strong>de</strong> as foar it boike op nûmer ien - sinnen út it earste ferhaal komme hast letterlik werom yn it ôfsluten<strong>de</strong> ferhaal - oare dingen sjocht <strong>de</strong> bewenner oars tsjin oan. Bygelyks <strong>de</strong> romte, want wa’t lyts is, sjocht alles as grut en wa’t grut is, sjocht <strong>de</strong> dingen as lyts. De begripen ‘grut’ en ‘lyts’ binne ek motyf yn oare ferhalen, mar dan meast yn ’e figuerlike sin. Bygelyks op nûmer trije oer it famke dat besiket in sike hûn te fersoargjen, mar har lyts fielt om’t se <strong>de</strong> situaasje net yn ’e hân hat: ‘Alles wie grutter as har.’ (s. 21) In moai foarbyld is ek te finen op nûmer tsien wêryn’t ‘<strong>de</strong> romte om inoar te negearjen folle grutter wur<strong>de</strong>n wie.’ (s. 58) It leit <strong>de</strong> link nei it begjin fan dat ferhaal: Se ieten. De tafel wie grutter wur<strong>de</strong>n, like it. Miskien kaam it ek troch it lytse kleedsje, dat it tafelblêd mar foar <strong>de</strong> helte be<strong>de</strong>kke koe. Werhelling fan sinnen, mei subtile feroarings sadat in tema op pregnante wize nei foaren komt, is ien fan <strong>de</strong> skaaimerken fan Krol syn ferhalen. Op in tal nûmers, ûn<strong>de</strong>r mear it earste en it lêste, nimt <strong>de</strong> skriuwer <strong>de</strong> lêzer net by <strong>de</strong> hân, mar lit er him sels rinne. It binne nammentlik net yn alle gefallen ôfrûne ferhalen mei in kop en in sturt, ‘sa’t it heart’, mar ear<strong>de</strong>r sekuere observaasjes, fragminten hast, wêrby’t <strong>de</strong> lêzer sels rie<strong>de</strong> moat wat <strong>de</strong>r oan ’e hân wêze kinne soe. En <strong>de</strong> besprekker? Ach, tocht se. Se lei it boek oan kant. Se stie in skoftsje foar it rút. Der soe wol ris reinwetter komme kinne. Hy hie oer <strong>de</strong> Geraniumstrjitte skreaun, wist se. Oan <strong>de</strong> oare kant <strong>de</strong> dyk dienen se <strong>de</strong> gerdinen wer ticht. Wol apart, fûn se. Jaap Krol, Nûmers. Utjouwerij Bornmeer, Ljouwert, 2004. 192 si<strong>de</strong>n, 1 13,50 ∗ Bei<strong>de</strong> te finen yn Kistwurk VII, 2002. ∗∗ Hjir, nr. 5, 2002. 38
39 <strong>de</strong> <strong>Moanne</strong> numer 8 oktober 2004 Josse <strong>de</strong> Haan & I<strong>de</strong>ntiteit ernst bruinsma ‘Is dat net it meast wichtige fenomeen dêr’t yn dizze (post)mo<strong>de</strong>rnistyske wrâld om fochten wurdt?’ Skriuwer en útjouwer Josse <strong>de</strong> Haan hat in frjem<strong>de</strong>, rûzige tiid achter <strong>de</strong> rêch. Ferline jier stapte hy nei in soad tûkelteammen út <strong>de</strong> Koperative Utjowerij, yn 1970 mei troch him oprjochte. It wie in bedroefd ôfskied. Mei Trinus Riemersma rjochte De Haan yn maart 2003 fuort in nije útjouwerij op, fiif dagen neidat hy <strong>de</strong> KU ferlitten hie. It bedriuw ûntlient syn namme oan <strong>de</strong> maitiidsgoadinne fan <strong>de</strong> fruchtberens, Venus, en betsjut foar <strong>de</strong> âl<strong>de</strong> maten yn alle opsichten in nij begjin. It kredo is dat <strong>de</strong> útjouwerij op in soarchfâldige wize omgean sil mei <strong>de</strong> auteurs. Alle minsken dy’t by Venus belutsen binne, beynfloedzje en stimulearje elkoar op in kreative wize. Venus wol moaie boeken útjaan, aparte wurken oan ’e oar<strong>de</strong>r stelle en <strong>de</strong>butanten helpe en oanmoedigje. Trotwaer
- Page 1 and 2: de Moanne algemien-kultureel opinyb
- Page 3 and 4: ‘Fanôf 1992 wenje ik elts jier i
- Page 5 and 6: 5 de Moanne numer 8 oktober 2004
- Page 7 and 8: 7 Lit it slachtoffer net allinne Al
- Page 9 and 10: 9 h.p. linthorst-homan, eartiids ko
- Page 11 and 12: 11 ra van der hoek & janni dekker d
- Page 13 and 14: 13 nazar betsjut: sjen, ynsjoch, re
- Page 15 and 16: 15 lykwols teksten oanbrocht dy’t
- Page 17 and 18: 17 huub mous de Moanne numer 8 okto
- Page 19 and 20: 19 een eeuwige interim, overal thui
- Page 21 and 22: 21 Kultuer út 2001. Dêr is yn fê
- Page 23 and 24: 23 och sa posityf oer de ‘ethisch
- Page 25 and 26: 25 oplieding yn hiel oar wurk bedar
- Page 27 and 28: 27 de Moanne numer 8 oktober 2004
- Page 29 and 30: 29 literer tydskrift sunt 1969 Trot
- Page 31 and 32: 2. Tiid op ’e kop, ’97 en it is
- Page 33 and 34: de opskriften Blaujend beamte, druv
- Page 35 and 36: libben, de dea, har begjinnen sei,
- Page 37: 37 de Moanne numer 8 oktober 2004 T
- Page 41 and 42: 41 nei Kikkerjaren - seach ik de op
- Page 43 and 44: 43 It libben liket hast ien ‘écr
- Page 45 and 46: 45 de Moanne numer 8 oktober 2004 P
- Page 47 and 48: 47 de Moanne numer 8 oktober 2004 T
- Page 49 and 50: 49 de Moanne numer 8 oktober 2004 D
- Page 51 and 52: 51 JB: Minsken reageare faak op har
- Page 53 and 54: 53 In persoanlike Anne Wadman wie i
- Page 55 and 56: 55 wier west hie, want dan hie it i